Μετά το θόρυβο των τελευταίων εβδομάδων για την οριοθέτηση – διευθέτηση του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, έσπευσα να κάνω μια αυτοψία κατά μήκος της κοίτης, όπως είναι υποχρέωση μου, σαν σκύλος με οικολογική συνείδηση και περιβαλλοντικές ευαισθησίες.
Το τοπίο που συνάντησα; Aνομοιόμορφο, με πολλές ανθρώπινες παρεμβάσεις (μάντρες, συρματοπλέγματα, τσιμέντα, γεφύρια), αλλά και μια βλάστηση που κάθε άνοιξη οργιάζει, με πλατάνια, καλαμιές και πλήθος θάμνων. Άσε κι εκείνα τα πουλιά που δεν σταμάτησαν στιγμή να με αναστατώνουν. Ευτυχώς γι’ αυτά που δεν είμαι κυνηγόσκυλο και η δουλειά της ράτσας μου είναι να προσέχω τα πρόβατα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι άνθρωποι θέλουν να αφανίσουν όλα αυτά τα δέντρα. Είναι, λένε, πολύ το νερό που κατεβάζει το ρέμα και κινδυνεύουν τα κτίσματα που βρίσκονται μέσα ή κοντά στην κοίτη. Γι’ αυτό, λένε, πρέπει η κοίτη αντί για δέντρα, να έχει πέτρες, σύρματα και τσιμέντα, ώστε να περνάει το νερό με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Είναι όμως καλό πράγμα η μεγάλη ταχύτητα του νερού; Και στο κάτω κάτω, ποιος επέτρεψε να κτιστούν όλες αυτές οι κατασκευές μέσα στην κοίτη; Και γιατί το ρέμα κατεβάζει τώρα περισσότερο νερό από ότι την εποχή των σκύλων – προγόνων μου;
Πολλά τα ερωτήματα και με πονοκεφάλιασαν. Ρίχνοντας όμως προσεκτικά το βλέμμα μου στους πρόποδες της Πεντέλης άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως προέκυψε το πρόβλημα. Πλαγιές χωρίς δέντρα που παλαιότερα κρατούσαν μεγάλο μέρος του όγκου του νερού. Καινούριοι οικισμοί από τσιμέντο και άσφαλτο. Και το σημαντικότερο;
Tα αρβανιτοχώρια της πεδιάδας των Μεσογείων, όπου οι πρόγονοι μου απολάμβαναν τα κόκκαλα από τις θρυλικές σπαλομπριτόλες στις χασαποταβέρνες τους, έγιναν πολιτείες μέσα στις τελευταίες 3 δεκαετίες. Με τσιμέντα, σουπερμάρκετ, ακόμα και αυτοκινητόδρομο, που κουβαλάει το νερό της βροχής από πιο μακρινές γειτονιές. Με δρόμους, πολυκατοικίες, αλλά χωρίς κανένα πολεοδομικό ή έστω αντιπλημμυρικό σχεδιασμό.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι άνθρωποι της γειτονιάς μου δεν αντιλαμβάνονται όσα κατάλαβα εγώ με μια απλή βόλτα στο ρέμα.
Λέω ναι στην αντιπλημμυρική προστασία, αλλά με τρόπο που να μην ισοπεδώνεται η βλάστηση. Γιατί δεν θέλω να έχω τα ίδια προβλήματα με τους συντρόφους εντός λεκανοπεδίου Αθήνας, που σε πολλές γειτονιές ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν ένα δέντρο για να το σημαδέψουν με τα ούρα τους.
Εδώ στη Ραφήνα, σκύλοι και άνθρωποι είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε μάχη σε ρέματα, δάση, παραλίες και όπου αλλού κινδυνεύει ο φυσικός πλούτος του τόπου μας.
