Η υπόθεσή του έγινε ευρέως γνωστή πριν από ένα χρόνο με τα μέσα να κάνουν λόγο για το «κτήνος της Λαμίας», όσον αφορά στον πατέρα του.
Ο 26χρονος Άκης Δήμας, σήμερα ηθοποιός, έζησε άσχημα παιδικά χρόνια. Και αυτή η περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη στις τραγικές συνθήκες που μεγάλωσε μαζί με τα αδέρφια του.
Ο Άκης Δήμας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του σε ηλικία 13 ετών και να αναζητήσει βοήθεια στον παππού του, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή οι αρχές θα αναλάβουν δράση. Ο πατέρας του τον κακοποιούσε μαζί με τα άλλα 4 αδέρφια του. Ιδίως όμως την αδερφή του η οποία, όπως και η μητέρα τους, έχουν νοητικά προβλήματα.
Για πολλά χρόνια ο Άκης Δήμας έπαιρνε τηλέφωνο στο Χαμόγελο του Παιδιού. Ήταν πολλές οι φορές που η αστυνομία βρέθηκε σπίτι τους για να ελέγξει την κατάσταση, αλλά ποτέ δεν γινόταν κάτι. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, ο ίδιος ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική, μετά έγινε ηθοποιός, άλλαξε το όνομά του για να σβήσει εντελώς την παλιά του ζωή και τώρα μπορεί να μιλάει για το επώδυνο παρελθόν όντας δυνατός.
Καλεσμένος στο The 2Night Show και τον Γρηγόρη Αρναούτογλου, ο Άκης Δήμας ανέφερε με σοκαριστικές λεπτομέρειες όσα έζησαν αυτός και τα αδέλφια του από τον βίαιο πατέρα τους.
«Να πω κάτι που δεν το έχω πει. Την καταγγελία στον πατέρα μου δεν την έκανα εγώ. Την έκανε το σχολείο. Εγώ και τα αδέρφια μου είμαστε απλώς μάρτυρες. Το σχολείο έκανε ένα χρόνο εξετάσεις στην αδερφή μου για να δουν τι γίνεται στο σπίτι της. Μέχρι τότε κανείς δεν είχε κάνει τίποτα. Από το σχολείο είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τους γονείς μου. Κάποια στιγμή η αδερφή μου, 16-17 ετών και πολύ πονεμένη μέσα της, είπε την αλήθεια. Εγώ έκανα πολλά τηλεφωνήματα στο Χαμόγελο του Παιδιού. Ήταν το 2006, στα 13 μου που άνοιξε η υπόθεση.
Ο πατέρας μου έχει παραδεχτεί ότι είναι βίαιος. Μας ξυπνούσε το πρωί για να πάμε στον στάβλο, μετά σχολείο και όταν γυρνούσαμε μας πήγαινε πάλι εκεί. Δεν είχαμε κοινωνική ζωή. Βλέπαμε την πόλη από μακριά. Εγώ έκανα όνειρα για να βρεθώ σε κάποιο λούνα παρκ, αλλά δεν έγινε ποτέ. Ήρθε πολλές φορές η αστυνομία σπίτι μας. Έκαναν τις εκθέσεις, έκαναν τις εκτιμήσεις και κάπου το πράγμα σταματούσε. Εμείς πάντα ελπίζαμε ότι κάτι θα γίνει, αλλά μάταια. Χτυπούσαμε πόρτες καθημερινά. Την πρόνοια, την αστυνομία.
Στην κακοποίηση της αδερφής μου ήταν τρεις. Ο ένας τώρα έχει πεθάνει. Η μαμά μου είναι άρρωστη. Την προστάτευα και θα την προστατεύω για πάντα. Με τα αδέρφια μου είμαστε πια μια γροθιά. Αλλά δε μπορούσε να κάνει κάτι. Με τα αδέρφια μου δεν ήμασταν πάντα μια γροθιά. Ο πατέρας μου ρίχνει το φταίξιμο σε εμένα και λέει ότι εγώ επηρέασα τα υπόλοιπα. Όταν έφυγα και έμενα με τον παππού μου, ήμουν στην ουσία στο αντίπαλο στρατόπεδο. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να βοηθήσω τον πατέρα μου. Την αδερφή μου δυστυχώς δεν πρόλαβα να την σώσω.
Το Χαμόγελο του Παιδιού δε μπορεί να έρθει να σε πάρει μόνο του. Έπρεπε να υπάρξει εισαγγελική παραγγελία. Αλλά δεν γινόταν ποτέ. Εγώ έφτασαν στα 14 μου να θέλω να αυτοκτονήσω».
eleftherostypos.gr
