Επιστολή στο irafina.gr έστειλε τη Δευτέρα (2/11) ένας αναγνώστης της ιστοσελίδας μας με τίτλο: “Λιγοστεύουν οι άνθρωποι στην Ραφήνα και την πληρώνουν τα παιδιά μας”, την οποία και δημοσιεύουμε αυτούσια, άνευ σχολίων.
“Σάββατο και Κυριακή βράδυ, 31/10 και 1/11/2020 αργά τα απογεύματα γειτονιές της Ραφήνας γέμισαν με παρέες παιδιών στο πρώτο στάδιο της εφηβείας που συνωστισμένα γυρνούσαν τους δρόμους, μιλώντας, γελώντας και πειράζοντας τους περαστικούς. Φυσικά χωρίς μάσκα.
Πλησίαζαν περαστικούς και έκαναν πως βήχουν, φώναζαν και… διασκεδάζοντας, με τους γονείς τους στα σπίτια τους να λένε την πρώτη δικαιολογία που έχει οποιοσδήποτε αδυνατεί να ανοίξει διάλογο με τα παιδιά του ή ακόμη χειρότερα (για τον ίδιο που το βλέπει ως άθλο) να τα καθοδηγήσει: «Έλα μωρέ παιδιά είναι, εμείς δεν κάναμε χειρότερα στην ηλικία τους» όπως επίσης και «δεν υπάρχει ιός, άρα καλά κάνουν».
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Δεν έχει σημασία τι πιστεύει κάποιος για την πανδημία και τα μέτρα. Καμία σημασία. Μιας και είμαστε κράτος με νόμους, ακολουθούμε τους νόμους και στους νόμους καταφεύγουμε όταν θεωρούμε πως χάνουμε το δίκιο μας. Αλλιώς και κάποιος άλλος θα μπορούσε να βγει με την ίδια δικαιολογία το βράδυ κυνηγώντας τους πιτσιρικάδες και αυτοδικώντας.
Μη φορώντας την μάσκα το δικό σου παιδί και φωνάζοντας στους γείτονες που κουβαλάνε άλλα μικρά παιδιά στα χέρια τα οποία και δεν καταλαβαίνουν ακόμη την έπαρση ή την διαύγεια αποφάσεων που κουβαλά η εφηβεία, δεν κάνει μία «μαγκιά». Δεν διαπράττει μία απερισκεψία της στιγμής. Ούτε και απλά δηλώνει την αντίθεσή του με τα μέτρα.
Σε ένα άλλο κράτος της Ευρώπης εσύ ο ίδιος, ο πατέρας ή η μητέρα του ανήλικου εφήβου, θα ήσασταν στο τοπικό τμήμα. Την αντίθεση για τα μέτρα δεν την κατευθύνεις ούτε στους γείτονες, ούτε την εξωτερικεύεις χλευάζοντας, ούτε και απλά με ανυπακοή. Ευτυχώς έχεις στην διάθεσή σου όλα τα μέτρα για να το κάνεις, κι εσύ και οι έφηβοι, κυρίως αυτοί που η δύναμη των κοινωνικών δικτύων εξακολουθεί να τους δίνει ελευθερίες και αμεσότητα έκφρασης που πριν δεν υπήρχε. Τρέχοντας αλαφιασμένοι στην γειτονιά, φωνάζοντας, χλευάζοντας και παριστάνοντας ένα τσούρμο αλητείας δεν κερδίζει κανείς τίποτα απολύτως.
Υπάρχουν πιο ουσιαστικά πράγματα να κάνει κάποιος, αν «δεν πιστεύει στον ιό» από αυτό που είδαμε το Σαββατοκύριακο και που μάλλον θα δούμε και τις υπόλοιπες ημέρες. Διότι αν επιτρέψουμε το ένα, τότε μπορεί να περιμένουμε και το άλλο: Κάποιοι γείτονες που πραγματικά νοσούν από τον ιό κλεισμένοι στα σπίτια τους, να βγαίνουν βήχοντας προς την κατεύθυνση του τσούρμου…
Και για να καλύψουμε και την πρώτη δικαιολογία: Παρότι αρκετοί από εμάς μπορεί να κουβαλάμε διάφορα «παράσημα» παραβατικής συμπεριφοράς από την δική μας εφηβική ηλικία, παρόλο αυτά δεν βρίσκουμε καμία ταύτιση στην φράση «κι εμείς παιδιά είμασταν και κάναμε χειρότερα». Όχι, τότε είχαμε πολύ περισσότερο θάρρος και πολύ λιγότερο θράσος, δύο κοντινές λέξεις με τεράστια απόσταση μεταξύ τους.
Οι γονείς αυτών των παιδιών είναι το πραγματικό πρόβλημα, και όχι τα παιδιά αυτά που έκαναν την βόλτα τους, 10-15 όλα μαζί σε ένα μπουλούκι. Τα παιδιά αυτά ουδεμία ευθύνη φέρουν, οι γονείς τους όμως έχουν γίνει λιγότερο «άνθρωποι» μεγαλώνοντας…”.
