Μεσημέρι, στη λεωφόρο Μαραθώνος. Ζέστη θανατερή. Εισχωρούσε από κάθε πόρο του δέρματος και επετίθετο κατά κύματα μέχρι να της παραδοθείς. Λιποθυμία λόγω θερμοπληξίας, το λιγότερο. Συντροφιά με μακάβριες σκέψεις, περίμενα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αττικής για να επιστρέψω στην Αθήνα. Για να ξεφύγω από τον εφιάλτη του λίβα και της θερμοπληξίας, άρχισα να παρατηρώ την κυρία που περίμενε στη στάση. Γύρω στα εβδομήντα. Προσπαθούσε να κρατήσει μακριά τη ζέστη με μία ομπρέλα και ένα παλιομοδίτικο ψάθινο καπέλο.
Όταν η ζέστη κατάφερνε να τρυπήσει αυτά τα ιδιόμορφα τείχη έβγαζε τα μεγάλα όπλα. Μαντήλι. Το έβρεχε με νερό και δρόσιζε το μέτωπο, τα μάγουλα, το δέρμα πίσω από τα αυτιά, τον λαιμό και τις κλειδώσεις. Μόλις η δροσιά του νερού την ανακούφιζε, ξόρκιζε τη ζέστη με ένα μουρμουρητό ικανοποίησης, βγαλμένο από τα έγκατα της ψυχής της. Η ίδια κίνηση ανά πεντάλεπτο. Σύντομα, το βρεγμένο μαντηλάκι μετατράπηκε σε ρολόι που μέτραγε την αναμονή. Έξι βρεξίματα άρα 30 λεπτά αναμονής. Ανυπεράσπιστος στην αδηφάγο ζέστη, σκέφτηκα τους Κατσιμιχαίους που συνιστούσαν «…κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία…». Αυτοί για το Ριτάκι και εγώ για τη θερμοπληξία και την ηλίαση. Στο μυαλό ήλθαν εικόνες, λέξεις και φράσεις, από την παρέα που καθόταν σε ένα καφέ στο Μάτι και σχολίαζε τα λόγια του πρωθυπουργού:
«Έχει δίκιο, ο Κυριάκος. Μόνο ο ιδιωτικός τομέας θα μας σώσει. Άκουσες τους διαλόγους την ώρα που καιγόμασταν; Ιδιωτικά όλα, ρε. Και Πυροσβεστική και Αστυνομία και… Πολεοδομία… Όλα».
Στράφηκα απελπισμένος στην κυρία που για έβδομη φορά δρόσιζε το μέτωπο της με το βρεγμένο μαντήλι. Με ματιά τροπαιούχου, γύρισε και με κοίταξε. Ήταν σαν να έλεγε: «Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;». Δεν πρόλαβα να της απαντήσω γιατί φάνηκε το λεωφορείο. Βάλαμε τις μάσκες και επιβιβαστήκαμε. Στο πλατύσκαλο διαπίστωσα ότι όλα τα καθίσματα ήταν πιασμένα. Μόνο τρεις-τέσσερις ελεύθερες θέσεις. Διάλεξα τη σκιερή, αν και στο ίδιο κάθισμα είχε απλωθεί ένας κύριος με παραπανίσια κιλά που ξέφευγαν από τον χώρο που του αναλογούσε. «Αγαντα να μην έχει κάνει απόβαση ο κορονοϊός. Θα γίνει εδώ πάρτι» σκέφτηκα, καθώς υπολόγιζα νοερά τις αποστάσεις. Πενήντα πόντους ο μπροστινός και ο πίσω, εβδομήντα οι διαγώνιοι, ογδόντα ο δίπλα από την αριστερή πλευρά…
Η ταλαιπωρία και ο τρόμος της ζέστης αποδείχτηκαν ισχυρότεροι από τον εφιάλτη του κορονοϊού. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στην ανακουφιστική δροσιά του κλιματισμού. Το λεωφορείο σταμάτησε και… φόρτωσε. Το ίδιο στις επόμενες στάσεις. Εξαντλημένος, δεν άνοιξα τα μάτια αν και ένιωθα ένα χνώτο ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Στη διασταύρωση αισθάνθηκα ότι ο οδηγός δεν έστριψε προς Αθήνα, αλλά προς Ραφήνα. Το λεωφορείο εξακολουθούσε να… φορτώνει: στο λιμάνι, στην εκκλησία, στη διασταύρωση, στην… Από επιβάτες μεταμορφωθήκαμε σε ανθρώπους-σαρδέλες που εγκλωβισμένοι στο δίχτυ του ΚΤΕΛ περιμένουμε το covid να μας… αποτελειώσει.
Τρομοκρατημένος άρχισα να συλλογίζομαι τον Μητσοτάκη με τους «αρίστους» και τον ιδιωτικό τομέα που θα μοιράσουν την ευμάρεια, την ηρεμία και την ευημερία, τους τύπους στο Μάτι με την ιδιωτική Πυροσβεστική που θα μας έσωζε από τη φωτιά και την ιδιωτική Αστυνομία που θα μας έσωζε από την εγκληματικότητα, το Ελληνικό σαν εκκλησία με τους τζογαδόρους στον ρόλο των αγγέλων και τους δισεκατομμυριούχους Αραβες να υποδύονται τους ιεραπόστολους… Αν όλοι αυτοί σκέφτονται το καλό μας, γιατί όχι και οι μέτοχοι των ΚΤΕΛ;
«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε». Τετριμμένο. Επιφανειακό, όσο τα τσιτάτα των φοιτητών της δεκαετίας του ’70. Η απάντηση βρίσκεται στο ίντερνετ, σκέφτηκα και άρχισα να αναζητώ τον κατάλογο των δρομολογίων. Καθημερινές 2019, Νέα Μάκρη – Αθήνα: 32 την ημέρα. Ραφήνα – Αθήνα: 29. Σύνολο 61. Τώρα; Νέα Μάκρη – Αθήνα: 18. Ραφήνα – Αθήνα: 18. Σύνολο 36. Εκεί που τα μετρούσα (σ.σ. μπορεί να έχω κάνει λάθος στο μέτρημα) έπεσε το μάτι σε ένα πλαίσιο: «Προσοχή. Τα δρομολόγια από Νέα Μάκρη ενδέχεται να διέρχονται μέσω Ραφήνας». Τότε όλα ξεκαθάρισαν: Αν τα δρομολόγια «διέρχονταν», τότε είναι περίπου όσα πέρυσι, αλλά με μικρότερο κόστος και άρα μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους. Λιγότεροι οδηγοί και εισπράκτορες, καύσιμα, φθορές, …για να εξυπηρετήσουν πάνω-κάτω τον ίδιο αριθμό επιβατών. Ποιος ενδιαφέρεται αν οι άνθρωποι σαν σαρδέλες παραδίδονται στον… ιό; Αν ήθελαν να είναι προφυλαγμένοι ας πήγαιναν με το ΙΧ, με ταξί, με μηχανάκι, με ποδήλατο, με τα… πόδια.
Και το κράτος; Μα αυτό υπηρετεί τους «αρίστους» που υποκλίνονται στην πανσοφία της αγοράς με τις ευλογίες του κυβερνήτη.
Και αυτός ο άγριος με τη ρομφαία; Αυτός με το μουσάκι που κατακεραυνώνει τους πάντες για να κρατήσει μακριά την αρρώστια; Πού να προλάβει να μάθει για τα ανθρώπινα φορτία, έχει τόσα να κάνει ο άνθρωπος.
Και ο Μητσοτάκης; Αυτός έχει να λύσει τα ελληνοτουρκικά, να μοιράσει τα λεφτά των Ευρωπαίων, τα αναδρομικά, να πάει στην Αντίπαρο, στην Επίδαυρο, στο Μάτι… Ένας άνθρωπος είναι. Άσε που από εκεί ψηλά, από το ελικόπτερο, δεν μπορεί να δει τι συμβαίνει κάτω στη Γη και τους κοινούς θνητούς που μπαίνουν στα λεωφορεία…
Κάποιοι θα σκεφτούν; Μα ήταν ανάγκη να γράφεις ιστοριούλες για να πεις ότι οι «ιδιώτες» κοιτάνε την πάρτη τους. Ναι, διότι όπως είμαστε ζαλισμένοι από τις κατραπακιές, ψάχνουμε να βρούμε τις απαντήσεις στις «αυθεντίες» και δεν κοιτάμε δίπλα μας στην καθημερινότητα. Εκεί κρίνονται όλοι: στο άδειο τραπέζι, στο κομμένο ρεύμα, στην άδεια τσέπη στο τέλος του μήνα, στην αγωνιώδη αναζήτηση για δουλειά, στην απελπισία για το σπίτι που θα βγει στο σφυρί, στους ανθρώπους-σαρδέλες στα ΜΜΜ, στην μπαγιάτικη σαρδέλα που αγοράζεις στο ψαράδικο γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά για άλλο ψάρι… Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα από την ασφάλεια ενός Σινούκ.
efsyn.gr
