Αποφοίτησα από το Καλλιτεχνικό Σχολείο Γέρακα το 2016, όταν λειτουργούσαν μόλις τρία Καλλιτεχνικά Σχολεία σε όλη τη χώρα, ενώ σήμερα ανέρχονται σε εννέα. Η πρώτη μου εβδομάδα εκεί – μιας και ξεκίνησα στην πρώτη λυκείου και όχι στην πρώτη γυμνασίου, όπως οι περισσότεροι – ήταν ένα διαρκές πολιτισμικό σοκ. Στα διαλείμματα τα παιδιά έβγαζαν τα λογοτεχνικά τους βιβλία, έκαναν πρόβα τους μονολόγους τους, σχεδίαζαν, αγκαλιάζονταν, φρόντιζαν ο ένας τον άλλον. Είχαμε ακόμα και έναν κήπο που φροντίζαμε, πριν μάθουμε να φροντίζουμε εμάς. Γιατί η φροντίδα – και αυτή – μαθαίνεται.
Θυμάμαι σαν και τώρα, όταν με είχε προσεγγίσει μια καθηγήτριά μου, τις πρώτες μέρες, μετά από ένα περιστατικό που με είχε φέρει σε δύσκολη θέση, και μου είπε “Εδώ είσαι ασφαλής. Εδώ μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Και θα είμαστε πάντα δίπλα σου”. Ένιωθα σα να βρίσκομαι σε ταινία. Προηγούμενες εμπειρίες μου, όταν δεχόμουν ομοφοβικές επιθέσεις από συμμαθητές στο γυμνάσιο και ζητούσα βοήθεια, ήταν πως πρέπει να είμαι περισσότερο διακριτικός και ήσυχος, να μη δίνω αφορμές. Υπήρχαν εξαιρέσεις, αλλά στο καλλιτεχνικό σχολείο ήταν ο κανόνας. Δε φοβόμασταν ούτε τις αφορμές, ούτε τους λόγους – η κατανόηση και η αποδοχή τους ήταν μέρος των αιτημάτων μας, ώστε να πάμε παραπέρα, ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι.
Οι περισσότερες καθηγήτριες και καθηγητές μας, στα μαθήματα γενικής παιδείας, ήταν κάτοχοι διδακτορικού και αγαπούσαν όσο τίποτα το αντικείμενό τους και τη διδασκαλία του. Με την καθηγήτρια που μας δίδαξε το μάθημα της Φιλοσοφίας, τη Βάλια Κουτσούρη, είχαμε φτιάξει μία ομάδα στο Facebook, ανοιχτή προς όλους, όπου μπορούσαμε να γράψουμε για ζητήματα φιλοσοφίας, τέχνης, πολιτικής – οτιδήποτε, υπό τον όρο, όμως, ότι θα επιχειρηματολογούσαμε για αυτό και θα αναφερόμασταν στις πηγές μας. Και ανοίγαμε διάλογο, στην ψηφιακή μας τάξη, before it was cool.
Δε γνωρίζω αυτή τη στιγμή τι ακριβώς θα ισχύσει με την κατάργηση ή μη των καλλιτεχνικών μαθημάτων, αλλά δεν ήταν αυτό που με απασχόλησε τόσο. Περισσότερο με έχουν απασχολήσει τα απαξιωτικά σχόλια για τα καλλιτεχνικά μαθήματα, που θεωρούν ότι η τέχνη είναι μόνο ένα χαρτί και ξύσματα από ξυλομπογιές, σε μία ελεύθερη ώρα σπατάλης. Κι όμως, είναι περισσότερα από αυτό.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η διαφορετικότητα έχει πολλές εκφάνσεις και πως για όλες πρέπει να υπάρχει χώρος και χρόνος. Ούτε το επιχειρηματικό πνεύμα έλειψε από τα παιδιά του καλλιτεχνικού, ούτε η ανάγκη για επικοινωνία με τον έξω κόσμο, ούτε η πολιτική ανησυχία και συνείδηση, ακόμα και έξω από το πλαίσιο που έχει παραδοσιακά ο καλλιτεχνικός χώρος. Είναι μία ολόκληρη κουλτούρα αντιμετώπισης της εκπαίδευσης και του άλλου, του καινούργιου, του διαφορετικού. Και το διαφορετικό μπορεί να σε οφελήσει κι εσένα περισσότερο όταν το αποδέχεσαι, παρά όταν το φοβάσαι ή όταν το αποσιωπείς. Γιατί και τότε θα βρει τρόπο να μιλήσει, αλλά θα έχει πρώτα τραυματιστεί, ίσως ανεπανόρθωτα.
Γιάννης Βασιλόπουλος – Στιχουργός
tvxs.gr
