Μεγάλη μέρα η σημερινή για τον τόπο μας, τη Ραφήνα. Ακούγοντας από το πρωί τις καμπάνες που ηχούσαν δυνατά και από τα μεγάφωνα τη Θεία Λειτουργία από τον Ιερό Ναό Παντοβασίλισσας, μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες από τα προηγούμενα χρόνια…
Το πρωί στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία και το απόγευμα ή το βραδάκι πάνω κάτω στο πανηγύρι, για να χαζέψουμε, να πάρουμε κάτι για τα παιδιά ή το σπίτι, να χαιρετήσουμε όλο τον κόσμο, να δούμε συγγενείς και φίλους και στο τέλος να καταλήξουμε σε κάποιο μαγαζί στην πλατεία ή στην πάνω πλατεία για κανα σουβλάκι, καμιά πίτσα ή για ποτάκι.
Δεν ξέρω αν το έχετε καλοσκεφτεί ή αν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που έγινε το πανηγύρι για τελευταία φορά εδώ στη Ραφήνα. Το ’18 είχαμε την φωτιά στο Μάτι, στην οποία χάθηκαν πολλές ψυχές και μας βύθισε στο πένθος. Τον επόμενο χρόνο ήταν ένας χρόνος περίπου από την μαύρη επέτειο, ναι μεν έγινε, αλλά…, ενώ πέρσι και φέτος είχαμε τον κορονοϊό.
Έτσι φθάσαμε το πανηγύρι που περιμένουν μικροί και μεγάλοι κάθε χρόνο τον Σεπτέμβρη, πριν ξεκινήσουν τα σχολεία, να είναι μια κοντινή -όχι και τόσο μακρινή- ανάμνηση. Το σίγουρο είναι πως αυτές οι δυό μέρες, είχαν για τους περισσότερους μια προσμονή, μια χαρά και μια ξεχωριστή νότα.
Οι κυρίες κλασσικά αλλά και οι κύριοι έβαζαν τα καλά τους, στολιζόντουσαν για να πάνε να ακούσουν την Λειτουργία, να ανάψουν ένα κεράκι, να προσευχηθούν και το βράδι σύσσωμη η οικογένεια να κάνει την περατζάδα.
Αυτό κάναμε κι εμείς, ως οικογένεια. Κι όταν δούλευα στην εφημερίδα, έτρεχα για να προλάβω την ύστατη ώρα, μεταμεσονύχτια, πριν μαζέψουν τους πάγκους για να πάρω κι εγώ μια… μυρωδιά, μπας και φάω κανα λουκουμά!!!
Θυμάμαι πως εκτός από κάτι ψιλο… βλακιούλες, ξέρετε που μας πιάνει καμιά φορά η μανία του καταναλωτή, είχαμε πάρει ωραία πράγματα για το σπίτι κυρίως, χρήσιμα που τα έχουμε ακόμα. Κι είναι κι αυτά ένα “σημάδι” για να θυμηθούμε πότε και πόσο το είχαμε πάρει κι από ποιον πάγκο. Όλα πάντως είχαν το γούστο τους. Ακόμα ακόμα και τα παιχνιδάκια για τα μικρά που τώρα πια τα περισσότερα είναι ξεπερασμένα. Τα πιτσιρίκια τώρα τα ξέρουν όλα κι έχουν απαιτήσεις.
Την τελευταία φορά πάντως είχαμε πάει όλοι μαζί, γονείς, παιδιά, συμπέθεροι κι εγγονός. Ε ρε ποιος με έπιανε. Μπροστά το καροτσάκι, γιατί ήταν μικρούλης τότε, δυόμιση χρόνων, κι από πίσω εγώ να καμαρώνω ως γνήσιος αυθεντικός -πιο ορίτζιναλ πεθαίνεις- χαζοπαππούς. Κρίμα γιατί τώρα που μεγάλωσε, δεν είναι δα και τόσο μικρούλης, θα το φχαριστιόμασταν και οι δύο, αλλά δεν μας προέκυψε. Τι να κάνουμε. Επιφυλασσόμαστε…
Αυτά όλα τα αναφέρω γιατί σίγουρα κι εσείς θαχετε να διηγηθείτε τις δικές σας ιστορίες από το πανηγύρι…
Καλή αντάμωση…
