Νέες πληροφορίες, έρχονται στο φως της δημοσιότητας, σε σχέση με την υπόθεση της “Κιβωτού του Κόσμου”, στην εκπομπή “Το Πρωινό” του ΑΝΤ1.
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ, εκτός από τα όσα δήλωσε παραμονή πρωτοχρονιάς στον Άλεξ Στεφανόπουλο, εξελίξεις έρχονται καθώς υπάρχει και μια νέα καταγγελία για ακραία κακοποίηση σε βάρος ανήλικου που φιλοξενούνταν στις δομές του Οργανισμού.
Αρχικά ο πατέρας Αντώνιος ανέφερε: “Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, είμαι λειτουργός του Υψίστου και είμαι έτοιμος να αποδεχτώ ό,τι ο Θεός επιτρέψει είτε κατά παραχώρηση, είτε κατά ευλογία… Γνωρίζω την σταυρική και μαρτυρική πορεία προς τον Γολγοθά όπως γνωρίζω ότι το τέλος αυτής της μαρτυρικής πορείας είναι η Ανάσταση.”
Ακόμη αναφέρει πως η αγωνία του είναι το μέλλον όλων αυτών των παιδιών, τα όνειρα η πορεία και οι ελπίδες τους. Το μήνυμα που εκποέμπω και επιθυμώ να φτάσει σε όλους τους πολίτες είναι ένα: δεν σας πρόδωσα! Δεν πρόδωσα την εμπιστοσύνη σας, δεν πρόδωσα την αγάπη και τον σεβασμό σας. Έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη.”
Ακόμα σύμφωνα με το ρεπορτάζ, φαίνεται ότι ο πατέρας Αντώνιος, ανέφερε ότι η νέα διοίκηση πριμοδοτεί παιδιά που κατήγγειλαν είτε θέλουν να καταγγείλουν το πρώην στέλεχος της “Κιβωτού του Κόσμου”.
Στην εκπομπή, είδε το φως της δημοσιότητας και η μαρτυρία ενός 18χρονου που καταγγέλει βαριά κακοποίηση στη δομή του Άνω Βόλου.
Συγκεκριμένα αναφέρει: “το δωμάτιο που με είχαν βάλει στη δομή του Άνω Βόλου ήταν μακριά από τα άλλα παιδιά. Ήταν μόνο του, ήταν κρύο και δεν είσχε καθόλου έπιπλα, μόνο ένα στρώμα είχε στο πάτωμα και μία κουβέρτα. Τη νύχτα την ανάγκη μου την έκανα σε μπουκαλάκι γιατί η πόρτα της τουαλέτας ήταν κλειστή και επιπλέον δεν μπορούσα να βγω έξω. Ένα βράδυ, μπήκαν δύο άτομα μέσα, έκλεισαν την πόρτα και τα παράθυρα και έφαγα πάρα πολύ άγριο ξύλο. Όχι απλά μπουνιές, κλωτσιές και σφαλιάρες, αλλά με κοπάναγαν με σανίδες και πέτρες. Δεν ξέρω ποση ώρα έτρωγα ξύλο, αλλα αισθανόμουν ότι θα πέθαινα. Μετά από αυτό, το πρόσωπό μου ηταν χάλια, ήταν πρησμένο, τα μάτια μου τα αυτιά μου ήταν πρησμένα, από τα χείλη μου έτρεχε αίμα, το κεφάλι μου ήταν γεμάτο καρούμπαλα και το αριστερό μου χέρι ήταν μαυρισμένο… Όσο με χτύπαγαν τους έλεγα να σταματήσουν, ότι πονάω και εκείνοι γέλαγαν και μου έλεγαν “ή θα παραδεχτείς ότι εσύ έκλεψες τα λεφτά ή θα σε σκοτώσουμε”… όμως ακόμη και όταν το παραδέχτηκα αυτοί συνέχισαν να με χτυπάνε. Πήγα στη διευθύντρια κια της ζήτησα να με πάει στο ν οσοκομείο, εκείνη έβαλε τα κλάματα και μου είπε να πάω στο δωμάτιό μου και να ηρεμήσω. Στο νοσοκομείο δεν με πήγε ποτέ.”
