Έχουμε γράψει διάφορες ιστορίες σε αυτή τη στήλη και η κάθε μία από αυτές είχε τη δική της αξία. Ζώα ταλαιπωρημένα, χτυπημένα, βασανισμένα, που τους δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και πλέον ευημερούν. Κι αυτή η ιστορία κάπως έτσι είναι στην αρχή και στο τέλος της.
Ένα σκυλάκι εντελώς χαμένο και φοβισμένο που τελικά επιστρέφει σε μια ασφαλή αγκαλιά. Μόνο που το… ενδιάμεσο είναι εντελώς διαφορετικό κι αν είχαμε μια κάμερα να το καταγράφουμε, κάποια στιγμή θα το βλέπατε ως περιπέτεια στους κινηματογράφους…
Αρχές Νοέμβρη του 2019, ένας ταξιτζής καλεί τη Φιλοζωική της Ραφήνας για ένα μικρόσωμο Golden Maltaise που περιφέρεται τρομαγμένο στο πάρκο Καραμανλή.
Εθελοντές σπεύδουν στο σημείο που τους υποδεικνύεται και πράγματι βρίσκουν ένα θηλυκό σκυλί το οποίο πιάνουν εύκολα. Είναι εμφανές ότι από κάπου έχει χαθεί καθώς φορά λουράκι, είναι φρεσκοκουρεμένο, καλοχτενισμένο και… καλοζωισμένο.
Πρώτη κίνηση να επισκεφθεί κτηνίατρο για να διαπιστωθεί αν είναι τσιπαρισμένο. Πράγματι είναι, αλλά όχι και καταχωρημένο, οπότε η αρχική απόπειρα να βρεθεί ο ιδιοκτήτης δεν έχει αίσιο τέλος. Ακολουθεί η συνήθης οδός σε αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή μια ανάρτηση στις σελίδες του «Πήγασου» στα social media. Σε ένα από τα σχόλια, μια κοπέλα γράφει ότι το συγκεκριμένο σκυλάκι το είχε δει πριν καιρό σε κλουβάκι στη Φιλοζωική του Κορωπίου.
Η Άννα από τη Φιλοζωική, που στο μεταξύ φιλοξενεί το μόλις 8 κιλών σκυλί και το βαπτίζει Λούσι (κρατήστε το καλά αυτό…) αρχίζει να ψάχνει για να βρει την άκρη. Πού να φανταστεί τι θα ακολουθήσει…
Το τηλεφώνημα στη Φιλοζωική Κορωπίου δίνει μια πρώτη, θολή απάντηση. Η Λούσι έχει βρεθεί στο κλουβάκι της σε κατάστημα του αεροδρομίου και μια και το Ελευθέριος Βενιζέλος έχει σύμβαση με την Εταιρεία, οδηγείται στο Κορωπί. «Εμείς κάναμε τα δέοντα, την περιποιηθήκαμε, τη στειρώσαμε και μια και δεν την αναζήτησε κανείς, την επανεντάξαμε στο περιβάλλον», λένε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου και η ουσία είναι ότι ένα μικροκαμωμένο, άμαθο σε τέτοιες δυσκολίες σκυλί έχει ουσιαστικά αφεθεί στην τύχη του σε χωράφια του Κορωπίου. Εκεί, όπου την έχει βρει ο ταξιτζής της ιστορίας μας, ο οποίος θέλει να τη σώσει και λέει… ψέματα ότι το σκυλί εντοπίστηκε στη Ραφήνα, ώστε οι εθελοντές του Πήγασου να ασχοληθούν με την περίπτωση!
Το δεύτερο τηλεφώνημα της Άννας γίνεται στο αεροδρόμιο. Εκεί της λένε ότι θυμούνται την πανέμορφη και… απαστράπτουσα Λούσι, αλλά την ενημερώνουν ότι κανείς δεν την έχει αναζητήσει. Μέσα στην Άννα έχει μπει η… Αγγελική Νικολούλη, επιμένει και λίγες μέρες μετά ξαναπαίρνει στο αεροδρόμιο. Κι αυτή τη φορά πετυχαίνει τον «σωστό» υπάλληλο!
«Εγώ ήμουν βάρδια όταν ήρθαν να αναζητήσουν το σκυλάκι, δυο τρεις μέρες αφού κάποιος το άφησε εδώ. Ήταν δύο ξένοι κύριοι, έκλαιγαν, αλλά δεν μπορούσα να συνεννοηθώ. Δε μιλούσαν αγγλικά. Δεν μπορούσα καν να καταλάβω τι γλώσσα μιλούσαν και απλώς τους έγραψα σε ένα χαρτί τη διεύθυνση στο Κορωπί».
Τρίτο τηλεφώνημα, ξανά στο Κορωπί. «Πράγματι ήρθαν δύο κύριοι, αλλά δεν καταλαβαίναμε τη γλώσσα που μιλούσαν και το σκυλί δεν ήταν πια εδώ».
Η Άννα, που στο μεταξύ πολιορκείται από δεκάδες άτομα που θέλουν διακαώς τη Λούσι, αλλά για κάποιο λόγο αρνείται να τη δώσει, συνεχίζει το ψάξιμο. Κι η αλήθεια είναι πως κάνει κίνηση ματ. Ψάχνει μέσα από πρεσβείες σε ποια χώρα αντιστοιχούν τα στοιχεία του τσιπ του σκυλιού.
Μπίνγκο! Η Λούσι είναι από τη Συρία κι η Άννα έχει πια στα χέρια της ονοματεπώνυμα. Βέβαια η ταινία μας δεν τελειώνει εδώ, έτσι απλά. Έχει και συνέχεια…
«Άρχισα να ψάχνω μέσω Facebook ανθρώπους με το ίδιο επώνυμο και να στέλνω σε όλους το ίδιο μήνυμα “μήπως έχετε χάσει αυτό εδώ το σκυλάκι;” Πέρασε λίγος καιρός και ήρθε η απάνηση που περίμενα καιρό. “Πού το βρήκατε το σκυλί; Το ψάχνουμε εδώ και καιρό;”.»
Η Λούσι, λοιπόν, ανήκε στον Αλί που ζούσε στην Ελλάδα, χωριστά από τη σύζυγό του και το παιδί του που είχαν ξεκινήσει άλλη ζωή στο Βέλγιο. Ο Αλί αρρώστησε, πάλεψε με τον καρκίνο, αλλά δεν μπόρεσε να βγει νικητής. «Έφυγε» στα 37 του.
«Ήρθαμε στην Ελλάδα για την κηδεία, ψάξαμε το σκυλί αλλά το είχε πάρει η σύζυγός του», εξηγεί στην Άννα ο αδελφός του, Αμίρ, ο μόνος που μιλά αγγλικά. Σε αντίθεση με τους άλλους δύο, που ήταν αυτοί που αναζητούσαν κλαίγοντας τη Λούσι σε αεροδρόμιο και Κορωπί…
Η Άννα δεν μπορεί να ησυχάσει. Έχοντας πλέον ονοματεπώνυμο, ψάχνει και βρίσκει και τη σύζυγο του Αλί. Κι αυτή της διηγείται την ιστορία… «Είχα έρθει κι εγώ στην Αθήνα για να πάρω κάποια πράγματα όταν πέθανε ο Αλί. Και το πρώτο που πήρα ήταν το σκυλί. Όταν πήγαμε στο αεροδρόμιο, υπήρχε πρόβλημα με τα χαρτιά του και δεν μπορούσε να ταξιδέψει. Το άφησα σε ένα μαγαζί και παρακάλεσα έναν φίλο να πάει να το πάρει. Δεν πήγε ποτέ…»
Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια της Λούσι που από τη Συρία, βρέθηκε στην Αθήνα, έζησε ζωή χαρισάμενη δίπλα στον Αλί που τη λάτρευε και ξαφνικά βρέθηκε να βολοδέρνει σε Φιλοζωικές και στον δρόμο και να φιλοξενείται από την Άννα στη Ραφήνα.
Φτάνουμε στο τέλος της «ταινίας», με την Άννα να έχει πάρει το “οκ” από τον αδερφό του Αλί και να βάζει το σκυλάκι στο αεροπλάνο. 25 Ιανουαρίου του 2020, η αδελφή του Αλί που ζει μαζί με τους γονείς στην Γερμανία υποδέχονται τη Λούσι στη Φρανκφούρτη. «Άννα, δεν ξέρεις τι καλό μας έκανες, δε φαντάζεσαι τι δώρο είναι αυτό για μας. Έχουμε δίπλα μας ένα κομμάτι του Αλί, ένα κομμάτι του αδερφού μας, του παιδιού μας. Σε ευχαριστούμε που ασχολήθηκες κι έκανες αγώνα για να βρεις τον ιδιοκτήτη της Λόσι».
«Λόσι; Λούσι τη λέω όσο καιρό τη φιλοξενώ».
«Αλήθεια; Λόσι την έλεγε ο Αλί. Αυτό είναι το όνομά της»
Επειδή οι καλές ταινίες, έχουν και απίστευτες ανατροπές…
marathonpress.gr
