Αυτή τη στιγμή θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες σεναριογράφους – σκηνοθέτες στο θέατρο και την τηλεόραση.
Πριν έξι χρόνια, o Αλέξανδρος Ρήγας, προέκυψε ένα σοβαρό θέμα με την υγεία του που τον έκανε να αναθεωρήσει αρκετά πράγματα για τη ζωή του. Ο ίδιος εξομολογείται για πρώτη φορά στο περιοδικό People, τι συνέβη εκείνον τον καιρό.
Πριν από κάποια χρόνια γράφτηκε ότι πέρασες ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Έπαιξε και αυτό τον ρόλο του στον τρόπο με τον οποίο βλέπεις και αντιμετωπίζεις πλέον τα πράγματα;
Πράγματι, στα 48 μου πέρασα ένα άγριο, σκληρό εγκεφαλικό. Έμεινα τότε έξι μήνες off και αναθεώρησα πολλά. Στις 5 Μαΐου κλείνω τα 54. Άρα, ζωηρά χρόνια –ακόμη και αν είμαι απόλυτα υγιής– δεν έχω πολλά. Γι’ αυτό θέλω να προλάβω να κάνω πράγματα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω απωθημένα. Εύχομαι να έχω σωματική αντοχή και υγεία στο μυαλό για να συνεχίσω να ασχολούμαι με όσα αγαπώ, να κάνω κάποια ταξίδια ακόμη και κανένα ποτάκι τα βράδια στην πλατεία Μαβίλη. Εκεί πέρασα τα νεανικά μου χρόνια. Με μπιρόνια στην πλατεία μέχρι τα ξημερώματα, να κάνουμε αυτές τις συζητήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Για τον έρωτα, τον θάνατο, τη ζωή, τα όνειρά μας.
Τι άλλο θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια;
Αυτό το αίσθημα ότι πρέπει πάση θυσία να επιβιώσω. Ήμουν παιδί της επαρχίας και ήρθα στην Αθήνα με δυο σαγιονάρες, μια πλαστική σακούλα και 100 δραχμές στην τσέπη. Θα ακουστεί αστείο, αλλά δεν ήξερα αν ανεβαίνει ή κατεβαίνει η Πανεπιστημίου. Μπήκα στη Φιλοσοφική και είχα στο μυαλό μου την ακαδημαϊκή καριέρα. Ήθελα να γίνω καθηγητής. Ο Μπαμπινιώτης ήταν αφίσα στο δωμάτιό μου. Θυμάμαι άρχιζαν τα μαθήματα γλωσσολογίας κάθε Δευτέρα στις 8.00 το πρωί και εγώ έπαιρνα το πρώτο λεωφορείο για να καταφέρω να είμαι εκεί από τις 6.00 που άνοιγαν οι πόρτες. Ήθελα να κάθομαι στην πρώτη θέση για να μη χάνω τις εκφράσεις του. Συγχρόνως, παραφύλαγα πότε θα έφευγε στο εξωτερικό για να πάρω τη θέση του. (γέλια)
Και πώς βρέθηκες από τη Φιλοσοφική να σπουδάζεις υποκριτική στο Εθνικό Θέατρο καινα γράφεις μετά σενάρια για την τηλεόραση;
Μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής, τελείωσα το Εθνικό με καλό βαθμό και τότε σκέφτηκα «Υπάρχουν ένα εκατομμύριο ηθοποιοί πιο όμορφοι και ταλαντούχοι από σένα, τι μέλλον έχεις σ’ αυτή τη δουλειά;». Βγαίνω λοιπόν το ’89 από το Εθνικό και τότε σκάει η ιδιωτική τηλεόραση. Αφήνω στην άκρη τα όνειρά μου για Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη και στο τσακίρ κέφι Μολιέρο και αρχίζω να γράφω για την τηλεόραση, για να μπορώ να παίξω κι εγώ ένα ρολάκι και να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου. Τόσο χυδαίο και πρόστυχο το κίνητρό μου. Σου είπα και πριν, ήμουν survivor. Έπρεπε με κάθε τρόπο να επιβιώσω. Το πρώτο σενάριο ήταν Η Ελίζα και οι Άλλοι το 1991, για το Mega, με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και τη Μάρθα Βούρτση. Της Μίρκας της χρωστάω, γιατί με εμπιστεύτηκε χωρίς να με ξέρει. Τα υπόλοιπα ήρθαν γρήγορα και εύκολα.
Σε αυτή την πρώτη σου δουλειά έγραψες ρόλο για σένα;
Ε, βέβαια. Μα*@#ας ήμουν; (γέλια)
People.gr
