Η Εβίτα και τόσοι άλλοι δεν κάηκαν ζωντανοί. Παρέμειναν ζωντανοί ώρες μετά την αρχική προσπάθειά τους να διαφύγουν και σίγουρα θα ζούσαν αν είχαν κινητοποιηθεί οι αρχές για τη διάσωσή τους.
Αλλά και όλοι όσοι απανθρακώθηκαν θα μπορούσαν να έχουν διασωθεί αν κάποιος τους είχε προειδοποιήσει, ενημερώσει ή αποτρέψει από το να κινηθούν με τα αυτοκίνητά τους μέσα στο/από το Μάτι.
Η ιστορία αυτή είναι γεμάτη εγκληματική αποχή από τη λήψη αποφάσεων και τη δράση προς όφελος ανθρώπων που προφανώς και αδιαμφισβήτητα κινδύνευαν. Και αυτό δεν είναι απλώς μια «νομική τακτική» στη διεκδίκηση διαφοροποίησης του κατηγορητηρίου ή αποζημιώσεων αλλά η αλήθεια, η αδιαμφισβήτητη και προφανής αλήθεια. Η δική μας αλήθεια.
Φυσικά, αυτήν την αλήθεια θα προσπαθήσουν να αντικρούσουν οι συνήγοροι υπεράσπισης Δήμων, Περιφέρειας, Λιμεναρχείου, Πυροσβεστικής και Δημοσίου. Και δεν ξέρω πώς γίνεται να είσαι απέναντί τους αλλά και δίπλα τους. Κι αν ακόμη δικαιολογείται η ανάθεση «έργου» σε δικηγόρο, δεν ξέρω αν πλέον είναι ανεκτή (ελπίζω πως δεν είναι) η ρητορική της «άυλης συμπαράστασης» από μέρους τους!
Εκείνη τη Δευτέρα, έσωζες ή δεν έσωζες… Έδινες εντολές ή δεν έδινες… Όφειλες να παρέμβεις ή δεν όφειλες… Δυόμισι χρόνια τώρα δίνεις δίκιο ή δίνεις άδικο… Οι άνθρωποί μας ζουν ή δεν ζουν… Σε ένα δικαστήριο είσαι μαζί ή είσαι απέναντι… Σε τίποτε από αυτά δεν υπάρχει ενδιάμεση θέση. Κι εμείς χορτάσαμε από ενδιάμεσες, μεσοβέζικες θέσεις, προτάσεις και λύσεις, από «φιλικές» κινήσεις μεταξύ «εχθρών» και από εξωδικαστικές διαβεβαιώσεις πίστης, συμπάθειας, εμπιστοσύνης, στήριξης και κάλυψης μεταξύ ανεύθυνων και υπεύθυνων χωρίς κομματικά διακριτικά! Η νοημοσύνη μας όμως δεν αντέχει άλλο εμπαιγμό. Τουλάχιστον όχι η δική μου.
Εύα Νικολοπούλου
