Και ξάφνου, το Πνεύμα το Άγιον βρίσκεται εντός των διοικητικών ορίων του Δήμου Παλλήνης και δείχνει να επελαύνει στα μυαλά και στις σκέψεις των πρωταγωνιστών για την Αυτοδιοικητική κούρσα των εκλογών του Οκτωβρίου του 2023.
Ω του θαύματος! Η επιφοίτηση σαρώνει κάθε εγκέφαλο. Πολιτικό και μη… Καμμένο ή όχι.
Άπαντες μιλούν για τον Κωνσταντά… Για τον Σπύρο… Για τον φίλο… Για τον γείτονα…
Για τον πρώην Δήμαρχο, με την δωδεκαετή θητεία στο τιμόνι του Δήμου Παλλήνης.
Για το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της πόλης μας.
Ειρωνεία… Όλοι όσοι μιλούν για τον πρώην Δήμαρχο σήμερα…προσποιούμενοι τις «Σειρήνες του Οδυσσέα» και καλώντας τον κοντά, να πλαισιώσει και να ενισχύσει με την παρουσία του την δική τους (αλλοπρόσαλλη πολιτικά) προσπάθεια, είναι οι ίδιοι που το 2011 τον διέγραψαν από την παράταξη που ο ίδιος δημιούργησε.
Είναι οι ίδιοι, που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του, έβγαζαν σπυριά και άναβαν τα θυμιατά να ξορκίσουν το «κακό».
Είναι αυτοί, που για 13 ολόκληρα χρόνια απαξίωναν την πολιτική του καριέρα και εμπειρία, θεωρώντας εαυτούς πολιτικά ανώτερους, ικανότερους και αξιοκρατικά πληρέστερους.
Είναι αυτοί, που αρνήθηκαν επανειλημμένως την προσφορά του στα αυτοδιοικητικά δρώμενα της πόλης, καίτοι η πολιτική του συγκρότηση και επάρκεια, είναι κλάσεις ανώτερη των ιδίων. Φόβος; Φθόνος; Έπαρση; Μικρή σημασία έχει.
Αποτέλεσμα; Να δημιουργήσουν στην Παλλήνη μία γαλάζια «σχολή πολυδιάσπασης», που κρατάει μέχρι τις μέρες μας και έκανε τον κύριο Ζούτσο, να φαντάζει ως παγκόσμιος πολιτικός ηγέτης. Και είναι λογικό, αφού σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μαζί του, ήταν το απόλυτο φαβορί. Και κάθε φορά, αυτό επιβεβαιωνόταν εκ του αποτελέσματος της κάλπης.
Τι άλλαξε όμως σήμερα και έχουμε μία εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση στο ζήτημα «Κωνσταντά»;
Προφανώς, δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι την ευθύνη φέρει το «Άγιον Φως». Οι λόγοι είναι πολιτικοί, όπως πολιτικό είναι κάθε τί που επηρεάζει την καθημερινότητά μας, ως απλούς πολίτες. Είτε αυτοί είναι πολιτίκ είτε απολιτίκ. Η εφορία άλλωστε, δεν ρωτά ποτέ τον φορολογούμενο αν ψήφισε ή αν απείχε των εκλογών.
Ο Σπύρος Κωνσταντάς, πέραν της παιδιόθεν ενασχόλησής του με την πολιτική, τής δωδεκαετούς εμπειρίας του στην Αυτοδιοίκηση, αλλά και την οξυδέρκεια στην πολιτική του σκέψη, είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και βαρύτιμο, ειδικά για τις επερχόμενες Αυτοδιοικητικές εκλογές.
Είναι η σημαία της υγειούς, συντηρητικής, δημοκρατικής και πατριωτικής πλευράς της τοπικής κοινωνίας. Είναι το λάβαρο της ιδεολογικοπολιτικής σταθερότητας, που όμως δεν διστάζει να «ακούσει», ακόμη και να συμπεριλάβει την διαφορετική άποψη, η οποία θα κινείται εντός των πλαισίων των αρχών και των αξιών που πρεσβεύει. Και το έχει αποδείξει με τις επιλογές του κατά το παρελθόν.
Ο πρώην Δήμαρχος, γίνεται σήμερα το «μήλον της έριδος», όχι γιατί κάποιοι τον «αγάπησαν» ξαφνικά, ούτε πολύ περισσότερο γιατί διείδαν το τεράστιο αυτό πολιτικό κεφάλαιο που μεταφέρει. Γίνεται γιατί οι πολιτικές συγκυρίες και οι πολιτικές επιλογές πολύ συγκεκριμένων προσώπων, το επιβάλλουν. Γίνεται γιατί τον φοβούνται.
Φοβούνται την πολιτική του ιδεολογική σταθερότητα, την βούληση και την ικανότητά του να μεταδίδει την πολιτική του εμπειρία στους νεότερους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες.
Η δική τους πολιτική ιδεολογική αστάθεια, η οποία θέλω να πιστεύω ότι πηγάζει από την πολιτική ανεπάρκεια που τους διέπει και μόνο, πρέπει να αποκρυβεί. Η σύγκριση μαζί του, δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να γίνει ορατή στο ευρύ κοινό. Γι’ αυτούς θα είναι καταστροφή.
Γι’ αυτό, θα πρέπει να τον σύρουν στην δική τους λάθος επιλογή, να τον «απενεργοποιήσουν» και τελικά να τον «ακυρώσουν». Με αυτόν τον τρόπο, θα αποφύγουν να βρεθούν αντιμέτωποι και με ένα, ακόμα σοβαρότερο πρόβλημα που θα τους προκύψει, ιδιαίτερα αν αποφασίσει να θέσει εαυτόν σε απέναντι «στρατόπεδο» και με χαρακτηριστικά αρχών και αξιών, που πρεσβεύει και ο ίδιος. Να χάσουν την διαπραγματευτική τους ισχύ, αφού είναι σίγουρο, ότι το «εμπόρευμα» που προωθούν προς «πώληση», θα μετατραπεί αίφνης σε ένα «άδειο σακί».
Αν πάλι δεν τα καταφέρουν, είμαι σίγουρος πως θα επιστρατεύσουν το πλέον ενδεδειγμένο γι’ αυτό εργαλείο. Τον “ανεμιστήρα της λάσπης”. Σ΄ αυτήν την περίπτωση, ο στόχος θα είναι άλλος. Να τον απαξιώσουν στα μάτια των συνδημοτών – ψηφοφόρων του.
Είναι πολλά τα όσα διακυβεύονται σε αυτές τις εκλογές, το επίπεδο έχει ανέβει αρκετά και το «θερμόμετρο» θα πιάσει κόκκινο μέχρι τις Αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι επιλογές που ήδη έχουν γίνει, γίνονται ή θα γίνουν, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τον νικητή. Και δυστυχώς, όσοι ανεπαρκείς πολιτικά, αναζητούν «λιθαράκια» από τους «ογκόλιθους» της αυτοδιοικητικής πολιτικής, πολύ γρήγορα θα «βουλιάξουν» στα λασπόνερα, στην προσπάθειά τους να περάσουν το «βάλτο που παλεύουν τα βουβάλια» της πολιτικής. Κι αυτό στην πολιτική, είναι κανόνας.
Ένας κανόνας, που οι σύγχρονες «Σειρήνες» τον έχουν νιώσει στο πετσί τους αρκετές φορές. Και μυαλό εξακολουθούν να μη βάζουν.
Είμαι σίγουρος, και φυσικά δεν μπορώ να διανοηθώ το αντίθετο, πως ο Σπύρος Κωνσταντάς θα κάνει και πάλι την σωστή επιλογή, παραμένοντας πιστός, τόσο στο πολιτικό του ένστικτο, όσο και στις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του. Έχει άλλωστε σύμμαχο την τεράστια πολιτική του εμπειρία, με τα όποια λάθη κατά το παρελθόν, καθώς επίσης τους ανθρώπους που δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν σ’ αυτόν, ασφαλώς όμως, και τις μεγάλες επιτυχίες του.
Όσο για τις… «Σειρήνες»; Φτερά αυτές έχουν, θα καταφέρουν να πετάξουν μέχρι το κλαδί που κάθονται και αγναντεύουν από ψηλά τον πολιτικό στίβο, και τα άλλα «πετούμενα» του ουρανού. Γιατί…
Είναι σκληρή η ζωή…
Μα ακόμη σκληρότερη είναι η πολιτική.
Γράφει ο Βαγγέλης Αλιφέρης
(επωνύμως και όχι σαν ανώνυμο τρολ του διαδικτύου)
Υ.Γ.: Απόσπασμα από παλαιότερη αρθρογραφία μου. Τόσο, μα τόσο επίκαιρη δυστυχώς ξανά.
Γιατί η ιστορία, όταν επαναλαμβάνεται, επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
¨…Στην πολιτική αγαπητοί μου φίλοι, δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματισμούς και “φιλίες”…
Υπάρχουν μόνο πολιτικές συμφωνίες, με καθαρούς πολιτικούς όρους και πολιτική μπέσα.
Δυσεύρετα χαρακτηριστικά, αλλά απαραίτητα για το χτίσιμο της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας, μεταξύ των μελών μιας πολιτικής ομάδας.
Δυστυχώς, η απουσία αυτών των χαρακτηριστικών, έδωσε τον “χώρο” σε πολιτικούς οπορτουνιστές, να εισβάλλουν και να επιβληθούν στην ηγεσία της παράταξης, η οποία παρέμεινε επί τετραήμερο να παρακολουθεί αποσβολωμένη τις εξελίξεις, συρόμενη πίσω από την ατζέντα μιας “νέας πορείας” που με το “έτσι θέλω” αυτοί χάραξαν…¨
…Και το κάνω για έναν και μόνο λόγο:
Να καταδείξω για μία ακόμη φορά το αυτονόητο: πως για να γεννηθεί το νέο, πονάει πολύ το παλιό…!”
