Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η ομιλία του συγγραφέα, Στέφανου Ξενάκη, το βράδυ της Παρασκευής στον κήπο της Βιβλιοθήκης του Νέου Βουτζά
Η ομιλία είχε τίτλο ”τα 10 πράγματα που δεν μας έμαθαν”, με τον κ. Ξενάκη να αναφέρεται στην αυτοβελτίωση ξεκινώντας με μικρά, αλλά σταθερά βήματα, επιτυγχάνοντας καθημερινά μικρά θαύματα, που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σου βελτιώνοντας την σημαντικά.
Σε ανάρτηση του ο κ. Ξενάκης αναφέρει:
Χθες ομιλία στην Ραφήνα. Στο τέλος της ομιλίας έρχεται κόσμος να γνωριστούμε, να υπογράψω βιβλία και να βγάλουμε φωτογραφίες. Παίζει να είναι το πιο όμορφο κομμάτι να γνωρίζω ανθρώπους και τις ιστορίες τους.
Σε κάποια φάση έρχεται μια πολύ όμορφη κοπέλα γεμάτη συναίσθημα που είναι έτοιμο να ξεχειλίσει. «Προ ετών έχασα κι εγώ τον δικό μου μπαμπά και δεν τα εξέφρασα ποτέ όλα αυτά που είχα μέσα μου και το βιβλίο σας με βοήθησε να τα εκφράσω και να κλάψω όσο δεν είχα κλάψει για τον μπαμπάκα μου». Την παίρνω αγκαλιά και κλαίμε και οι δύο σαν ένας για ώρα. Χαιρετιστήκαμε με τα μάτια. Δεν χωρούσε άλλο κλάμα.
Λίγο αργότερα μια άλλη κοπέλα με βουβό συναίσθημα. Πολύ βουβό όμως. Μου λέει το όνομά της και της υπογράφω το βιβλίο. «Κάτι ακόμη θέλεις να πεις μου φαίνεται», το τολμάω.. «Όντως θέλω να σας πω κάτι ακόμη. Βάλτε και το όνομα της μαμάς μου. Το χρειάζεται. Χάσαμε τον αδερφό μου προ δύο μηνών στα 43 του». Ανταλλάζουμε βουβές ματιές. Την παίρνω αγκαλιά στην μούγκα και την βλέπω να αποχωρεί. Βουβή όπως ήρθε. Πως να αντέξεις τον πόνο του να χάνεις το παιδί σου?
Μετά ο Φώτης. Στα 63 του πια. Χωρισμένος πατέρας. Είμαστε πηγαδάκι με φίλους και μας λέει την ιστορία του. Μεγάλωσε μακριά από τον γιο του και κάθε βράδυ τον έπαιρνε τηλέφωνο και του έλεγε το βραδινό παραμύθι του. Κάθε βράδυ που δεν έμενε μαζί του. Κάθε βράδυ όμως. Είχε την κλασική επικοινωνία με το παιδί του δύο απογεύματα την βδομάδα και πήγαινε στο σπίτι της μαμάς του να τον πάρει. Δεν έχασε ποτέ καμία επικοινωνία. Ούτε μία. Ποτέ όλα αυτά τα χρόνια. Σε κάποια φάση ο μικρός του λέει «Μπαμπά δεν θέλω να με παίρνεις πια». Αυτό κράτησε δύο χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια ο Φώτης δεν έχασε ούτε ένα απόγευμα. Αυτά τα δύο χρόνια ΚΑΘΕ δεύτερο απόγευμα ήταν από κάτω και περίμενε το παιδί του. Σε περίπτωση που κατέβαινε. ΚΑΘΕ δεύτερο απόγευμα, για δύο χρόνια ο Φώτης ήταν εκεί. Κάτω στην πολυκατοικία και περίμενε χωρίς καν να το αναφέρει στο παιδί του. «Κι αν κατέβαινε, Στέφανε? Να μην είμαι εκεί?». Δάκρια πλημμύρισαν τα μάτια μας γι’ αυτό τον άνθρωπο (και είναι πολλοί) που ορίζει τι σημαίνει σωστός γονιός.
Στο τέλος ξεκινώντας από Ραφήνα με πήρε το κορίτσι μου τηλέφωνο και με άκουσε πολύ βαρύ. «Τι έχεις?». «Είμαι γεμάτος συναίσθημα. Δεν χωράει άλλο μέσα μου αλλά θέλω κι άλλο. Ήταν μια από τις ομορφότερες βραδιές μου». Της είπα τις ιστορίες και κλαίγαμε και οι δύο στο τηλέφωνο.
Μόνο αγάπη.
