Το παρακάτω κείμενο μας έστειλε στο irafina.gr, ο κ. Γιάννης Γιαννόπουλος , Αντιπρόεδρος του 2ου Νηπιαγωγείου Ραφήνας για το ναυάγιο στην Πύλο
Αναλυτικά αναφέρει:
Μέρες Ανεμελιάς
Τις τελευταίες μέρες με το τέλος της σχολικής χρονιάς τα χαμόγελα είναι πολλά, είναι γεμάτα ευτυχία.
Ένα παιδί στο δημοτικό, ένα παιδί στο νηπιαγωγείο. Αμέσως μετά τη δουλειά στις γιορτές.
Τα παιδιά γεμάτα χαμόγελα, με αγωνία να δείξουν στους γoνείς το σχολικό περιβάλλον, την τάξη τους, που κάποιων παιδιών είναι σε κοντέινερ, με τις δασκάλες που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους να καμαρώνουν για τα παιδιά μας και αυτά να μην προλαβαίνουν να μας συστήνουν στους συμμαθητές τους. Είναι τέτοια η χαρά που οι φωνές και οι τσιρίδες τους θαρρώ αντηχούν σε όλη τη Ραφήνα.
Τρεις μέρες, τρεις γιορτές. Μετά μάζεμα, οι καρέκλες στις αίθουσες.
Δε θυμάμαι σε ποια από όλες τις αίθουσες, γιατί η ανεμελιά και η χαρά με είχαν συνεπάρει. Τα φιλιά που έστελναν από σκηνής τα καμάρια μου με μεθούσαν. Αυτό με έκανε να ξεχάσω σε ποιο απο τα δύο σχολεία, σε ποια από τις τρεις μέρες, σε ποια αίθουσα αντίκρισα φωτογραφίες από την καταστροφή στη Σμύρνη, τον λαό στοιβαγμένο στο λιμάνι, τους καπνούς και τις φωτιές.
Μετά τα τραγικά γεγονότα της Πύλου προσπαθώ να θυμηθώ πού, σε ποια αίθουσα; Ίσως δεν έχει και σημασία.
Θυμικά όμως ιστορίες σαν όνειρο, παιδί να είμαι, τη γιαγιά μου να εξιστορεί πως η προγιαγιά μου είχε ασαράντιστο το μωρό της, τον θείο Παντελή, στην αγκαλιά και να κλαίει ενώ της έλεγαν να το πετάξει γιατί γίνονταν στόχος με κίνδυνο να τους σφάξουν. Το πείσμα αυτής της γυναίκας όμως, αυτής της μάνας που ρισκάρει τα πάντα για το παιδί της, κατάφερε να το στριμώξει μαζί με χιλιάδες ψυχές στο πλοίο και να έρθουν στην δυτική μεριά του Αιγαίου, να μετατραπούν σε τουρκόσπορους και εκείνη σε παστρικιά.
Μα βέβαια… η περιοχή που μένω τα τελευταία 20 χρόνια, η Ραφήνα, είναι περιοχή απογόνων προσφύγων, κατατρεγμένων από την Τρίγλια.
Εγώ…; Απόγονος Σμυρνιών είμαι, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω την αφεντιά μου από τον Τριγλιανό, από όλους αυτούς που παρατάνε σπίτι, πατρίδα, υπάρχοντα, συναισθήματα, έρωτες, μυρωδιές, τα κάνουν μνήμες και στοιβάζονται σε κάποιο αμπάρι πλοίου μέσα στη βρόμα, τις αρρώστιες, τους κινδύνους, τη θάλασσα.
Γιατί να το κάνουν όμως αυτό; Γιατί να γίνεις τουρκόσπορος, να γίνεις παστρικιά, να γίνεις ο ξένος που θα ζει στην τσιγκούπολη του προσφυγικού συνοικισμού το 1922 ή στα νάιλον παραπήγματα της Μανωλάδας του φραουλά το 2023, να γίνεις ο τίποτα, αυτός που ακροβατεί στον φράχτη, αυτός που δεν αναζητήθηκε ποτέ μετά τις πλημμύρες στη Μάνδρα, γιατί να επιλέγεις να ζεις στη Μώρια σε σκηνή;
Γιατί όλα αυτά φαντάζουν ασφαλέστερα από το βομβαρδισμένο σπίτι σου στη Λιβύη, το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Ουκρανία, τον σφαγμένο άντρα σου στη Σμύρνη… και ο κατάλογος δεν τελειώνει.
Αλήθεια γιατί πρέπει να επιλέγουν οι άνθρωποι ανάμεσα στον βέβαιο θάνατο ή την κόλαση;;;;
Γιατί όπως ο δουλέμπορος κοστολογεί με το κεφάλι, ο πετρελαιάς, ο μεγαλομέτοχος απανταχού της γης, κοστολογεί τις ζωές με το βαρέλι στη Λιβύη και στη Συρία, με το χιλιόμετρο αγωγού στην Ουκρανία, με το κιλό των σπάνιων γαιών του Αφγανιστάν, με την επιρροή του στους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων στο Αιγαίο και αλλού.
Τελικά όλα συνδέονται με ένα αόρατο νήμα, το νήμα του κέρδους.
Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μέρες που κάποιος άλλος ήθελε να κοστολογήσουμε ακόμη πιο φθηνά, τόσο φθηνά που ο θάνατος είναι βέβαιος, τη ζωή του καρκινοπαθή γέροντα, ενώ μία 19χρονη είχε μόλις πεθάνει γιατι πάλι οι ίδιοι κοστολογούσαν φθηνά τη ζωή της.
Άραγε πόσο κοστολογείται ο χρόνος που θα κάνει το ασθενοφόρο να έρθει στο σχολείο αν χρειαστεί;
Αλήθεια αν πιάσει φωτιά, για μία ακόμη φορά στην περιοχή μας, πόσοι θα εγκλωβιστούμε από τα στενά δρομάκια που οδηγούν στα σχολεία μας όταν θα πάμε να σώσουμε τα παιδιά μας ή μήπως θα τα αφήσουμε να τα σώσουν άλλοι; Πόσοι θα τη γλιτώσουν και τι κοστολόγηση μας έχουν κάνει;
Σαν πολλά δε μαζεύονται;
Αλήθεια στο ίδιο τσουβάλι όλα τα περιστατικά;
Όχι βέβαια… ΤΟ ΜΟΝΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ, η λογική του κόστους-οφέλους.
Σαν αντιπρόεδρος του 2ου Νηπιαγωγείου Ραφήνας Πικερμίου, μέλος του ΔΣ της Ένωσης μα πάνω απο όλα γονιός καλώ τους γονείς να εκφράσουν την ευαισθησία τους, που είμαι σίγουρος ότι έχουν γιατί είναι γονείς, στους συλλόγους τους, στην Ένωση και να απαιτήσουμε εδω και τώρα να παρθούν μέτρα για τα παιδιά μας, για τα παιδιά όλου του κόσμου. Να απαιτήσουμε όλα αυτά να απασχολούν τους Συλλόγους!
Να μην επιτρέψουμε να διαχέεται η άποψη της αποτίμησης της ανθρώπινης ζωής με όρους κόστους. Να μην αποδεχόμαστε ότι είναι ακριβό το όποιο έργο για τα σχολείο μας. Να μη μάθουμε τα παιδιά μας να είναι αδιάφορα, όχι μόνο από συμπόνια, αλλά και γιατί κάποια στιγμή εμείς μπήκαμε στις “βάρκες” και δε θέλουμε να ξαναγίνει.
