Στη Νέα Μάκρη λειτούργησε ένα από τα πρώτα ελληνικά καζίνο!

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και μετά το παγκόσμιο οικονομικό «Κραχ», η πατρίδα μας ζει σε ρυθμούς ανάπτυξης. Είναι ίσως από τις τελευταίες θητείες που υπηρέτησε την Ελλάδα ως πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η καινούργια κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας κι έχει ανασκουμπωθεί για πρόοδο, ανασυγκρότηση, έργα κι ευημερία. Η ρομαντική και ξακουστή Αθήνα συμμετέχει κι αυτή στο παιχνίδι της ανάπτυξης.

Έτσι, στο πλαίσιο αυτών των καινοτομιών αποφασίζεται για τουριστικούς λόγους να συγκροτηθούν και να λειτουργήσουν δύο καζίνο, το ένα στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας και το άλλο στον όμορο νομό της Αττικής, στην Κορινθία και συγκεκριμένα στη λουτρόπολη του Λουτρακίου, περιοχές όπου κατ’ έτος, ιδίως τους θερινούς μήνες, υπήρχε μεγάλη κίνηση.

Το Καζίνο στο Λουτράκι τη δεκαετία του 1930, loutrakiblog.gr

Στο Λουτράκι

Πλούσιοι με γερά πορτοφόλια ήταν η πλειονότητα των επισκεπτών και παρεπιδημούντων με τις ωραίες ψαροταβέρνες στο Καλαμάκι Λουτρακίου και ξεχωριστή διασκέδαση και «τζόγο» στο καζίνο. Από αυτή την ασυνήθιστη κίνηση προέκυψε η επιχείρηση «Ταμπόση», με το ομώνυμο ζαχαροπλαστείο, η οποία προέβη σε μαζική παραγωγή τυποποιημένων γλυκών ταψιού, κουταλιού κι άλλων ζαχαρωδών εδεσμάτων με τη φίρμα «ΚΑΖΙΝΟ». Η επιχείρηση του καζίνο κινήθηκε νομικά εναντίον της επιχείρησης «Ταμπόση» για το όνομα, όπου από οριστική δικαστική απόφαση καταχωρήθηκε στην επιχείρηση «Ταμπόση» η λέξη «καζινό», με τόνο στη λήγουσα. Έτσι, για πολλά χρόνια όποιος περνούσε από τον Ισθμό της Κορίνθου προμηθευόταν γλυκά «Καζινό», με τόνο στο ΝΟ, κι εδώ βάζω μια άνω τελεία.

Νέα Μάκρη, 90 χρόνια πριν

Η πευκόφυτη περιοχή του Αγίου Ανδρέα, ευρεία περιοχή της Κοινότητας Μαραθώνα, της οποίας τα διοικητικά όρια έφθαναν μέχρι τα σημερινά, δηλαδή το ύψος του Νέου Βουτζά όπου συνόρευε με την Κοινότητα των Σπάτων, αφού τα προσφυγικά χωριά, τόσο της Νέας Μάκρης, όσο και της Ραφήνας, ήταν στα σπάργανα της αναγνώρισης και της ανάπτυξης. Μέχρι τότε ο Άγιος Ανδρέας, το Μάτι, το Ζούμπερι, ο απέραντος αυτός πευκώνας από πεύκα κουκουναριάς, αλλά και άγρια υπέργηρα πεύκα ήταν εντελώς ακατοίκητος.

Στο Μάτι υπήρχαν εξοχικές κατοικίες που δεν έφταναν στο μέτρημα τα δάκτυλα των δύο χεριών. Στο Ζούμπερι το ταβερνάκι του Καρυστινού Ευβοιώτη Ζούμπερη, εξ ου και το όνομα αργότερα που πήρε η περιοχή. Η Κοινότητα της Νέας Μάκρης συγκροτήθηκε αργότερα και μέχρι τότε ήταν ανύπαρκτη.

Ο πυκνός πευκώνας ξεκινούσε από την περιοχή της Ραφήνας, ξεπερνούσε το παραλιακό μέτωπο κι έφθανε μέχρι την «Μπρεξίζα», όπου η παλαιά Αμερικάνικη Βάση κι όχι μόνο από το δυτικό μέρος ήταν ένα πυκνό, πάρα πολύ πυκνό δάσος στους πρόποδες της Πεντέλης. Όλη αυτή η τεράστια περιοχή (Νέος Βουτζάς, Προβάλιθνος, Γεροτσακούλι) ήταν ιδιοκτησία της Μονής Πεντέλης.

Έτσι, ο Άγιος Ανδρέας, το ξωκλήσι της περιοχής, ήταν «Μετόχι» της Μονής Πεντέλης που κατ’ έτος 30 Νοεμβρίου εορταζόταν πανηγυρικά από το πλήθος των μοναχών της Μονής, προεξάρχοντος του Ηγουμένου της περιοχής. Οι εορτές κρατούσαν τρεις ημέρες και τρεις νύκτες με ολονύκτιες ψαλμωδίες και προσευχές. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτές τις εκδηλώσεις συμμετείχαν και κάτοικοι του Μαραθώνα και των Μεσογείων, διότι σε πρόχειρες κατασκευές λόγω της νηστείας των Χριστουγέννων οι καλόγεροι μαγείρευαν νηστίσιμα φαγητά, όπως πατάτες γιαχνί, όσπρια και ζυμαρικά «μπλουμ».

Και εγένετο Καζίνο…

Αυτό τον χώρο διάλεξαν οι κρατούντες προκειμένου να δημιουργήσουν το καζίνο της πρωτεύουσας, σε αυτή τη μαγευτική τοποθεσία του ανατολικού παραθαλάσσιου χώρου του Αγίου Ανδρέα.

Η Κοινότητα Μαραθώνος, στην οποία ανήκε η ευρύτερη περιοχή, έπρεπε να δώσει συγκατάθεση με απόλυτη πλειοψηφία του Κοινοτικού Συμβουλίου. Ο τότε Κοινοτάρχης, Κωνσταντίνος Χρυσίνας, όρισε στο μέρος της απόφασης και κοινοτικό τέλος 2% επί των εισπράξεων του καζίνο, το οποίο αποδέχθηκαν τόσο το ίδιο το καζίνο όσο και η κρατική εξουσία. Αργότερα, η επιχείρηση αθέτησε τη συμφωνία με αποτέλεσμα να αρχίσει δικαστικός αγώνας με τελικό νικητή την Κοινότητα Μαραθώνα, η οποία το 1936 εισέπραξε ένα σεβαστό ποσό.

Πολύ σύντομα άρχισαν τα έργα της δημιουργίας κτηριακού συγκροτήματος που προέβλεπε δύο μεγάλες αίθουσες για «τζόγο», μια αίθουσα πολυτελούς ρεστοράν, όμοια και καλύτερη από αυτή που είχε στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος, το κορυφαίο ξενοδοχείο της Αθήνας «Μεγάλη Βρετανία», αλλά κι ένα άνετο και ξεχωριστό καφέ που γνώριζε καθημερινώς ασυνήθιστη κίνηση από «παίκτες» του «τζόγου» κι επισκέπτες.

Η Λεωφόρος Μαραθώνος, όσο στενή κι αν ήταν, είχε τότε ανακαινιστεί με ασφαλτοτάπητα για τον Πανηγυρικό Μαραθώνιο Δρόμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, που θα γίνονταν στο Βερολίνο.

Ένα από τα ταξί της προπολεμικής Αθήνας. Είναι «Ford με τα μουστάκια», όπως τα έλεγαν τότε, που μετέφερε επιβάτες στο τότε Καζίνο του Αγίου Ανδρέα

Ωστόσο, η παρακαμπτήριος οδός από τη συμβολή της Λεωφόρου Μαραθώνος προς το Καζίνο ήταν χωματόδρομος, μήκους δυόμιση με τριών χιλιομέτρων, κάτι που ανάγκασε την επιχείρηση του «Περίχαρου», που ήταν η εκμεταλλεύτρια εταιρεία του καζίνο, να προβεί με δαπάνες της στην ασφαλτόστρωση του δρόμου, διότι τα ταξί της Αθήνας και τα αγοραία ταξί της οδού Βουκουρεστίου, αρνιόντουσαν τη μίσθωση και μεταφορά των πελατών στον χώρο του Καζίνου, λόγω κακής βατότητας του κομματιού που ανέφερα.

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 ανέλαβε τη διαχείριση των εγκαταστάσεων του Αγ. Ανδρέα ο αδερφός του μουσουργού Αντίοχου Ευαγγελάτου. Ως υπεύθυνο για τη λειτουργία αυτών των εγκαταστάσεων τοποθέτησε τον Κεφαλλονίτη συμπατριώτη του, Κωνσταντίνο Βουτσινά, πατέρα του αείμνηστου συντοπίτη μας και προσωπικού μου φίλου, Βασίλη Βουτσινά. Ήταν τότε που ήρθε κι εγκαταστάθηκε μόνιμα πλέον στην περιοχή η οικογένεια του Κωνσταντίνου Βουτσινά.

Το καζίνο λειτουργούσε με πολύ επιτυχία ως προς τον «τζόγο», αλλά και με κοσμικές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια των εορτών, Χριστουγέννων, Αποκριών, Πάσχα και Πρωτομαγιάς.

Το μεγαλύτερο κοσμικό γεγονός που διοργάνωνε η επιχείρηση ήταν κατά τη διάρκεια των Αποκρεών ο χορός της «Ανθισμένης Μυγδαλιάς» και την Πρωτομαγιά ο χορός της «Κόκκινης Παπαρούνας». Κοσμικοί άντρες, αλλά και πανέμορφες αθηναίες της ελίτ αριστοκρατικής κοινωνίας της Αθήνας συμμετείχαν σε αυτές τις βραδιές.

Χαρακτηριστικές οι κοσμικές στήλες των εφημερίδων «ΑΣΤΥ», «ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ» και «ΒΡΑΔΙΝΗ», που γράφανε ότι η τάδε κυρία ταξίδεψε στο Παρίσι προκειμένου να ραφτεί σε Γάλλους μόδιστρους ή στην Ρώμη σε Ιταλούς, προκειμένου να λάβει μέρος στους χορούς του Αγίου Ανδρέα.

Τα ρολά κατεβαίνουν…

Το καζίνο είχε μια σπουδαία διαδρομή κατά τη λειτουργία του, όμως όπως λέει κι ο λαός «μετά από την μπουνάτσα, έρχεται η φουρτούνα»… Και δεν άργησε να έρθει. Ο Πόλεμος κι η φοβερή δεκαετία του ‘40 ανάγκασαν την επιχείρηση να «κατεβάσει ρολά» την επόμενη ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940.

Την ημέρα αυτή τα φώτα έσβησαν (είχε δική του ηλεκτρική παραγωγή η επιχείρηση). Η «μπίλια» σταμάτησε οριστικά επάνω στην πράσινη «τσόχα». Η μουσική σίγησε. Οι άντρες της διοίκησης και του προσωπικού έτρεχαν βιαστικά να παρουσιαστούν στα κέντρα στράτευσης και να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στη γη του πυρός, εκεί που ανοίγει μια καινούργια σελίδα στη νεότερη Ελλάδα.

Το Έπος της Αλβανίας είναι μια πραγματικότητα και εκεί που λειτουργούσε το καζίνο με μια ασυνήθιστη κίνηση για την περιοχή, γεννιέται μια βουβαμάρα. Οι άνθρωποι έλειψαν από την απέραντη αυτή πευκόφυτη περιοχή, βγήκαν στην παγανιά πάλι τα άγρια ζώα της φύσης, τα τσακάλια κι οι λύκοι, οι αλεπούδες και τα πουλιά επάνω στα γηραιά πεύκα κελαηδούσαν, ή μάλλον μοιρολογούσαν την αρχή μιας δεκαετίας που θα στοιχίσει στην πατρίδα θύματα και μόνο θύματα, από μέσα κι από έξω, από απρόβλεπτους εχθρούς που θα καταστρέψουν τις ανθρώπινες ψυχές.

Ήταν ημέρα με αφετηρία τη φοβερή δεκαετία των πέτρινων χρόνων της πείνας που ευθύς αμέσως ακολούθησε την κατοχή των Ιταλών και των Γερμανών. Και δεν έφθανε μόνο αυτό, αλλά ήρθαν γρήγορα κι οι αδελφοκτόνες συρράξεις τόσο κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 1944 στην Αθήνα, αλλά και στη συνέχεια ο Εμφύλιος Σπαραγμός 1946-1949.

Τα όσα διηγήθηκα σε αυτό το γραπτό μου αποτελούν αναμνήσεις από όσα μου είχε διηγηθεί ο αείμνηστος οικογενειακός μας φίλος, Γεώργιος Τζανετάτος, ο οποίος καταγόταν από την Κεφαλονιά και το πολιτικό περιβάλλον του τότε Πρωθυπουργού, Ιωάννη Μεταξά, τον είχε τοποθετήσει Κυβερνητικό Επιθεωρητή τόσο στο Καζίνο του Αγίου Ανδρέα, όσο και σε αυτό που λειτουργούσε στο Λουτράκι.

Αργότερα, ο Γεώργιος Τζανετάτος έγινε λεωφορειούχος έχοντας ιδιόκτητα λεωφορεία στην γραμμή Ραφήνα-Αθήνα. Τότε η Ραφήνα είχε 18 λεωφορεία, ο Μαραθώνας έξι, το Γραμματικό ένα και η Νέα Μάκρη ένα. Ο Γεώργιος Τζανετάτος ήταν ο δημιουργός της ενοποίησης αυτών των λεωφορείων και την 1η Φεβρουαρίου του 1950 δημιουργήθηκε η Νέα Αφετηρία στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, εκεί στην πλατεία Αιγύπτου, με τα 26 λεωφορεία να γίνονται ένας ενιαίος φορέας προκειμένου οι αναπτυσσόμενες τότε περιοχές να έχουν τακτική συγκοινωνία. Ο Γεώργιος Τζανετάτος παρέμεινε για πάρα πολλά χρόνια Διοικητικό Στέλεχος του Φορέα κι αργότερα του νεοσύστατου 8ου ΚΤΕΛ.

Το συγκεκριμένο λεωφορείο εξυπηρετούσε το επιβατικό κοινό από Ραφήνα, Νέα Μάκρη και Μαραθώνα, από τη λήξη της δεκαετίας του ’40 και μέχρι το 1958
Παράλληλα με το επιβατικό κοινό, είχαν αναλάβει να μεταφέρουν και τους μαθητές και τις μαθήτριες του Αρσακείου Σχολείου του Ψυχικού. Ο οδηγός Γ. Σακελλαρίου κι ο εισπράκτορας Μιχάλης Ζήσης έξω από το Αρσάκειο, στον αύλειο χώρο, το 1951

Εδώ κλείνω την αφήγησή μου ως προς τη λειτουργία του Καζίνο και θα συνεχίσω με τη δική μου εμπειρία κι ανάμνηση για την μετέπειτα τύχη του κτηριακού αυτού συγκροτήματος.

Το καζίνο γίνεται «Παιδούπολις»

Προς τα μέσα της δεκαετίας του 1940, άρχισε στην Ελλάδα ο Γ’ Γύρος, όπως τον είχαν ονομάσει οι αριστερές δυνάμεις, με την έναρξη του Συμμοριτοπόλεμου, όπως μας τον έλεγαν τότε στο Δημοτικό Σχολείο, ή Εμφυλίου όπως τον έχει καταγράψει η Ιστορία, με τα μελανότερα γράμματα. Πολλά τα θύματα κι οι υλικές καταστροφές εκατέρωθεν, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά από τις μαχόμενες περιοχές να μείνουν ορφανά κι οι γονείς τους να βρίσκονται στα πεδία των μαχών ή στο παραπέτασμα. Τότε είχε καταγραφεί και στις μαύρες σελίδες των χρόνων το «Παιδομάζωμα». Με πρωτοβουλία της τότε βασίλισσας της Ελλάδος, Φρειδερίκης, άρχισαν να λειτουργούν κι οι «Παιδουπόλεις» σε διάφορα αστικά κέντρα.

Έτσι, το κοσμικό κτήριο του Καζίνου στον Αγ. Ανδρέα μετατρέπεται σε μια απέραντη «Παιδούπολη», όπως την ονόμαζαν, με παιδιά 13 έως 16 χρονών, με καταγωγή από τις δοκιμαζόμενες περιοχές Γρεβενών, Κοζάνης και της Κόνιτσας της Ηπείρου. Η «Παιδούπολις» λειτουργούσε με στρατιωτικό πρόγραμμα ενώ παράλληλα καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης χώρισαν τα παιδιά ανά ηλικία και τάξη.

Το κτίριο που στεγάστηκε στα χρόνια της λειτουργίας του το Ημιγυμνάσιο Μαραθώνα. Η φωτογραφία είναι από το σχολικό έτος 1949-50

Το Γυμνάσιο του Μαραθώνα στην Παιδούπολη

Την εποχή εκείνη και κατά το σχολικό έτος 1949-50 έχει ιδρυθεί και στον Μαραθώνα το Ημιγυμνάσιο με τρεις τάξεις παλαιού τύπου, τη Γ’, τη Δ, και την Ε’, ενώ παράλληλα κάθε έτος συμπληρωνόταν και μία τάξη. Στο Γυμνάσιο αυτό φοιτούσαν την πρώτη χρονιά στο μεγαλύτερο μέρος παιδιά του Μαραθώνα και λίγα από τη Νέα Μάκρη και το Γραμματικό ενώ αργότερα αυξήθηκε ο αριθμός των μαθητών κι ήρθαν περισσότεροι από τις γύρω περιοχές.
Είχαμε, θυμάμαι, τρεις καθηγητές εκτός από τη Διευθύντρια και άλλους δύο, φιλόλογο και μαθηματικό. Τότε, το Υπουργείο Παιδείας μάς έστειλε στα μέσα Νοεμβρίου κι έναν Γυμναστή, επ’ ονόματι Κωνσταντίνο Στριγκλή, για να μας κάνει γυμναστική δύο φορές την εβδομάδα, Δευτέρα και Παρασκευή.

Παράλληλα, τις υπόλοιπες ημέρες ο Κωνσταντίνος Στριγκλής βρισκόταν στην Παιδούπολη όπου ασκούσε κι εκεί τα καθήκοντά του. Ήταν πολύ οικείος απέναντί μας και κάποια στιγμή μάς πρότεινε να ανταλλάξουμε επισκέψεις με τα παιδιά για σύσφιξη σχέσεων. Η πρότασή του έγινε πραγματικότητα και κάποιο Σάββατο πρωί, ο καθηγητής της γυμναστικής μάς περίμενε στην κεντρική πλατεία του Μαραθώνα με ένα στρατιωτικό φορτηγό αυτοκίνητο «GMC» «Τζέιμς» προκειμένου να μας μεταφέρει στην Παιδούπολη. Φθάσαμε εκεί παιδιά του Μαραθώνα και μας έγινε ξεχωριστή υποδοχή από τον Διοικητή της «Παιδούπολις», πάντα με στρατιωτική ορολογία.

Σας θυμίζω ότι εκεί επικρατούσε στρατιωτικό πρόγραμμα κι η ένδυση των παιδιών ήταν με ρούχα σε χακί χρώματα. Εξάλλου, εκεί είχαν καταλήξει παιδιά επιλεγμένα να φοιτήσουν σε Στρατιωτικά Σχολεία κι όπως αναμενόταν, αποτελούσε «πρόδρομο» των Σχολών Μόνιμων Υπαξιωματικών (Σ.Μ.Υ.) του Στρατού που ιδρύθηκε το 1950 στη Σύρο, της ΣΤΥΑ της Αεροπορίας που έγινε στο Τατόι και των Ναυτοπαιδών που ήταν στη νήσο του Πόρου.

Θυμάμαι, ήμασταν 15 παιδιά που φθάσαμε τότε στην Παιδούπολη, διότι δεν ήρθαν όλοι όντας κωλυόμενοι σε οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Με την άφιξή μας, κάθε ένας από εμάς είχε συνοδό κατά τη διάρκεια της παραμονής μας ένα παιδί από την Παιδούπολη. Και δεν ήταν μόνο συνοδός αλλά και ξεναγός, αφού μας εξηγούσε το κάθε τι που παρατηρούσαμε στον χώρο της Παιδούπολης.

Μαθητές του Ημιγυμνασίου Μαραθώνα, 1952

Αμέσως μόλις φθάσαμε κι ύστερα από την υποδοχή, μας οδήγησαν στο εστιατόριο για πρωινό τσάι ή γάλα, στρατιωτική κουρaμάνα (καρβέλι ψωμί) και μαρμελάδα. Στη συνέχεια, μας ξενάγησαν στους χώρους της «Παιδούπολις» και στις 10 η ώρα παίξαμε ποδόσφαιρο στο γήπεδο του αύλειου χώρου, χωρισμένοι σε δύο ομάδες, Γυμνάσιο Μαραθώνα & Παιδούπολη, σε ήπιο, φιλικό παιχνίδι που το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο για να μην υπάρξουν νικητές κι ηττημένοι. Τον αγώνα διηύθυνε ως διαιτητής ο καθηγητής μας κι αρχηγός της επίσκεψης, Κωνσταντίνος Στριγκλής.

Μετά τον αγώνα, μας προσέφεραν φρούτα, ρυζόγαλο και κρέμα και μας άφησαν να έχουμε ελεύθερο διάλογο μεταξύ μας. Ώρα 12:30 τα μεγάφωνα ανήγγειλαν την ώρα του φαγητού. Ήταν Γενάρης μήνας του 1950, το κρύο ήταν έντονο, η χειμωνιάτικη ημέρα ήθελε το κατάλληλο φαγητό. Έτσι, το μενού της επίσκεψης ήταν κρεατόσουπα με μοσχαρίσιο κρέας, σούπα από λαχανικά και τυρί φέτα. Μετά το φαγητό είχε κομπόστα φρούτων. Το μεσημέρι προβλεπόταν ανάπαυση στους ομαδικούς κοιτώνες, αλλά το πρόγραμμα δεν εφαρμόστηκε λόγω της επίσκεψής μας. Μαζευτήκαμε, λοιπόν, στη Λέσχη και παίξαμε διάφορα τεχνικά παιχνίδια, όπως σκάκι, domino, ποδοσφαιράκια κι άλλα από μια μεγάλη ποικιλία παιχνιδιών. Ακόμη, στη Λέσχη υπήρχε και μια πλούσια βιβλιοθήκη.

Ένας καλός φίλος

Στο σημείο αυτό, θέλω να αναφερθώ στον δικό μου συνοδό. Λεγόταν Λεωνίδας Λινάρδος, με καταγωγή από τα Γρεβενά, ένα ξεχωριστό παιδί περίπου 15 χρονών, ο οποίος ήταν κι αρχηγός της δικής του ομάδος που απαρτιζόταν από 25 παιδιά.

Ο Λεωνίδας ήταν από τους πρώτους που εισήχθησαν στη Σχολή Μόνιμων Υπαξιωματικών στη Σύρο και εξήλθε πρώτος με τον βαθμό του Λοχία ενώ οι υπόλοιποι απόφοιτοι της Σχολής έγιναν δεκανείς. Ο Λεωνίδας διέπρεψε στον Στρατό και το 1960 είχε τον βαθμό του Ανθυπασπιστή. Την ίδια εποχή η κυβέρνηση του Καραμανλή ψήφισε έναν νόμο περί εθελούσιας εξόδου των αξιωματικών και πιο πολύ αυτών που δεν προέρχονται από τη Σχολή Ευελπίδων. Ο νόμος αφορούσε και στους υπαξιωματικούς που είχαν τελειώσει το οκτατάξιο Νυχτερινό Γυμνάσιο κι έτσι ο Λεωνίδας Λινάρδος ακολούθησε τους Ανθυπολοχαγούς της ΣΣΕ της τάξεως του 1956.

Ο Λεωνίδας έκανε επιτυχή θητεία και καριέρα στον στρατό και έφθασε Ε.Α. στον βαθμό του Ταξίαρχου. Γυρίζοντας στα άγια χώματα των Γρεβενών, από αυτά που είχε απομακρυνθεί κατά τη διάρκεια των αδελφοκτόνων σπαραγμών, αφού οι γονείς του αντιστάθηκαν στη βίαιη στρατολόγηση των αριστερών δυνάμεων κι έμειναν κρυμμένοι μέχρι την αποκατάσταση της ομαλότητας.

Όταν παρουσιάστηκα στρατιώτης στις 18 Απριλίου του 1958 στο ΚΕΒΟΠ τη δεύτερη ημέρα της κατατάξεώς μου, ευρισκόμενος στο ΚΨΜ του Κέντρου ήρθε και με αγκάλιασε ένας Επιλοχίας, χωρίς να τον γνωρίσω, κι ο ενθουσιασμός ήταν τόσο έντονος που δεν μου άφηνε καμία αμφιβολία ότι ήταν ο Λεωνίδας. Ήταν τότε Επιλοχίας στον βαθμό και επικεφαλής της Διοικητικής Μέριμνας του Στρατοπέδου. Τα οφέλη μου ως νεοσυλλέκτου στο κέντρο, χάριν στη μακρόχρονη φιλία με τον Λεωνίδα, ήταν πάρα πολλά.

Έτσι, με την ευκαιρία αυτή της αναμνηστικής αναφοράς στο Καζίνο, ήταν απαραίτητη και η αναφορά και γι’ αυτή την ιστορική Παιδούπολη. Ο χρόνος αφήνει πίσω αναμνήσεις και μόνο αναμνήσεις.

του Στέλιου Πλακίτση
Ο κ. Στέλιος Πλακίτσης είναι ζωντανή ιστορία για τον Μαραθώνα. Με το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο του, οι ιστορίες του μάς ταξιδεύουν στο παρελθόν.

marathonpress.gr

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.