Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου στο 1ο Λύκειο Ραφήνας, έγινε με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο· κι αυτό γιατί, για πρώτη ίσως φορά, οι μαθητές ήταν αυτοί που είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο της γιορτής.
Παρά την έλλειψη χρόνου και δυνατοτήτων, παρά τα όποια προβλήματα που αναδύθηκαν στην πορεία, το αποτέλεσμα πέτυχε και κέρδισε επάξια το χειροκρότημα του κοινού.
Επί σκηνής έσμιξαν κείμενα και τραγούδια γραμμένα από συγγραφείς όχι μόνο Έλληνες, αφού η αντίσταση απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό δεν γνωρίζει χρονικά και τοπικά όρια στην σύγχρονη ιστορία του τραυματισμένου πλανήτη μας.
Έτσι, ξεκινώντας από τη «Μεγάλη Παντομίμα» του Ντάριο Φο, όπου μια ομάδα τεχνικών κατασκευάζει παραπλανητικές τηλεοπτικές ειδήσεις για τη χειραγώγηση του κόσμου, η ιστορία μας οδηγεί στην «Καντάτα για ένα δισεκατομμύριο φωνές» του Τάσου Λειβαδίτη, τη συμβολική ιστορία της θυσίας ενός αγωνιστή, αναπαριστώμενη σε φωτισμό Μαύρου Θεάτρου.
Κι από εκεί στο «Εκείνος και Εκείνος», με την κωμικοτραγική οπτική μιας κοινωνίας που 45 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, αμφιβάλλει αν θα μπορούσε να επαναλάβει μια τέτοια νίκη.
Ενδιαμέσως, σαν τηλεγραφικά περιστέρια, το καθένα με διαφορετικό μήνυμα, πέρασαν τα ποιήματα «Ο καιόμενος» και η «Θεά του κόσμου» θυμίζοντας την αυτοπυρπόληση του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη στη Γένοβα το 1970, αλλά και «Το Κατεστημένο» και το «Φοβάμαι» μεταφέροντας την ειρωνεία απέναντι σε ανθρώπους που χρόνια τώρα εκμεταλλεύονται αυτή την επέτειο, διεκδικώντας δάφνες που αρμόζουν σε άλλους.
Οι φωνές των μαθητών χρωμάτισαν με συγκίνηση τα τραγούδια που αποτελούν την επιτομή της διαχρονικής αντίστασης ενάντια στη στέρηση της ελευθερίας. «Για το καλό μου», «Μικρόκοσμος», «Την Πέμπτη ήμουν λεύτερος», «Το γελαστό παιδί», «Το ακορντεόν», «Μη με ρωτάς», «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν»… Στίχοι γνωστοί, που αποκτούν όμως μια νέα ορμή στα εφηβικά στόματα.
Ο κύκλος έκλεισε με το «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» που ειπώθηκε σπασμένο συμβολικά σε στίχους μοιρασμένους σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν. Ένας-ένας γέμιζαν τη σκηνή, συμπληρώνοντας το μήνυμα.
Για το τέλος, το Imagine τραγουδήθηκε από όλους, ενώ το κοινό συνόδευε παρασυρμένο.
Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σε όσους μαθητές πάλεψαν για να πετύχουν αυτή τη νίκη· γιατί υπερέβησαν τις δυσκολίες και, κόντρα στην πεσιμιστική λογική, κέρδισαν ένα στοίχημα που είχαν βάλει πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό τους. Συγχαρητήρια αρμόζουν βέβαια και στους καθηγητές που συμπαραστάθηκαν και στήριξαν με τη δική τους προσφορά αυτή τη μεγάλη προσπάθεια.
«Κι ύστερα στρέψαν πάλι τα μάτια τους μπροστά, κοιτάζοντας πάνω απ’ τα κράνη του αποσπάσματος, μακριά, το μέλλον».
Ας ελπίσουμε οι νεανικές πλάτες, το μέλλον αυτής της φλεγόμενης υφηλίου, να μπορούν πάντα να σηκώνουν το βάρος του αγώνα για την ειρήνη και το δίκιο.
