Κάποια στιγμή κοιτάς κλεφτά πίσω από τον ώμο σου και βλέπεις ότι μπορείς να κουβαλάς, μνήμες, φιλίες, έρωτες, μικροχαρές, μικροκαημούς, προσωπικές συντριβές και θριάμβους, όνειρα κι εφιάλτες, απουσίες, παρουσίες, γλέντια, μουσικές, φωτιές στις παραλίες, καυγάδες και σμιξίματα, προσωπικές επαναστάσεις, νίκες και ήττες…
…συμβιβασμούς και ρήξεις, τα θέλω και τα πρέπει σου, πρόσωπα, στιγμές, κουβέντες, χάδια, αγωνίες και γέλια, η πρώτη δουλειά, η απόλυση, ματαίωση και δικαίωση, οικογένεια, το παιδί, αυτούς που έφυγαν για πάνω, απότομα, απροειδοποίητα και άφησαν πράγματα στη μέση, την ιστορία σου όλη ένα πράγμα, με την ψυχή σου μαζί.
Όλα γνώριμα, οικεία, ζεστά γιατί έχει φύγει το δηλητήριο της πίκρας του τότε και έχει μείνει η γλύκα της ανάμνησης.
Αλλά ανθρώπους, πάει και τελείωσε, δε μπορείς να κουβαλήσεις. Τουλάχιστον όλους. Και σίγουρα όχι στο ταξίδι σου. Δεν είναι όλοι για το ίδιο ταξίδι
Αυτοί ή έρχονται μόνοι τους ή δεν έρχονται καθόλου. Για να γίνουν και αυτοί, έτσι ή αλλιώς, μέρος της προίκας που θα κουβαλάς. Αυτό που είσαι δηλαδή τελικά. Και χαμογελάς… που είσαι όλα αυτά μαζί, όλοι αυτοί μαζί και τόσο διαφορετικός συνάμα….
Δεν είσαι όμως πια φουριόζος για να «κουβαλάς» οτιδήποτε σου φορτώνεται ή νομίζεις ότι οφείλεις να το κάνεις.
Ανάβεις τσιγάρο, μια γουλιά καφέ και χαμογελάς.
Τραβάς φύλλο λευκό από το συρτάρι και ξεκινάς να γράφεις τις επόμενες αράδες. Όσες είναι, όσες προλάβεις. Δικές σου είναι. Με τα λάθη σου και τα σωστά σου. Από την όχθη που διάλεξες. Ξαναχαμογελάς και συνεχίζεις.
Τελικά το ταξίδι είναι αυτό που μένει…
Καλή Ανάσταση να έχουμε…
Του Χρήστου Τσεμπέρη
Πηγή: Εφημερίδα Polis
