Ακόμα και αν είστε κάποιος που δεν ασχολείται καθόλου με τον κινηματογράφο, θα έχετε ακούσει σίγουρα για την ταινία «Joker» βρίσκεται στην επικαιρότητα. Έχουν γραφτεί άρθρα, έχουν ακουστεί γνώμες από τους πάντες (ένας είμαι και εγώ, το παραδέχομαι) και στην Αμερική έχουν επιστρατέψει ακόμα και την Αστυνομία στις αίθουσες των κινηματογράφων,φοβούμενοι τυχόν βίαιες πράξεις από τους θεατές με προτροπή της ταινίας, όπως ισχυρίζονται κάποιοι.
Προσωπικά ως θαυμαστής του σινεμά όλων των ειδών, πήγα να παρακολουθήσω την ταινία με τον συνήθη ενθουσιασμό που έχω όποτε μπαίνω στην αίθουσα. Αυτό που σημείωσα από την παρουσία του κοινού είναι ότι καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας υπήρχε μία σιγή και κατά την έξοδο αρκετή σιγανόφωνη κουβέντα που κατά την γνώμη είναι δύο κριτήρια για την επιτυχία ή την αποτυχία μίας ταινίας.
Επομένως, όταν μία ταινία σε κάνει να την παρακολουθήσεις με αμέριστη προσοχή και να την συζητάς μετά, πιστεύω ότι η επιτυχία της είναι δεδομένη.Και η ταινία «Joker» του σκηνοθέτη ΤοντΦίλιπς με πρωταγωνιστή τον Χοακίν Φοίνιξ δεν είναι απλά επιτυχημένη, αλλά ένα κινηματογραφικό έργο που πρέπει να παρακολουθήσουν όλοι.
Κατ’ αρχάς πρόκειται για μια βαθιά, κατά την γνώμη μου, κοινωνική ταινία, πεποίθηση που μου είχε γεννηθεί απ’ όταν είδα το τρέιλερ της ταινίας και εκ του αποτελέσματος πιστεύω ότι δικαιώθηκα. Ασχολείται με ένα άτομο που έχει ψυχολογικά προβλήματα μέσα σε μία κοινωνία βυθιζόμενη σε ταξικές διαφορές, έτοιμη να εκραγεί και που «κλωτσά» τον πρωταγωνιστή Άρθουρ Φλέκκυριολεκτικά και μεταφορικά. Την ιστορία του Τζόκερ ως χαρακτήρα των βιβλίων κόμικ και κατά συνέπεια των animationκαι liveactionταινιών που ακολούθησαν μπορεί να την βρει κανείς με ένα απλό κλικ στο διαδίκτυο.
Το σημείο που θέλω να σταθώ όμως εγώ είναι το γεγονός ότι η ταινία και η τεράστια υποκριτική ικανότητα του Χοακίν Φοίνιξ σε κάνει να συμπονάς και να ταυτίζεσαι με τον Άρθουρ Φλεκ ως ψυχολογικά άρρωστο άτομο που ζει και φροντίζει την μητέρα του, ενώ προσπαθεί να γίνει standupκωμικός δουλεύοντας παράλληλα ως κλόουν μέσα στην κατάρρευση του Γκόθαμ όπου ζει και ταυτόχρονα να τον κατακρίνεις και τον μισείς για τις βίαιες πράξεις του αργότερα. Και εδώ ακριβώς είναι το θέμα, ότι όχι ο Τζόκερ αλλά ο Άρθουρ Φλεκ σαν άτομο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας άνθρωπος δικός μας, ο γείτονας μας, ο συνάδελφος, ο συγγενής, ο καθημερινός άνθρωπος που προσπερνάς στον δρόμο ο οποίος νοσεί ψυχικά και επειδή δεν φαίνεται εξωτερικά σαν κάποια άλλη σωματική αρρώστεια οδηγείται είτε από την αρρώστεια του είτε από την κοινωνία ή συχνά και από τα δύο στην βία και ακόμα χειρότερα στο έγκλημα. Αυτό για μένα, λοιπόν, είναι το βραβείο που έχει κερδίσει η ταινία ασχέτως τι θα κάνει στα όσκαρ, όπου ήδη την θεωρούν φαβορί σε πολλές κατηγορίες.
Έτσι, η ταινία «Τζόκερ» μας προτρέπει να κοιτάξουμε αυτή την μερίδα των συμπολιτών μας που νοσούν ψυχικά με κατανόηση αλλά περισσότερο μας δείχνει την τεράστια σημασία και ευθύνη ολόκληρης της κοινωνίας για την φροντίδα και περίθαλψη τους, ώστε να βοηθηθούν τα ίδια τα άτομα σε πρώτο βαθμό αλλά και η κοινωνία σε δεύτερο, ώστε να μην βλάπτουν ούτε τους ίδιους ούτε τα πρόσωπα γύρω τους.
Εν κατακλείδι, αφήνοντας την αμιγώς κινηματογραφική κριτική σε πιο ειδικούς από μένα, θα ήθελα να σας προτρέψω να πάτε να δείτε την συγκεκριμένη ταινία, αν είστε φυσικά πάνω από την απαραίτητα ηλικία γιατί η ταινία έχεις κάποιες σκληρές σκηνές, γιατί αξίζει να αφιερώσετε χρόνο και χρήμα στο σινεμά και να συζητήσετε με τους φίλους σας αυτό που παρακολουθήσατε. Θαρρώ ότι ο κινηματογραφικός λόγος μπορεί να κάνει τον καθένα μας λίγο καλύτερο.Επίσης, είναι κρίμα μία μερίδα του κοινού να χάσει την ευκαιρία να δει ένα πολύ ωραίο κινηματογραφικό έργο εξαιτίας της προκατάληψης προς το είδος ταινιών που βασίζονται σε βιβλία κόμικ και φανταστικούς ήρωες. Σας διαβεβαιώνω ότι το έργο αυτό έχει να προσφέρει σε όλους τους θεατές.
Υ.Γ. Ο Τζόκερ φαίνεται ότι είναι ένας από τους ρόλους που μπορεί να ξεδιπλώσει το υποκριτικό μεγαλείο των ηθοποιών που τον υποδύονται
Υ.Γ. 2 Μπορείτε να αφιερώσετε λίγο επιπλέον χρόνο για να διαβάσετε το κείμενο του Μάικλ Μουρ για το «Τζόκερ» εδώ
Χρήστος Ιωάννου
