Μέρα μεσημέρι στη Λεωφόρο Πεντέλης αλλά όλα μπορούν να συμβούν. Δεκάδες «γεράκια» παρακολουθούν τα πάντα έτοιμοι να επέμβουν! Κλειδώνετε λοιπόν και προσέξτε.
Σπάνια διηγούμαι δημόσια μια προσωπική ιστορία, κι όχι μόνο επειδή θεωρώ ότι «τα εν οίκω μη εν δήμω» αλλά κι επειδή πιστεύω ότι οι δικές μας ιστορίες δεν ενδιαφέρουν σώνει και καλά τους τρίτους.
Αλλά –μέσα στην αυπνία μου από το σοκ- πιστεύω ότι η συγκεκριμένη ιστορία ίσως και να προστατεύσει ανθρώπους.
Προκαταβολικά δηλώνω αφελής –και λυπάμαι γι’ αυτό- αλλά και τρομαγμένος. Γι’ αυτό δεν λυπάμαι καθόλου.
Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία της κλεμμένης –χτες- μηχανής μου και μάλιστα μέρα μεσημέρι, μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους, που δεν πήραν χαμπάρι και δεν είχαν λόγο να πάρουν.
Η πονεμένη κοιλίτσα της σκυλίτσας μου λοιπόν με έστειλε σε ένα κεντρικότατο pet shop στη Λεωφόρο Πεντέλης για να πάρω εκείνη τη θαυματουργή κονσέρβα –id τη λένε- που βελτιώνει την κατάσταση.
Κόσμος μέσα και έξω από το μαγαζί, όπως και στα παραδιπλανά καφέ, λαός ακριβώς απέναντι, στην είσοδο της Εθνικής Τράπεζας και στα μηχανήματα ανάληψης. Μία και είκοσι πέντε το μεσημέρι, οι Αθηναίοι έχουν επιστρέψει.
Ξέρω ακριβώς σε ποιο ράφι είναι οι κονσέρβες, το έχω κάνει δεκάδες φορές.
Παρκάρω τη μηχανή ακριβώς απ’ έξω, σχεδόν ακουμπούσε στη γυάλινη πόρτα.
Πέρασε μόλις ενάμιση λεπτό για να πάρω την κονσέρβα και να πληρώσω. Ίσως και κάτι λιγότερο γιατί βρήκα αμέσως άδειο ταμείο και γρήγορο υπάλληλο.
Και βγαίνοντας για να φύγω –όπως ήδη έχετε καταλάβει- η μηχανή είχε κάνει φτερά! Μαζί με την τοστιέρα που είχα αγοράσει προ δεκαλέπτου και ήταν στη μπαγκαζιέρα της μηχανής.
Ποιος νοιάζεται όμως για την τοστιέρα μπροστά στην εξαφάνιση της μηχανής, που «πέταξε» μέσα σε ενενήντα δευτερόλεπτα, ίσως και ογδόντα!
Κανείς δεν είδε και κανείς δεν άκουσε τίποτα! Το σοκ ήταν τεράστιο κι έκανα γιγάντιες προσπάθειες για να μην καταρρεύσω επιτόπου. Νομίζω ότι το ίδιο νιώθουν όσοι βρίσκονται μπροστά σε κάτι ανάλογο.
Τα παιδιά της ΔΙΑΣ που ήρθαν τάχιστα με βοήθησαν πολύ να μείνω ψύχραιμος.
Όχι με ψεύτικες ελπίδες –δεν το κάνουν γιατί ξέρουν- αλλά με μια κουβέντα που με εντυπωσίασε. Την είπε ένας νεαρός, ίσως μικρότερος κι από το γιο μου.
«Είστε καλά, είστε υγιής, είστε δυνατός. Πριν μερικές μέρες μαζέψαμε ένα παλικαράκι που το χτύπησε ένα αυτοκίνητο το οποίο πέρασε stop. Κομμάτια κι αυτό και η μηχανή. Μη στενοχωριέστε…»
Πάμε λοιπόν στη γιγάντια αφέλειά μου, την οποία οφείλω να ομολογήσω. Ξέρω ότι συμβαίνει καθημερινά σε δεκάδες οδηγούς μηχανών, γιατί απλώς –και πολύ κακώς- δεν είμαστε υποψιασμένοι ενώ θα έπρεπε.
Είχα αφήσει τα κλειδιά πάνω στη μηχανή. Ήξερα ότι δεν θα έκανα πάνω από ένα λεπτό κι αυτή η αφελής σκέψη με παρέσυρε.
Το έκανα κι άλλες φορές. Στο περίπτερο για μια σοκολάτα, στο μαγαζί με τα ηλεκτρολογικά για να πάρω μία λάμπα, στο μανάβικο για μία σαλάτα, στο μίνι μάρκετ για ένα πακέτο φρυγανιές.
Σε όλα είχα –ή έτσι νόμιζα- οπτική επαφή με τη μηχανή.
«Έλα μωρέ, μισό λεπτό θα κάνω», έλεγα πάντα. Ίσως γιατί ποτέ δεν συνέβη κάτι κακό. Ίσως γιατί είχα άγνοια κινδύνου.
Τραγικό λάθος. Μια φορά θα συμβεί το μοιραίο. Όπως και συνέβη.
Τα παιδιά στην Ασφάλεια δεν με πήραν από τα μούτρα.
«Έχει συμβεί και σε μας που είμαστε υποψιασμένοι».
Αλλά μου είπαν κάτι που με τρόμαξε. Πολύ.
«Έχει γεμίσει ο τόπος από κλεφτρόνια κάθε είδους. Καραδοκούν για το οτιδήποτε. Στο σημείο της κλοπής είναι η τράπεζα. Μπορεί να περίμεναν να δουν καμιά γιαγιούλα να κάνει ανάληψη κι ύστερα καταλαβαίνεις τι. Παρακολουθούν τα πάντα σαν γεράκια. Σπίτια, ανθρώπους, μηχανές περίπτερα, τα πάντα. Δρουν στο λεπτό. Στη δική σας περίπτωση τους έφταναν λίγα δευτερόλεπτα…»
Το μάθημα ήταν πανάκριβο και χρειάστηκε να περάσω αυτό το μεγάλο σοκ για να μάθω.
Ότι ακόμα και για τσιγάρα μπροστά στο περίπτερο, κλειδώνουμε το αμάξι, τη μηχανή, το ποδήλατο, το τσαντάκι, τις τσέπες μας. ΚΛΕΙΔΩΝΟΥΜΕ, τελεία.
Μια γνωστή μας που σταμάτησε σε περίπτερο για να πάρει τσιγάρα –κι αυτή ένα λεπτό θα έκανε- είδε να της έχουν πάρει την τσάντα και όλες τα σακούλες με τα ψώνια που είχαν προηγηθεί.
Όχι ένα, μισό λεπτό τους έφτανε.
Το είπε καθαρά ο αξιωματικός.
«Παρακολουθούν σαν γεράκια κι είναι σε κάθε απίθανο σημείο».
Κλειδώνουμε λοιπόν, μάθημα πρώτο, γιγάντιο, ακριβό.
Μάθημα δεύτερο, κι αυτό σοκαριστικό.
Τηλεφωνώντας στην ασφαλιστική εταιρεία, άκουσα σοκαρισμένος ότι η μηχανή δεν ήταν ασφαλισμένη για κλοπή! Αφελώς δεν το ήξερα. Πίστευα ότι αυτό είναι το αυτονόητο. Ασφάλεια κλοπής και πυρός.
«Μα δεν μας το ζητήσατε! Έπρεπε να μας το είχατε πει εσείς…»
«Μα τότε γιατί ασφαλίζομαι; Μόνο για το θεαθήναι; Αυτά δεν είναι τα βασικά, μαζί με την οδική βοήθεια;»
«Όχι, πρέπει να το είχατε αναφέρει όταν ασφαλιζόσασταν…»
Άρα: κοιτάμε τα ψιλά γράμματα, τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Η οργή μου –για μένα τον ίδιο, για το κλεφτρόνι, για την ασφαλιστική, για τον κακό μου τον καιρό- μεγάλωσε κι άλλο προς το βράδυ.
Με συμβούλευσαν να κάνω μια ανάρτηση στο facebook γιατί θα μπορούσε να βοηθήσει.
Ε, λοιπόν, υπήρξαν άνθρωποι που πανηγύριζαν επειδή με έκλεψαν! Άνθρωποι που με ειρωνεύτηκαν, που χάρηκαν με ό,τι μου συνέβη! Άνθρωποι!
Ακόμα κι οι χειρότεροι χουλιγκάνοι σιωπούν όταν τραυματίζεται παίχτης της αντίπαλης ομάδας.
Αλλά υπήρξαν και δεκάδες που κοινοποίησαν την ανάρτησή μου για να βοηθήσουν, που μου τηλεφώνησαν και μου έγραψαν, έτσι για να πουν μια καλή κουβέντα.
«Προχώρα παρακάτω, είσαι όρθιος και δυνατός…»
Κι αυτό θα κάνω. Αλλά δεν μπορώ να κρύψω το σοκ τόσο για τις συνθήκες της κλοπής –με έναν άθλιο που είχε την ψυχραιμία να βουτήξει τη μηχανή μπροστά στο μαγαζί, ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους- όσο και για τη χαιρεκακία διάφορων τύπων που πανηγύριζαν γι’ αυτό που συνέβη.
Κι ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι το μεγαλύτερο σοκ.
Αλλά το δια ταύτα είναι άλλο. Ότι προσέχουμε καθημερινά κι ότι είμαστε alert. Μισό λεπτό φτάνει για να γίνει το κακό!
Γιατί όπως είχε πει κι ο Νίκος Γκάτσος, «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»…
Μένιος Σακελλαρόπουλος
thecaller.gr
