Mε μία ανάρτηση στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook, η Νανά Παλαιτσάκη περιέγραψε την περιπέτεια που έζησε το βράδυ της Τρίτης (30/7). Η γνωστή δημοσιογράφος μπήκε σε μια κούρσα ταξί και ο οδηγός του αμαξιού θεωρούσε ότι έχει πάρει επιβάτιδα την Έλενα Ακρίτα.
«Νυκτερινή συνάντηση: Με την πρόθεση να διασκεδάσουμε όλοι παρέα, θα γράψω απόσπασμα από την επιστροφή μου από γραφείο προς σπίτι. Φεύγω με συνεργάτιδα από γραφείο Polis Hammam στου Ψυρρή. Κάνει ζέστη αν και βράδυ. Πρέπει να πάρω από Εθνική χρήματα έχω ξεμείνει. Συμφωνούμε ότι έχει ATM στο μετρό στάση Μοναστηράκι. Περπατάμε.
Αποφεύγω να ξανασκεφτώ τι πατάνε οι σόλες μου, μέχρι να μπούμε στο μετρό γιατί μπροστά στον Μουστάκα είναι πάντα στην σειρά ξαπλωμένοι χρήστες άστεγοι – ημι λιπόθυμοι και το πεζοδρόμιο σηκώνει κάθε ρευστό που έχει γίνει τηγανίτα από τον ήλιο που έχει πυρώσει την άσφαλτο. Μπαίνουμε στο μετρό. Κάναμε λάθος. Έχει μόνο Πειραιώς. Η απόφαση ακαριαία. Πάμε στην Εθνική που είναι δίπλα στην Μητρόπολη. Περνάμε μπροστά από τον Μπαιρακτάρη και τον Θανάση. Για να περάσεις πρέπει να κάνεις δολιοφθορά σε τρεις τουλάχιστον. Παρατηρούμε ότι υπάρχει και live με τραγουδιστή που ερμηνεύει λαϊκά. Περπατάμε με προορισμό τον απόλυτο στόχο.
Κάνει πάρα πολύ ζέστη. Η Συνεργάτιδα έχει και 4 κιλά μαλλιά στο κεφάλι της. Δυσφορεί. “Καλά να πάθουν όλες όσες έχουν πολλά και μακριά μαλλιά στο κεφάλι τους”. Το σκέφτηκα και της το είπα. Γελάσαμε. Φτάνουμε στην Μητρόπολη. Πάμε στην Εθνική. Κλειστή με κάγκελα ολόγυρα. Δεν πτοούμαστε. Έχουν ιδρώσει και οι μακριές μου βλεφαρίδες πια.
Φτάνουμε με βάδισμα ρομπότ πια στο Σύνταγμα. Βγάζω χρηματάκια. Πάμε στην πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στο σιντριβάνι με τα χρώματα του ουράνιου τόξου ποζάρει Γιαπωνέζα. Τα νερά στον ουρανό. Κάνει το κλικ το αγόρι της με το κινητό και σβήνει απότομα το σιντριβάνι. Τσιρίζει η Γιαπωνέζα. Την παίρνει αγκαλιά το αγόρι. Δεν είδαν παρακάτω αν κατάλαβε της μοίρας το σημάδι ας πάρει τα μέτρα της. Θυμόμαστε ενώ περπατάμε και οι δύο πάντα με το βήμα ρομπότ, ότι οι μαμάδες μας είχαν πάντα μια βεντάλια στην τσάντα. Βουτάμε και οι δυο στις αναμνήσεις.
Έρχεται το μετρό, κατεβαίνω Εθνική Άμυνα. Πρέπει να πάρω ταξί για να φτάσω σπίτι μου. Μπαίνω στο πρώτο. Ο κύριος στο τιμόνι, καπνίζει με το αριστερό, παίζει μπεγλέρι με το δεξί και ακούει στην διαπασών σαξόφωνο με τον Γιώργο Κατσαρό. Για να καταλάβεις την ένταση, πως ακούγαμε κάποτε Iron maiden και προσπαθούσαμε να ξεκολλήσουμε το κεφάλι μας; Ίδιο στην ένταση, αλλά η μελωδία αφορά τα Κύθηρα που δεν θα τα βρούμε ποτέ. Παπάγου στο τέρμα! Φωνάζω για να σκεπάσω το Σαξόφωνο. «Ακούω», μου απαντάει αργά και ήρεμα ο κύριος στο βολάν (με επέπληξε για την ένταση στην φωνή ΜΟΥ). Το ταξί του ξεκίνησε, με μένα πίσω το μπεγλέρι να κάνει γύρες στο ένα του δάχτυλο και εγώ να ντρέπομαι φριχτά που ξεσηκώναμε περνώντας τα σκυλιά στους κήπους. Μόλις φτάσαμε στο φανάρι του λέω «Αριστερά «Με κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη και μου λέει χαμηλώνοντας λίγο τον ήχο. «Ξέρω». Συνεχίσαμε την διαδρομή και κάποια στιγμή περνάμε ένα γιοφυράκι, όπου ή θα πας ευθεία ή θα στρίψεις δεξιά. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή. Του λέω «Κύριε ευθεία»… με το βλέμμα στον καθρέφτη φριζαρισμένο μου απαντάει: “πάει και από δεξιά, αν δεν το ξέρεις”.
Καταλαβαίνεις φίλε ότι τον πάω με τα “νερά του” γιατί και οι εποχές είναι πονηρές. Ντάλα το τρανζίστορ πάντα, τα σπάει ο Κατσαρός, βλέπουμε μπροστά μας σκουπιδιάρικο: “Να το κόψω από πάνω ή να περιμένω» με ρωτάει». Όχι δεν πειράζει του λέω, κατεβαίνω εδώ θα περπατήσω, τι σας οφείλω; “Τέσσερα και μισό”. Του δίνω χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και το κοιτάει λες και έπιανε ευκοίλια πάπιας. Μου δίνει ρέστα και πριν ανοίξω την πόρτα μου λέει: “Και μην νομίζεις ότι δεν σε γνώρισα κυρία Ακρίτα μου επειδή είναι νύχτα. Η γυναίκα μου σε διαβάζει, αλλά εγώ από τότε που στήριζες το τσογλάνι τον Τσίπρα… δεν γουστάρω. Στο είπα γιατί είμαι ντόμπρος”.
Εννοείται ότι έφυγα, εννοείται ότι τον άφησα να πάει στη γυναίκα του και να της μιλήσει για την συνάντηση μας. Μόλις τάισα τα σκυλιά μου, έκατσα να το μοιραστώ. Σας ευχαριστώ για την υπομονή».
ethnos.gr
