Σήμερα είναι μια μεγάλη επέτειος. Κι όχι μόνο σήμερα που συμπληρώνονται πενήντα χρόνια κι έχουμε «στρόγγυλο» αριθμό, αλλά κάθε χρόνο. Κι επειδή από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μου δημιουργείται η αίσθηση, πως τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει πέσει σε «άνοια» και η μνήμη έχει αρχίσει να εξασθενεί, καλό θα είναι να θυμόμαστε, να ψάχνουμε και να θυμίζουμε…
Για αυτή την περίοδο έχουν γραφτεί εκατοντάδες τραγούδια. Αλλά σπουδαία, άλλα λιγότερο και κάποια άλλα που μπορεί να χαρακτηριστούν και έως και γραφικά. Κάποια «φωνάζουν» από μόνα τους, ενώ κάποια άλλα περιμένουν υπομονετικά προς ανακάλυψη. Ένα τέτοιο, έξοχο τραγούδι φανερώθηκε πρόσφατα μπροστά μου. Ένα τραγούδι που σίγουρα είχα ξανακούσει πριν από χρόνια, αλλά λίγο το χαμηλότονο κλίμα του, λίγο το ότι το άκουσα μαζί με όλα τα τραγούδια του δίσκου και, ενδεχομένως, σε ακατάλληλο χώρο και ατμόσφαιρα και πέρασε απαρατήρητο.
Είχα γράψει πριν από λίγες μέρες, με διαφορετική αφορμή, πως «ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει γράψει κι έχει τραγουδήσει κάποια από τα ωραιότερα, σύγχρονα τραγούδια της καθημερινότητάς μας. Στίχοι με τους οποίους ταυτιζόμαστε και τραγούδια γεμάτα εικόνες, που έχουν κάτι να θυμίσουν στον καθένα και στην καθεμιά από μας».
Ένα τέτοιο τραγούδι σε δικούς του στίχους και μουσική είναι και η «Επέτειος», που γράφτηκε στη Νέα Μάκρη την Πρωτομαγιά του 1987, από τον δεκατετράχρονο, τότε, Φοίβο Δεληβοριά και συμπεριλήφθηκε στην «Παρέλαση», την πρώτη δισκογραφική δουλειά του, που κυκλοφόρησε το 1989 με την ευλογία του Μάνου Χατζιδάκι από τον «Σείριο». Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας έγιναν από τον Θόδωρο Κοτεπάνο, οι φωτογραφίες ήταν του Ντίνου Διαμαντόπουλου, το κολάζ του εξωφύλλου το έκανε η Β.Δ. πάνω σε ιδέες του Φοίβου Δεληβοριά και το επιμελήθηκε γραφιστικά ο Κώστας Μποσταντζόγλου.
Η τηλεόραση είναι στη διαπασών
κι ο πατέρας μου κοιτάζει μ’ ενδιαφέρον
κι όλα είναι τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά
όταν νιώθεις πως την πάτησες ξανά.
Είναι σήμερα τρελή πρωτομαγιά
κι η τηλεόραση μιλάει για τη χούντα
κι ο πατέρας μου κοιτά και με λόγια σιγανά
μουρμουρίζει πώς χαθήκαν όλ’ αυτά.
Το καντήλι καίει και όλα είναι βουβά
όλα σου θυμίζουνε τη μοναξιά σου
κι όμως μέσα στη σιωπή του πατέρα μου η φωνή
μου θυμίζει κάποιαν άλλην εποχή.
Μες στο σπίτι όλα τα φώτα είναι σβηστά
17 Νοέμβρη του ’73
το ραδιόφωνο σιγά και τα τανκς εφιαλτικά
η τρομοκρατία κυβερνά.
Η επανάσταση κι η αγάπη παν’ μαζί
μες στους δρόμους ματωμένες προκηρύξεις
αγωνία τρομερή και ο θάνατος ζωή
φυτρωμένη μες στη μουσική.
Ένας θόρυβος ακούγεται δειλά
είναι του ’74 Ιούλης
Θεοδωράκης δυνατά κι ο εξόριστος γυρνά
έτσι το λοιπόν τελειώνουν όλ’ αυτά…
Η τηλεόραση έχει σβήσει προ πολλού
μα ο πατέρας μου κοιτάζει σαν χαμένος
κι είναι όλα γι’ αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά
γιατί ξέρει πως την πάτησε ξανά…
