Η δημοκρατία συνιστά την φυσική μορφή πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης η οποία δύναται να διασφαλίζει τα φυσικά δικαιώματα όλων των ατόμωνσε ισότιμη βάση, εμπεδώνοντας της ειρήνη, την συνεργασία, την ασφάλεια και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Η δημοκρατική και δίκαιη οργάνωση των κοινωνικών σχηματισμών συνιστά δομικό στοιχείο του ανθρώπινου γενετικού κώδικα στην πορεία εκατοντάδων χιλιάδων ετών, για να διασφαλίζεται η ομαλή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και η ικανοποίηση των φυσικών δικαιωμάτων των ατόμων για επιβίωση και διαιώνιση.
Ο άνθρωπος του Ρουσσώ ζει στην φύση ελεύθερος να ικανοποιεί τις φυσικές του ανάγκες. Ο φυσικός άνθρωπος είναι ευτυχισμένος, ζει ειρηνικά με τους συνανθρώπους του χωρίς να θεωρεί ότι κάτι είναι δικό του αλλά χωρίς να θεωρεί ότι και κάτι του απαγορεύεται. Ο φυσικός άνθρωπος είναι υγιής έχει υπερανεπτυγμένες αισθήσεις είναι συμπονετικός και κοινωνικός.
Ο Λοκ επίσης θεωρούσε ότι οι άνθρωποι σε φυσική κατάσταση δεν ήταν τόσο επιθετικοί αλλά κυρίως κοινωνικοί, δημιουργικοί, λογικοί και σώφρονες. Ενδιαφέρονταν όμως να συγκροτήσουν πολιτισμένες κοινωνίες. Γι’ αυτό συνήπταν «κοινωνικό συμβόλαιο» με το κράτος με αμοιβαίους όρους. Αποδέχονταν να περιορίσουν την ελευθερία τους και σε αντάλλαγμα το κράτος έπρεπε να εγγυηθεί για τη διασφάλιση των φυσικών τους δικαιωμάτων: της ζωής, της ελευθερίας, της ιδιοκτησίας. Εάν το κράτος παραβίαζε το «κοινωνικό συμβόλαιο» οι άνθρωποι είχαν δικαίωμα να το λύσουν και να εξεγερθούν.
Για τον Λοκ ο άνθρωπος στην φυσική του κατάσταση υπακούει μονάχα σε έναν απαράβατο και θεμελιώδη νόμο της φύσης που τον ονομάζει Φυσικό Νόμο και έχει ως στόχο την αυτοσυντήρηση και διατήρηση του αγαθού της ζωής για το άτομο και την κοινωνία. Υποδηλώνει αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους που εκχωρούν τα φυσικά τους δίκαια και στους φορείς της πολιτικής εξουσίας οι οποίοι οφείλουν να τα διαφυλάττουν. Μόνο εφόσον η πολιτική εξουσία διασφαλίζει τα φυσικά δίκαια μπορεί να διατηρηθεί αυτή η σχέση εμπιστοσύνης.Αν το αίτημα της διασφάλισης δεν ικανοποιείται τότε παραβιάζονται οι όροι του καταπιστεύματος και αυτομάτως αίρεται η εμπιστοσύνη.
Ο Hobbes ορίζει την έννοια Ελευθερία στο γεγονός ότι δεν υφίστανται δεσμευτικές επιταγές στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Ορίζει την ισότητα ως ίση ευκαιρία ζωής και θανάτου μεταξύ των ανθρώπων. Ακολούθως προσδιορίζει τις βασικές επιδιώξεις του ατόμου στο φυσικό του περιβάλλον δηλ. την επιβίωση, την αυτοσυντήρηση και τέλος την ευδαιμονία. Η τελευταία συνίσταται σε ένα διαρκές κυνήγι επιθυμιών και προκειμένου να επιτελεστεί απαιτεί την απόκτηση Δύναμης.
Ο κάθε άνθρωπος επιδιώκει να επιβληθεί στον άλλο, να τον υποτάξει στην βούληση του και να ιδιοποιηθεί τα αγαθά του. Η εξουσία αποκτάται μέσω της διαδικασίας συσσώρευσης δύναμης οδηγώντας τους ανθρώπους σε όλο και μεγαλύτερες συγκρούσεις. Η δύναμη αποτελεί το μέσο επιβίωσης και ικανοποίησης επιθυμιών και η επιβολή της οδηγεί αναπόφευκτα σε συγκρούσεις που φθάνουν ως την απειλή θανάτου ή και τον θάνατο.
Διαχρονικά όλοι οι σημαντικοί φιλόσοφοι διασυνδέουν τον σχηματισμό και την διατήρηση των κοινωνικών σχηματισμών, με την προάσπιση των φυσικών δικαιωμάτων των ατόμων. Ο Ρουσώ, ο Λόκ και ο Χόμπς, αναγνωρίζουν ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους είναι συνυφασμένη με τα φυσικά δικαιώματα για την αυτοσυντήρηση-επιβίωση και την διαιώνιση του και προκειμένου να δημιουργηθούν οι κοινωνίες οι άνθρωποι συνειδητά εκχώρησαν μέρος των ατομικών κεκτημένων τους.
Η φύση παραχωρεί στους ανθρώπους σύμφωνα με τους μεγάλους αυτούς φιλοσόφους τα ίδια δικαιώματα και τους ίδιους όρους για να ικανοποιούν τα φυσικά τους δικαιώματα προκειμένου να διασφαλίζεται η αμείωτη και αρμονική εξέλιξη του είδους.
Οι κοινωνίες των ανθρώπων δεν σχηματίστηκαν προκειμένου να ικανοποιούν τις ατομικές επιδιώξεις κάποιων μελών αλλά όλων των μελών όπου συναποτελούν την κοινωνία. Αυτή συνιστά την κυρίαρχη αρχή για την διατήρηση των κοινωνιών. Σε διαφορετική περίπτωση όπου οι κοινωνίες υποτάσσονται στις ατομικές επιδιώξεις προάγοντας το ατομικό συμφέρον είς βάρος του κοινωνικού συμφέροντος, δημιουργούνται διαλυτικές τάσεις κοινωνικής αποσύνθεσης, εντείνοντας τις συγκρούσεις, την βία και την επιβράδυνση της εξέλιξης.
Η μετάβαση απο το δημοκρατικό σύστημα των gentes το οποίο για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια συνέβαλε στην αμείωτη και ομαλή εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, σε μεταγενέστερα μη- δημοκρατικά συστήματα κατά την διάρκεια των τελευταίων ολίγων χιλιάδων ετών είχε ως αποτέλεσμα η ανθρωπότητα να βιώνει Μεσαίωνες, βία και σφοδρές συρράξεις οι οποίες όχι μόνο επιβράδυναν την κοινωνική εξέλιξη αλλά επαπειλούν και την ίδια την υπόσταση του ανθρώπινου είδους.
Το αναλλοίωτο και διαχρονικό πολιτικό διακύβευμα σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία συνίσταται συνεπώς στην δίκαιη νομή του παραγόμενου πλούτου και η διαχρονική διαπάλη είναι μεταξύ όσων διεκδικούν δίκαιη κοινωνική κατανομή και εκείνων οι οποίοι επιδιώκουν ατομικά οφέλη εις βάρος της πλειονότητας. Οι δημοκρατικές δυνάμεις, διαχρονικά αντιπαλεύονται τις ολιγαρχικές δυνάμεις για την διαμοίραση του παραγόμενου οικονομικού πλούτου.
Τα μεγάλα και αναπάντητα ερωτήματα τα οποία αφορούν την ανθρωπότητα, οι εντεινόμενες ανισότητες και η αυξανόμενη πολυεπίπεδη κρίση αναδεικνύουν πλέον με λαγαρότητα το διαχρονικό, αέναο και ιστορικό διακύβευμα για τον άνθρωπο και τις κοινωνίες το οποίο συμπυκνώνεται στο δίλημμα,δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και
Πρόοδος ή στον αντίποδα συντηρητική αδράνεια η οποία οδηγεί στον μαρασμό της δημοκρατικής λειτουργίας και την ενίσχυση της ολιγαρχίας.
Χρήστος Ξενοκώστας,
Συγγραφέας, Αρθρογράφος
