Τι κοινό έχουν μία ταινία του 1989 που διαδραματίζεται το 1959 και μία θεατρική παράσταση που παίζεται σήμερα, συνεχίζοντας για 2η χρονιά την πολύ επιτυχημένη πορεία της; Μα φυσικά την Ποίηση!
«Δε διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας! –αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή»
Και αυτό ακριβώς βιώνει κάποιος όταν παρακολουθήσει την παράσταση “Ο κύκλος των χαμένων ποιητών” του Τομ Σούλμαν, σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνο Ασπιώτη στο θέατρο Βρετάνια. Αποχωρεί γεμάτος συναισθήματα, σκέψεις, νιώθοντας μέσα του όλα αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην δεκαετία του ’60, όπου ο καθηγητής λογοτεχνίας Τζον Κίτινγκ (Άκης Σακελλαρίου), έρχεται να διδάξει στο συντηρητικό ιδιωτικό λύκειο Γουέλτον, όπου οι μαθητές μεγαλώνουν υπακούοντας στις αυστηρές, θεμελιώδεις αρχές του σχολείου: «Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Υπεροχή!»
Όμως ο καθηγήτης Κίτινγκ αντιπροσωπεύει ακριβώς το αντίθετο απ’ όλα αυτά τα συμβατικά στοιχεία που κυριαρχούν εκείνη την εποχή στην κοινωνία. Ο ίδιος είναι πρεσβευτής του “carpe diem”, “άδραξε την μέρα” όπως παροτρύνει τους μαθητές του συνεχώς. Μην συμβιβάζεστε στα θέλω των άλλων για σας, αλλά ζήστε την ζωή σας για το δικό σας μοναδικό πάθος που διακατέχει την ψυχή σας. Ο Άκης Σακελλαρίου καταφέρνει επιτυχώς να ερμηνεύσει την πληθωρική προσωπικότητα του αντισυμβατικού ρομαντικού καθηγητή, πείθοντας τους μαθητές του, αλλά και το κοινό να κοιτάξει με άλλη οπτική γωνία όσα συμβαίνουν στις ζωές τους.
Οι μαθητές αποτελούνται από ένα γκρουπ εξαιρετικών νέων ηθοποιών (Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Πάνος Κλάδης, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Ειρήνη Λαφαζάνη, Λυδία Στέφου) που βουτούν, τόσο οπτικά όσο και υποκριτικά, μέσα στους ρόλους τους, αναδεικνύοντας την μοναδικότητα τους, αλλά ταυτοχρόνως κινούμενοι σαν ένα σώμα μέσα στην ομάδα των “χαμένων ποιητών”.
Ο Τάσος Χαλκιάς ως ο διευθυντής Νόλαν προσδίδει την σοβαρή, αυστηρή και συντηρητική εικόνα ολόκληρης της φιλοσοφίας του σχολείου αλλά και της εποχής, ενώ ο Σπύρος Τσεκούρας ως κύριος Πέρι προσπαθεί στον ελάχιστο χρόνο που εμφανίζεται να προσθέσει και αυτός το στοιχείο του απόλυτου πατέρα – δυνάστη ενάντια στα θέλω του γιου του, οδηγώντας τον στην δραματική κορύφωση του χαρακτήρα αλλά και της ιστορίας.
Φυσικά, όπως μας παρουσιάζεται μέσα από το ίδιο το έργο, και το θέατρο είναι παιχνίδι συνόλου επομένως σκηνογραφικά (Αρετή Μουστάκα), ενδυματολογικά (Ηλένια Δουλαδήρη), μουσικά (Μαρίζα Ρίζου), κινησιολογικά (Φαίδρα Νταϊόγλου), φωτιστικά (Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη), όλα μαζί συμβάλλουν στο τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στον θεατή και στην δραματική κορύφωση της ιστορίας.
Ακόμα και ο ίδιος ο χώρος του θεάτρου Βρετάνια με την κλασική ομορφιά και αισθητική του συμβάλλει τα μέγιστα, ώστε να μεταφερθείτε ψυχή τε και σώματι στην δεκαετία του 60 στο λύκειο Γουέλτον, αισθανόμενοι ένας από τους μαθητές του σχολείου.
Μία παράσταση που αξίζει αδιαμφισβήτητα να παρακολουθήσετε. Αδράξτε, λοιπόν, την μέρα και πηγαίντε στο Θέατρο Βρετάνια για να νιώσετε για λίγο μαθητές του θαυμάσιου καθηγητή Κίτινγκ και να αναρωτηθείτε κατά πόσο ζείτε την μέρα βάσει του πάθους σας σε αυτή την ζωή.
Χ.Ι.
