Ας διαβάσουμε ξανά ορισμένα αποσπάσματα από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη. “Με τον τρόπο του Γ.Σ.”.
Το ποίημα αυτό θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα.
Και, όμως, γράφτηκε το 1936.
Αυτό, βέβαια, πολλές φορές συμβαίνει.
Υπάρχει μια αδιόρατη σχέση που συνδέει το ποίημα με τη Ραφήνα.
Συνδετικός κρίκος είναι το πλοίο “Αυλίς” του Φίλιππου Καβουνίδη επί του οποίου φαίνεται να γράφεται το ποίημα (τουλάχιστον αυτό γράφεται στο τέλος του ποιήματος).
Το “Αυλίς” του Φίλιππου Καβουνίδη ημιβυθίστηκε, έπειτα από βομβαρδισμό από τα γερμανικά στούκας, στο λιμάνι της Ραφήνας στις 22 Απριλίου 1941.
Η φωτογραφία που ανεβάζουμε δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ναυτική Ελλάς”, τον Οκτώβριο 1940. Η φωτογραφία, μάλιστα, αυτή δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού.
Σύμφωνα με όσα μας δήλωσε ο Λάμπρος Ρεμπάμπης, παλιός λιμενεργάτης του λιμανιού της Ραφήνας, το “Αυλίς” είχε επιταχθεί τότε για να μεταφέρει από τη Ραφήνα το προσωπικό στην ναυτική βάση της Αγίας Μαραθώνα στον Μαραθώνα.
“Μ ε τ ον τ ρ ό π ο τ ο υ Γ.Σ.”
Γιώργος Σεφέρης
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι
όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα
τα καράβια~
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν “ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς”
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι
με το κολύμπι
εκείνοι πού βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν
μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον AMΒPAKΙKΟ.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας
αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που
βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ’ άσπρα και στα
χρυσά.
Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει~
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ 1937.
A/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.
Καλοκαίρι 1936
Αντώνης Λαζαρής
