Το γεγονός ότι αποτελεί την πρώτη συγγραφική απόπειρα του δημιουργού του και συνάμα το τρίτο πιο επιτυχημένο εμπορικά βιβλίο όλων των εποχών στη Μεγάλη Βρετανία – μετά τα έργα των ΤΖ. Κ. Ρόουλινγκ και Νταν Μπράουν είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτο και ικανό να πείσει τον οποιοδήποτε να το διαβάσει άμεσα, ώστε να διαπιστώσει ιδίοις όμμασιν τι είναι αυτό που το έκανε κατευθείαν best seller και μάλιστα σε μια τόσο μεγάλη αγορά όπως η βρετανική.
Το όνομα Ρίτσαρντ Οσμάν, ωστόσο, μπορεί να λέει κάτι σε κάποιους, γιατί είναι ήδη γνωστό και διάσημο, καθώς είναι μία από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές περσόνες της Μ. Βρετανίας και παρουσιαστής του εξαιρετικά πετυχημένου τηλεπαιχνιδιού γνώσεων Pointless του BBC που αριθμεί αμέτρητα χρόνια προβολής στην βρετανική τηλεόραση.
Η υπόθεση του μυθιστορήματος εστιάζει σε με μια ιδιαίτερη ετερόκλητη παρέα ηλικιωμένων (περίπου 80 ετών), την Ελίζαμπεθ, την Τζόις, τον Ρον και τον Ιμπραϊμ, όλοι ένοικοι ενός οίκου ευγηρίας στο οικισμό Κούπερς Τσέις, οι οποίοι περνούν τις Πέμπτες τους συζητώντας και ερευνώντας φάκελους παλιών ανεξιχνίαστων υποθέσεων της Ελίζαμπεθ, προσπαθώντας να βρουν τον ένοχο μετά από τόσα χρόνια. Ονομάζονται, λοιπόν, «Η λέσχη φόνων της Πέμπτης» (εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου) με ιδρυτές της την Ελίζαμπεθ και την Πένι, η οποία πλέον αδυνατή να συμμετέχει, καθώς είναι κατάκοιτη.
Αυτό το ξεχωριστό ομολογουμένως χόμπι τους, όμως, αποκτά άλλη υπόσταση, όταν συμβαίνει μια άγρια δολοφονία σε απόσταση αναπνοής, καλώντας τους πλέον να αντιμετωπίσουν μια πραγματική υπόθεση που λαμβάνει χώρα στο παρόν, ώστε να βρουν τον δολοφόνο που πιθανώς κυκλοφορεί ανάμεσα τους.
Παίρνοντας πρωτοβουλίες και παραβιάζοντας ορισμένες φορές τους κανόνες η λέσχη θα προβεί σε έρευνες, «ανακρίσεις» υπό την μορφή κουβέντας, ακόμα και σε σημαντικές ανακαλύψεις που βοηθούν σημαντικά την εξέλιξη και την λύση των υποθέσεων. Σύμμαχοι τους εντός της Αστυνομίας είναι ο Κρις Χάντσον και η Ντόνα Ντε Φρέιτας, οι οποίοι συμπαθούν και ανέχονται τα τερτίπια αυτής της μοναδικής ομάδας έρευνας και μαζί αυτό το εξαμελές γκρουπ ατόμων θα προβεί σε ένα «δούναι και λαβείν» με κοινό στόχο τους την απονομή της Δικαιοσύνης και την τιμωρία των ενόχων.
Η ιστορία χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη, το πρώτο που τιτλοφορείται ως «κάντε νέες γνωριμίες και δοκιμάστε νέες ασχολίες» και το δεύτερο με τίτλο «όλοι έχουν μια ιστορία να πουν» τα οποία διαχωρίζουν νοητικά σε δύο θεματικές την ιστορία, καθώς στην πρώτη βλέπουμε πώς γνωρίστηκαν τα μέλη της λέσχη μεταξύ τους αλλά και με τους υπόλοιπους χαρακτήρες και προχωρούν τα γεγονότα και οι εξελίξεις, ενώ στη δεύτερη ξεδιαλύνονται τα πράγματα και έρχονται στο φως οι ιστορίες που κουβαλάει ο καθένας από το παρελθόν και οι δικές τους αλήθειες.
Ξεχωριστό ρόλο στην αφήγηση παίζει η Τζόις, με τον συγγραφέα να βάζει τον χαρακτήρα να κρατά ημερολόγιο, παρουσιάζοντας, έτσι, σε πρώτο πρόσωπο, είτε τα ίδια γεγονότα από την δική της σκοπιά, είτε αποκαλύπτοντας παραπάνω/καινούρια στοιχεία στην υπόθεση που βοηθούν στην εξέλιξη της ή επεξηγούν το παρελθόν κάποιου από τους ήρωες.
Το βιβλίο αυτό περικλείει στις σελίδες του, τόσο ένα στοιχείο «who done it» μυστηρίου όπου ψάχνουμε τον δολοφόνο στα πρότυπα της Αγκάθα Κρίστι (είναι ξεκάθαρες οι επιρροές του δημιουργού του – Βρετανός γαρ και ο ίδιος) κάτι που θα εξιτάρει σίγουρα τους λάτρεις του αστυνομικού είδους, όσο ένα κοινωνικό στοιχείο παρουσιάζοντας μια μερίδα του κοινωνικού συνόλου, τους ηλικιωμένους, που δεν παραδίδονται στην απομόνωση και στην ενδεχόμενη «ανημποριά» των γερατιών, αλλά παραμένουν ενεργοί σωματικά και νοητικά, προσφέροντας κιόλας ακόμα τις υπηρεσίες τους για το καλό του γενικού συνόλου.
Έχοντας για βασικά συστατικά του το μυστήριο, τις δολοφονίες, τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, το κοινωνικό σχόλιο, την τρυφερότητα, την αλληλεγγύη και το χιούμορ, λαμβάνοντας χώρα στην βρετανική ύπαιθρο και όλα αυτά υπό το πρίσμα της βρετανικής κουλτούρας, Η Λέσχη Φόνων της Πέμπτης είναι ένα μυθιστόρημα που καλύπτει την πληθώρα του αναγνωστικού κοινού, όπου θα διασκεδάσει, θα ψυχαγωγηθεί, θα προβληματιστεί, θα συγκινηθεί καθ’ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης του και σίγουρα μετά το τέλος του θα αποκτήσει περισσότερη κοινωνική ενσυναίσθηση.
Χρήστος Ιωάννου
