Πέρασαν αρκετές ώρες για να γράψω τούτο δω το κείμενο. Παρότι είχα στο μυαλό μου, δημοσιογραφικά σκεπτόμενος, τον τίτλο, “Ο Ράφφι όπως τον γνώρισα”, όσο πέρναγε η ώρα τόσο δεν μπορούσα να το χωνέψω.
Δεν είναι αυτό που λες “έφυγε ξαφνικά”. Είχα δει την σύζυγό του μια μέρα στην τράπεζα και λίγο πολύ με έβαλε στο κλίμα. Αλλά μέσα σου πάντα υπάρχει η ελπίδα. Όχι αυτή που πεθαίνει τελευταία. Αυτή που σε κάνει να νιώθεις πιο αισιόδοξος. Το πρωί μάθαμε τελικά το μαντάτο….
Ο Ράφφι αγαπούσε τη ροκ μουσική, μιμούνταν τους τρόπους των δημοφιλών τραγουδιστών της ροκ εποχής εκείνης που λάτρευε, είχε μακριά φαβορίτα, έπινε μπύρα, κάπνιζε πούρο και ήταν αυθεντικός ροκαμπιλάς.
Τον γνώρισα μέσα από το irafina.gr, βρεθήκαμε κάπου για ένα ποτό και συζητήσαμε. Όταν μετά από ώρα έφυγα, μέσα μου είχα μια περίεργη αίσθηση. Ή ο τύπος ήταν αυτό που έδειχνε. Ένας cool τυπάς, παιδί του ροκ εντ ρολ, αυθεντικός, γνήσιος, με πολλές γνώσεις… Ή ήταν κάτι άλλο και μου πουλούσε φρου φρου κι αρώματα. Κάναμε κι άλλη συνάντηση, και την επόμενη φορά βρεθήκαμε σπίτι του, παρέα με τις γάτες και τα ηλεκτρονικά του. Εκεί μας ανέλυσε τα σχέδια και τα όνειρά του, το εξής ένα: Ιντερνετικό ραδιόφωνο.
Ακολούθησαν κι άλλες συζητήσεις, με ιστορίες από τα παλιά, στα χρόνια του ερασιτεχνικού ραδιοφώνου, των 70’s, 80’s, μέχρι που ανέλαβε την επιστασία του Κλειστού Γηπέδου στη Ραφήνα. Λες και ήταν το δεύτερο σπίτι του. Έκανε φοβερή δουλειά. Τα λέγαμε οι δυό μας πρόπερσι το καλοκαίρι, όταν ήθελε να γράψουμε δυό λόγια για την μεταμόρφωση του Κλειστού.
Τελευταία φορά ήταν πάλι στο Κλειστό (που αλλού) αυτό το δύσκολο καλοκαίρι παρέα με τους εθελοντές, τα καλά παιδιά που βοηθούσαν στο να συμμαζέψουν τον χώρο που ήταν γεμάτος από τα πράγματα που συλλέχτηκαν για τους πυροπαθείς. Ήταν μερικές μέρες μετά την καταστροφική φωτιά που έπληξε την περιοχή. Έκτοτε τον έχασα. Μάθαινα νέα του βέβαια και ομολογώ ότι στην αρχή έπεσα από τα σύννεφα όταν κάποιος φίλος μου σφύριξε τα κακά μαντάτα.
Βλέπεις αυτή η κατάρα που ρίχνει στο καναβάτσο πολύ κόσμο δίχως να υπολογίζει ηλικίες, φύλα, γνωστούς, φίλους, παιδιά, μεγάλους… δεν προειδοποιεί: Σου΄ρχεται στα καλά καθούμενα. Και δυστυχώς πολλές φορές δεν υπάρχει επιστροφή.
Τώρα είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Για τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Όλα τ΄άλλα είναι ναχαμε να λέγαμε!
Γειά σου ρε φίλε. Χάρηκα που σε γνώρισα…
Βαγγ.
