Δεν ξεχνώ, θα πει τα θυμάμαι όλα, τους θυμάμαι όλους. Θα πει να φτάνω μέχρι τον ΜΙΚΕ αλλά να μην μπορώ να προχωρήσω για να πάρω τον Νίκο, την Ελπίδα και όσους χωράει το κουβαδακι αυτοκινητάκι μου…
Θυμάμαι να μου κλείνουν ξανά τον δρόμο στη Διασταύρωση και να μου λένε να στρίψω στο Νταου, θυμάμαι να τσιριζω στον Σάββα ότι υπάρχουν εγκλωβισμένοι χαμηλά, θυμάμαι να τσιριζω γενικά… Στην μάνα μου ότι καιγόμαστε, στην Αγαθή, στην Ελένη και τη Φώφη που ψάχνουν τους δικούς τους…
Θυμάμαι να ακούω τις εκρήξεις και να μου τηλεφωνεί η Άννα, να μας ψάχνουν οι συγγενείς… Θυμάμαι να με ρωτάνε συνέχεια τι χρειάζομαι…. Ο Χρήστος, ο Φανικος, ο Δημήτρης, ο Παναγιώτης, ο άλλος ο Δημήτρης και να βάζουν πλάτη…
Θυμάμαι να ανοίγω το μαγαζί και να με βοηθάει ο Πάνος να το καθαρίσω χωρίς να λέμε κουβέντα, να έρχονται τα ΟΥΚ κάθε βράδυ να ανασυγκροτηθουν λιγάκι για να συνεχίσουν όλη νύχτα και όλη μέρα, θυμάμαι να αποπερνω την Εμυ που πήγε να με αγκαλιάσει και θυμάμαι όλα τα παιδιά που δεν σταμάτησαν στιγμή, την Άννα, την Τατιάνα, τον Νίκο, τον Μιχάλη, τη Ναταλία, τον Γιάννη, τον Ανδρέα…. όλους… οι άνθρωποι μας χάθηκαν εκείνη τη μέρα.
Θυμαμαι τα παιδια μου να ρωτουν για τους φιλους τους, να πηγαινουμε ενα μεσημερι απο σπιτι σε σπιτι για να επιβεβαιωσουν οτι οι φιλοι τους ειναι καλα, να προσπαθω να αποφυγω καποια. Τα παιδια. Χαθηκαν παιδια. Και είναι τραγικό να ακούγονται οι κόντρες των υψηλόβαθμων της πυροσβεστικής.
Εύχομαι κανένας να μην ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Εύχομαι όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι ακομα και οι πιο απλες καθημερινες πράξεις τους μετράνε για το καλό ή το κακό όλων μας. Εύχομαι όλοι να δραστηριοποιηθούν στο να βοηθούν τη κοινότητα τους, λίγο ή πολύ όλοι μπορούν…
Άρτεμις Χατζηαποστόλου
https://www.facebook.com/achatziapostolou/videos/10158468432802612
