Και σήμερα είναι ημέρα πένθους…
Γνώρισα για πρώτη μου φορά φοιτητής τον Μιχάλη Καζά, δημοσιογράφο και εκδότη, που τόσο είχε βοηθήσει φοιτητές, ανθρώπους που είχαν ανάγκη μέσω των διαδικτυακών και όχι μόνο ιστοσελίδων του…
Επίσης τον ΤΟΠΟ του τον σεβόταν, βάζοντάς τον στο επίκεντρο. Μας είχε βοηθήσει στο μέγιστο όταν είμεθα φοιτηταί. Χωρίς αντάλλαγμα…
-Όταν τον καλούσα ή με καλούσε στο τηλέφωνο, πάντοτε μου έλεγε «Έλα Φίλε Φραγκίσκο», στιγμές που καταλαβαίνεις πως μια φιλιά είναι μεστωμένη.
-Νοίκιαζα ένα σπίτι και κάτι που λίγοι γνωρίζουν, είναι πως όταν έγραφε τα κείμενά του πολλές φορές μπορούσε να με δει από το μπαλκόνι του, χωρίς εγώ να τον βλέπω! Θυμάμαι μια φορά να μου λέει «Σε βλέπω που ρεμβάζεις στο μπαλκόνι».
-Ο Μιχάλης, όπως τον γνώρισα εγώ, ήταν μαχητικός, δυναμικός, με χαμόγελο, θέλοντας να μαθαίνει την ΑΛΗΘΕΙΑ και μόνον, υποστηρικτής φοιτητών και ανθρώπων που είχαν ανάγκη.
Πολλά αφήσαμε μαζί Μιχάλη, πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε ακόμη, αλλά είχες τόσο μεγάλη καρδιά που σε πρόδωσε. ΟΜΩΣ δεν προδίδουν οι αναμνήσεις, το έργο και η αυταπάρνησή σου σε ό,τι και αν έκανες.
Χαρισματικός και για πάντοτε στην καρδιά μου, ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Γνώρισα έναν πραγματικό ΑΝΘΡΩΠΟ.
Φραγκίσκος Σαργολόγος
