Ηταν 29 Μαρτίου του 2007 και στα 21 μου χρόνια τότε, φοιτητής ακόμη, έκανα την πρακτική μου άσκηση σε μια εκπομπή της ΕΡΤ. Το πρόγραμμα εκείνη την ημέρα περιλάμβανε ρεπορτάζ στο Κορωπί για θέμα κάπως άσχετο με την επικαιρότητα της εποχής.
Ηταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι όταν ξεκινήσαμε από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής με το τηλεοπτικό συνεργείο. Φτάνοντας στη Λεωφόρο Λαυρίου, στο ύψος της Παλλήνης, ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα τσούρμο νεαρών με καλυμμένα πρόσωπα, καδρόνια, ρόπαλα και πέτρες στα χέρια να αποχωρούν από το σημείο περπατώντας (!) προς τα μηχανάκια τους, που είχαν σταθμεύσει σε κοντινό σούπερ μάρκετ.
Εκείνη τη στιγμή δεν γνωρίζαμε τι ακριβώς συνέβαινε αλλά θυμάμαι έντονα δύο πράγματα: τους νεαρούς να πανηγυρίζουν, κάνοντας high-5 μεταξύ τους, και εμάς να προσπαθούμε έντρομοι να φύγουμε γρήγορα από εκεί, όταν οι κουκουλοφόροι αντιλήφθηκαν πως το αυτοκίνητο έφερε το λογότυπο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης.
Σταθμεύοντας λίγο πιο κάτω, αντίκρισα κάτι που δεν είχα ξαναδεί ως τότε στη ζωή μου: ένα σκηνικό «Βαγδάτης» με σπασμένα οχήματα, κατεδαφισμένες τζαμαρίες καταστημάτων, τσιμέντο ξηλωμένο από πεζοδρόμια, πέτρες και αίματα παντού.
Στις αυλές των σπιτιών περίοικοι περιέθαλπαν παιδιά με ανοιγμένα κεφάλια και στη μέση του δρόμου ξαπλωμένος ανάσκελα ένας νεαρός με πράσινη μπλούζα, που εξέπνεε τις τελευταίες του ανάσες. Το όνομα αυτού: Μιχάλης… Ηταν μόλις 22 ετών.
Εκ των υστέρων έγινε γνωστό ότι επρόκειτο για οπαδό του Παναθηναϊκού, που ξεψύχησε λίγο αργότερα. Εχασε τη ζωή του σε ραντεβού θανάτου που είχαν δώσει άμυαλοι χούλιγκανς του «τριφυλλιού» με αντίστοιχους ανεγκέφαλους του Ολυμπιακού.
Οι τελευταίοι είχαν ξεκινήσει με μοτοπορεία από τον Πειραιά και, οπλισμένοι από πάνω ως κάτω, έφτασαν ανενόχλητοι μέχρι την άλλη άκρη της Αττικής. Κανείς δεν τους εμπόδισε, αλλά υπάρχει και χειρότερο. Τις προηγούμενες ημέρες η οπαδική πιάτσα βούιζε για το διαβόητο «ραντεβού» ενόψει ενός αγώνα γυναικείου βόλεϊ ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Ενας γνωστός μου, συνδεσμίτης του ΠΑΟ, με έχει προϊδεάσει μια εβδομάδα νωρίτερα. Αν, λοιπόν, εγώ, ένας φοιτητής δημοσιογραφίας, παντελώς ασύνδετος με το οπαδικό κίνημα, γνώριζα για την επικείμενη συμπλοκή, αναλογιστείτε τι πληροφορίες είχε στα χέρια της η Αστυνομία. Προφανώς, θα ήξερε και για τους χούλιγκανς από τα Βαλκάνια και την πρώην Σοβιετική Ενωση, που είχαν καταφτάσει στην Αθήνα ως… ενισχύσεις.
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Εχουν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια από την δολοφονία Φιλόπουλου. Αλλά, διάολε, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Φτάσαμε στο σήμερα και ένας άλλος Μιχάλης, 29 ετών, χάνει τη ζωή του με τρόπο εξοργιστικά όμοιο. Οι χούλιγκανς, αυτή τη φορά, διασχίζουν ανενόχλητοι όχι την Αττική αλλά τη μισή Ελλάδα, φτάνοντας μέχρι την πρωτεύουσα. Μόνο που το ραντεβού ήταν λίγο διαφορετικό. Αντί να τους περιμένουν οι «αντίπαλοι», τους υποδέχθηκαν τα εξίσου αιμοσταγή «αδέρφια» τους (οπαδοί του Παναθηναϊκού) από την Ελλάδα.
Και σε αυτή την περίπτωση, πάντως, άπαντες γνώριζαν – και η Αστυνομία – εκ των προτέρων για τις κινήσεις των όψιμων δολοφόνων.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Φιλόπουλο, το θύμα στη Νέα Φιλαδέλφεια πιθανότατα δεν είχε πρόθεση εμπλοκής στα επεισόδια. Λέγεται ότι βρέθηκε να πίνει τον καφέ του «στο λάθος σημείο, τη λάθος ώρα», όπως εσφαλμένα συνηθίζουμε να λέμε. Λες και είναι λάθος να πίνεις τον καφέ σου έξω από το γήπεδο της αγαπημένης σου ομάδας. Ή έξω από το γήπεδο οποιασδήποτε ομάδας.
Οπως ο 19χρονος Αλκης, που έδωσε τη «λάθος» απάντηση στην ασύλληπτης βλακείας ερώτηση οπαδών του ΠΑΟΚ «τι ομάδα είσαι;» και το πλήρωσε κι αυτός με τη ζωή του. Ή ο 30χρονος Δημήτρης στα Ιωάννινα που υποστήριζε τη «λάθος» ομάδα και κάτι λεβέντες οπαδοί του Ολυμπιακού τον έστειλαν στην εντατική (αλλά αυτός γλίτωσε από θαύμα).
Πόσους Μιχάληδες και Αλκηδες πρέπει να θρηνήσουμε ακόμη για να μπει ένα τέλος στην τυφλή οπαδική βία; Πόσα ακόμη ραντεβού πρέπει να γίνουν για να σταματήσει η αιματοχυσία; Πότε θα ακούσουμε επιτέλους ότι ένα τέτοιο ραντεβού απετράπη πριν προλάβει να γίνει το κακό; Και, αλήθεια, πότε θα μάθουμε το αυτονόητο, ότι δεν είναι λάθος να υποστηρίζει κάποιος μια ομάδα άλλη από τη δική μας;
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η Μελίνα Κακουλίδου και ο Αριστείδης Καμπανός, οι χαροκαμένοι γονείς που καλούνται να ζήσουν με το ασήκωτο βάρος της απώλειας του παιδιού τους σε ηλικία 19 ετών επειδή απλά «ήταν Αρης», παραχώρησαν μια συγκλονιστική συνέντευξη στην ΕΡΤ.
Αν θέλουμε να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον άνευ νοήματος αλληλοσπαραγμό, ας βάλουμε το βίντεο με τις δηλώσεις αυτών των απαρηγόρητων ανθρώπων να παίζει στα σχολεία. Προς γνώση και συμμόρφωση.
Γιατί το χρώμα που νικάει πλέον δεν είναι ούτε το κόκκινο, ούτε το κίτρινο, ούτε το πράσινο. Μόνο μαύρο υπάρχει πια…
Δημήτρης Μπούρας
