Για άλλη μια φορά ο ασιατικός κινηματογράφος αποδεικνύει ότι παράγει αξιόλογα έργα και ο θεατής οφείλει να στρέψει το βλέμμα του ανατολικά στον παγκόσμιο χάρτη του σινεμά. Ειδικότερα, μετά την προσοχή που τράβηξε η ταινία Train to Busan (2016), ανοίχτηκε ο δρόμος για περισσότερες κορεάτικες παραγωγές που αφορούν μεταποκαλυπτικά ζόμπι σκηνικά που μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στην επιτυχία που προκάλεσε η συγκεκριμένη ταινία.
Το φιλμ #Saraitda, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του, αποτελεί μια δημιουργία του σκηνοθέτη Ιλ Τσο, η οποία βασίστηκε στο σενάριο του Ματ Νέιλορ για την αμερικάνικη ταινία Alone που έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα. Οι δύο δημιουργοί συνεργάστηκαν και προσάρμοσαν επιτυχώς το σενάριο στα κορεατικά δεδομένα και τις απαιτήσεις της κορεάτικης αγοράς, αποτελώντας παράλληλα τεστ για την ίδια την ιδέα του σεναρίου, αλλά και για την επερχόμενη αντίστοιχη ταινία.
Η πλοκή εξελίσσεται σε ένα φανταστικό σκηνικό όπου οι άνθρωποι μολύνονται από ένα άγνωστο ιό (σας θυμίζει κάτι;) με τα πρώτα σημάδια του να δείχνουν ότι προκαλεί σπασμούς στο σώμα, αιμορραγία από τα μάτια και στην συνέχεια άκρως επιθετική συμπεριφορά που οδηγεί στον κανιβαλισμό μεταξύ του πληθυσμού. Εδώ, θα μπορούσε άνετα να το αναγάγει κανείς στα σημερινά πραγματικά γεγονότα που ζούμε, όπου κυκλοφορεί ένας ιός, με την διαφορά ότι οι άνθρωποι δεν κανιβαλίζονται κυριολεκτικά μεταξύ τους, αλλά μεταφορικά χρησιμοποιώντας λεκτική επίθεση κυρίως είτε πρόσωπο με πρόσωπο είτε στον χώρο των κοινωνικών μέσων.
Ας προχωρήσουμε όμως στην ιστορία της ταινίας, όπου μέσα σε αυτό το σκηνικό του χάους που έχει επικρατήσει, επικεντρώνεται σε ένα νεαρό live streamer που συνειδητοποιεί ξαφνικά την κατάσταση και βρίσκεται αποκλεισμένος στο διαμέρισμα που ζει με την οικογένεια του, την οποία η κατάσταση την βρήκε εκτός του σπιτιού τους, αφήνοντας τον μόνο. Έτσι, σαν ένας άλλος Κέβιν στο «Μόνος στο σπίτι», ο πρωταγωνιστής Ο Τζουν – Γου ( τον υποδύεται ο ηθοποιός Γιου Α-ιν) καλείται να επιβιώσει και να αντιμετωπίσει όχι τους αδέξιους ληστές, αλλά μια στρατιά ζόμπι που έχει κατακλίσει το οικοδομικό τετράγωνο των πολυκατοικιών όπου ζει. Τα μηνύματα που προλαβαίνει να λάβει από τους γονείς του πριν πέσουν οι τηλεπικοινωνίες καταλήγουν σε μια ξεκάθαρη προσταγή προς αυτόν: «Πρέπει να ζήσεις!».
Αφού κολλήσει ένα post-it με αυτή την φράση πάνω στην οικογενειακή τους φωτογραφία, ο νεαρός προσπαθεί να ξεπεράσει το αρχικό τεράστιο σοκ και να καταστρώσει ένα σχέδιο που θα τον κρατήσει ασφαλή, μετρώντας παράλληλα τις προμήθειες του, ώστε να μείνει ζωντανός. Οι μέρες κυλούν, όλα καταρρέουν και η μόνη ηλιαχτίδα ελπίδας που περνά από το παράθυρο είναι η αποκάλυψη ότι δεν είναι μόνος του στο συγκρότημα πολυκατοικιών, αλλά απέναντι του υπάρχει μια κοπέλα (η ηθοποιός Παρκ Σιν Χιε) που επίσης παλεύει με την νέα κατάσταση. Μαζί πλέον θα προσπαθήσουν να βρουν τρόπο να επιβιώσουν, καθώς οι μέρες κυλούν αντίστροφα εναντίον τους και καλούνται να δώσουν απάντηση στο τρίλημμα λιμοκτονία, ζόμπι ή επιβίωση μέχρι τέλους.
Η εν λόγω δημιουργία του Ιλ Τσο αποτελεί μια αξιόλογη και ενδιαφέρουσα παρουσίαση άλλης μιας zombie apocalypse ταινίας, η οποία τηρεί τα αναπόφευκτα κλισέ του είδους, φέρνοντας την όμως στο σήμερα και στα δεδομένα της εποχής, τόσο στα κοινωνικά μέσω των χαρακτήρων της, όσο στα πρακτικά βάζοντας την τεχνολογία να δίνει λύσεις στην μάχη ενάντια στα ζόμπι. Χαρακτηριστικό σχόλιο του έργου για την εποχή είναι, όταν ο πρωταγωνιστής ψάχνει ένα απλό καλώδιο ακουστικών για να προσπαθήσει να επικοινωνήσει μέσω των συχνοτήτων του ραδιοφώνου με τον έξω κόσμο και πάνω στην απελπισία του που δεν βρίσκει αναρωτιέται «γιατί όλα να είναι ασύρματα πλέον;».
Μέσα από την δράση, την αγωνία που προκαλεί η αντιμετώπιση των επιθέσεων των ζόμπι η ταινία θίγει ζητήματα όπως η μοναχικότητα, η αποξένωση, η συντροφικότητα αλλά και ο ρόλος της τεχνολογίας στις ζωές πλέον όλων των ανθρώπων, καθώς και η χρήση της, που όπως ισχύει για όλα τα πράγματα που έρχονται στα χέρια του ανθρώπου, δεν είναι καλά ή κακά αυτά καθαυτά, αλλά είναι καλός ή κακός ο σκοπός που τα εκμεταλλεύεται ο άνθρωπος.
Ο θεατής, ειδικά την δεδομένη στιγμή που κυκλοφόρησε η ταινία, βρίσκει κοινά στοιχεία στην κατάσταση και μπορεί να ταυτιστεί με τους δύο συμπαθείς πρωταγωνιστές, ειδικά στο παρόν όπου ζούμε όλοι όπου οι λέξεις απομόνωση, αποκλεισμός, καραντίνα, επιβίωση είναι κυρίαρχες και αποτελούν βασικές αναφορές στην καθημερινότητα μας. Το #Alive αξίζει σίγουρα την προσοχή του κοινού και αποτελεί μια καλή επιλογή, ανάμεσα στον ωκεανό επιλογών του Netflix, για να παρακολουθήσετε και να αφιερώσετε 98 λεπτά από την τηλεοπτική σας ζωή.
Χρήστος Ιωάννου
