Θα μπορούσαν τα σχολικά λεωφορεία να έχουν χρώμα κόκκινο, πορτοκαλί ή μαύρο; Όχι, όπως έδειξε η ιστορία, που ξεκίνησε από την Αμερική, το 1939, σε μια συνεδρίαση για την εκπαίδευση που έλαβε χώρα στο πανεπιστήμιο Κολύμπια, με συμμετέχοντες εμπειρογνώμονες του αμερικάνικου κράτους και τον έμπειρο ερευνητή Φρανκ Σάϊρ.
Ο Σάϊρ είχε αφοσιωθεί επί 10 χρόνια σε μια μελέτη για τη δημιουργία βασικών δομών για την μεταφορά των μαθητών από και προς τα σχολεία.
Είχε δει μαθητές σε αγροτικές περιοχές να πηγαίνουν στο σχολείο με τρακτέρ, φορτηγά, ακόμα και άμαξες με άλογα. Εκεί διαπίστωσε πως η παραγωγή ενός τύπου σχολικού λεωφορείου με συγκεκριμένο χρώμα, θα βοηθούσε ώστε να γίνουν οι μεταφορές πιο ασφαλείς.
Επίσης, θα ήταν αρκετά συμφέρουσα οικονομικά, η μαζική παραγωγή τέτοιων λεωφορείων.
Η εκπαιδευτική επιτροπή του ιδρύματος Ροκφέλερ είχε διαθέσει 5.000 δολάρια στον Σάιρ (με τα μεγέθη του 2019, 92.000 δολάρια) για να ολοκληρώσει επιτυχώς την έρευνα του. Και υπήρξε αποτέλεσμα.
Σε μια επταήμερη συνεδρίαση, κατά την οποία ο Σαϊρ παρουσίασε σε εκπαιδευτικούς αλλά και σε επαγγελματίες των αυτοκινητοβιομηχανιών, τουλάχιστον 50 αποχρώσεις χρωμάτων, από το βαθύ κίτρινο μέχρι το πορτοκαλί και το κόκκινο, αρχικά προκρίθηκε ένα μικρότερο δείγμα, και στο τέλος επελέγη το κίτρινο, το Φανταχτερό Κίτρινο των Σχολικών Λεωφορείων, όπως αποκαλείται σήμερα το συγκεκριμένο χρώμα σε κρατικά έγγραφα. Η συγκεκριμένη απόχρωση θεωρείται το πιο έντονο κίτρινο στον πίνακα των χρωμάτων και το πιο κατάλληλο, ώστε να τονίζεται η μαύρη γραμματοσειρά που αναγράφει το εκάστοτε σχολείο.
Γιατί όμως και τα ταξί είναι κίτρινα;
Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο περίπλοκα. Καταρχήν, υπάρχει ο αστικός μύθος, που ανάγεται στην Ιταλία του 15ου αιώνα, όταν ο Φρανσέσκο Τάσο, επαγγελματίας των τότε μεταφορών, αποφάσισε να λάβει μέτρα για το πλήρωμα των οχημάτων που είχε στην κατοχή του. Ένα από αυτά τα μέτρα αφορούσε το χρώμα, που εφεξής θα ήταν το κίτρινο, καθώς ένα τέτοιο χρώμα δεν θα προσέβαλλε ιδεολογικά κανέναν Ιταλό.
Οι καινοτομίες του είχαν την έγκριση και του Αυτοκράτορα της Αυστρίας, που του έδωσε τον τίτλο “Torre e Tasso”, που στα γερμανικά μεταφραζόταν ως “Thurn und Taxis.”
Αυτή ήταν η μυθική εκδοχή της γέννησης των κίτρινων ταξι. Υπάρχει και μια πιο συμβατική, που μας ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1900, εκεί όπου τα πρώτα ταξί ήταν κόκκινα και πράσινα (!). Το 1907 μάλιστα, ο επιχειρηματίας Χάρι Άλεν έφερε και τα πρώτα ταξίμετρα στη Νέα Υόρκη, κατευθείαν από τη Γαλλία. Όμως ο Άλεν γρήγορα αντιμετώπισε προβλήματα, καθώς οι ταξιτζήδες του, ήταν απλήρωτοι, ενώ καιροφυλακτούσε και ο ανταγωνισμός.
Αρχικα, ο Άλμπερτ Ρόκγουελ από το Μπρίστολ, έφερε τα πρώτα κίτρινα ταξί στη Νέα Υόρκη, ενώ και ο Τζον Χερτζ, ίδρυσε την Yellow Cab Company στο ΣΙκάγο
Σύμφωνα με το ιστορικό βιβλίο “Our Yankee heritage: the making of Bristol” , o Ρόκγουελ άνοιξε την εταιρεία του το 1908 και τα ταξί ήταν κίτρινα, κατόπιν σχετικής σύστασης της γυναίκας του, ύστερα από ταξίδι που είχαν κάνει μαζί σε πόλεις της Ευρώπης, και παρατήρησης των αυτοκινητιστών. Ο Ρόκγουελ δέχτηκε τη σύσταση της γυναίκας του, και από το 1910, τα ταξί της Νέας Υόρκης που άνηκαν σε εκείνον, έγιναν γνωστά ως «κίτρινα ταξί». Ο επιχειρηματίας έφτασε στο σημείο να κατοχυρώσει νομικά και τη συγκεκριμένη «πατέντα» ενάντιά σε όσους επιχειρούσαν να τον μιμηθούν.
Από την άλλη πλευρά, ο Χερτζ (έδωσε το όνομα του στη γνωστή πολυεθνική εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων), ήταν εκείνος που έκανε τα κίτρινα ταξί διάσημα. Ο Χερτζ εμπνεύστηκε το κίτρινο χρώμα από πανεπιστημιακή μελέτη που αποδείκνυε ότι τα οχήματα με κίτρινο χρώμα και με μια κόκκινη πινελιά, είναι τα πιο ευδιάκριτα σε μακρινές αποστάσεις. Το 1915 ο Χερτζ είχε 40 ταξί, με πεδίο δράσης το Κάνσας Σιτι, την Φιλαδέλφεια, ως και τη Νέα Υόρκη. Το 1925, όταν πούλησε το μερίδιο του στην Yellow Cab Company, είχε δημιουργήσει ένα στόλο 2.700 κίτρινων ταξί.
reader.gr
