Μόνο δυο λόγια. Μαζί σου χάνεται ένας ολόκληρος κόσμος. Ο κόσμος του αγώνα, της επανάστασης, της τόλμης, της δίψας για ελευθερία, της συναίνεσής. Γιατί και η συναίνεση είναι μια μορφή επανάστασης και θέλει τόλμη.
Τότε παλιά το σπίτι μας ήταν δίπλα στην ασφάλεια της οδού Μπουμπουλίνας. Τον έφεραν δεμένο, ένας άντρας ψηλός, αγέρωχος. Θα άντεχε; Άντεξε. Κι έγινε το σύμβολο, ο παγκόσμιος Μίκης του αγώνα. Άλλη μια μικρή θύνιση.
Εκείνη η παράνομη κασέτα με τα επικά, ξεσημωτικά τραγούδια του που άλλαζε χέρια μυστικά και την ακούγαμε σιγανά κι ύστερα την κρύβαμε κάτω απ’ το κρεβάτι μας μη μπουκάρουν και την βρουν.
Μεγάλος, παγκόσμιος και παντοτινός.
Λεία Βιτάλη
