Ο Τσιόδρας έδωσε αυθόρμητα βάθος μνήμης στην στιγμή του εμβολιασμού, μας πήγε στην ταυτότητα και στους βιογραφικούς μας χρόνους.
Φορούσε πουκάμισο και ως εκτούτου για να αποκαλύψει το μπράτσο του χρειάστηκε να δούμε πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Είδαμε λίγο το στέρνο του και την κοιλιά του να διαγράφεται κάτω από το εσώρουχο. Αποκάλυψε την ηλικία και την φθορά του σώματος του, το ασπρουλιάρικο δέρμα του και την πλαδαρότητα της αγύμναστης ηλικίας του.
Και ακόμα περισσότερο μας πήγε στην ταυτότητά μας γιατί είδαμε το φανελάκι. Το φανελάκι αυτό, φθαρμένο και ταλαιπωρημένο από τα πλυσίματα, πολυφορεμένο. Το φανελάκι το «απαραίτητο κάτω από πουκάμισο!» σύμφωνα με τον κανόνα παππούδων και μπαμπάδων.
Το γνωρίζουμε όλοι αυτό το φανελάκι και το έχουμε φυσικά κοροϊδέψει. Ταυτόχρονα το έχουμε κατανοήσει και αποδεχτεί.
Δεν είναι η φανέλα της εθνικής Ελλάδος, είναι ένα κομμάτι βαμβακερό ύφασμα, Μινέρβα ή Ατθίς, που ξέμεινε, είναι κάτι που έντυσε άνδρες στα θερινά μπαλκόνια το απόγευμα με καφέδες γκρίνιες και σιωπές, ωραίους τύπους και μαλάκες, συντηρητικούς και μοντέρνους, λαϊκούς, μικροαστούς, νεόπλουτους και καλών οικογενειών, που φορέθηκε στην οικοδομή, που έκρυβε σταυρούς χρυσούς και ήταν ύστατη στρώση ντροπαλότητας στο νεανικά αμήχανα σώματα των μετέφηβων άλλων εποχών.
Δεν είναι πάντως φολκλόρ το φανελάκι του Τσίοδρα, είναι το ελληνικό και μεσογειακό ανδρικό υπό-ένδυμα που προστατεύει από το μικροκρύωμα το ψυχολογικό, η μύχια προστασία που τους είχαν μάθει οι μανάδες τους.
Είναι της ευθραυστότητας, σαν σεντόνι που, παρά τον καύσωνα, θέλεις να ρίχνεις πάνω σου τα μεσημέρια. Τώρα είναι και κατάσαρκη σημαία για μιαν ελπίδα.
Παναγ. Καλφαντής
