Το όνομά τους είναι συνώνυμο με την Θύελλα Ραφήνας. Ακολουθούν δε, τα χνάρια του πατέρα τους. Εκείνος έγραψε τη δική του ιστορία στην ομάδα, εκείνοι γράφουν τώρα την δικιά τους ξεχωριστή ιστορία.
Κοινός παρονομαστής φυσικά η ομάδα. Ο μπαμπάς από τα ιδρυτικά στελέχη, άφησε το στίγμα του στο σωματείο. Ο Κώστας με μεγάλη θητεία στα διοικητικά κι ο Χρήστος που ως ποδοσφαιριστής φόρεσε την «πράσινη» φανέλα 22 ολόκληρα χρόνια και διακρίθηκε για την διάρκεια, την συνέπεια, το ήθος και φυσικά το ταλέντο του, ως παράγοντας, “μετράει” ήδη άλλα τόσα περίπου χρόνια και παραμένει ακμαίος και δυνατός.
Συνεχίζει με το ίδιο πάθος και την ίδια δίψα, όπως τότε που τα συνδύαζε και τα δύο. Και παίκτης και παράγοντας. Σήμερα είναι Γενικός Αρχηγός στην ομάδα και ζει το κάθε παιχνίδι από τον πάγκο. Πολλές φορές οι σφυγμοί ανεβαίνουν, κι αν καμιά φορά τον παρασύρει το πάθος και η ένταση του αγώνα, κρατάει χαμηλούς τόνους και δεν προκαλεί. Μόνο αν νιώθει την αδικία θα φωνάξει.
Κι ο Κώστας μπορεί να είναι «Θύελλα και ξερό ψωμί», όμως είναι πιο ορθολογικός, πιο cool. Παρακολουθεί όλα τα παιχνίδια από την εξέδρα. Έχει τη δική του θέση και δεν πορώνεται εύκολα. Γνωρίζει πως και η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα και δείχνει να συμβιβάζεται, όταν χάνει η ομάδα του. Εννοείται πως θέλει να κερδίζουν οι Λιγνιτωρύχοι. Όμως του αρέσει -όπως και στον Χρήστο- να παίζουν “τα δικά μας” παιδιά όπως λέει, ο ίδιος.
