Ο Κρις Κάρτερ, ιταλικής καταγωγής και γεννημένος στη Βραζιλία, σπούδασε ψυχολογία με ειδίκευση στην εγκληματική συμπεριφορά στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Ως μέλος της ομάδας Εγκληματολογικής Ψυχολογίας της Εισαγγελίας της Πολιτείας του Μίσιγκαν πήρε συνεντεύξεις από πολλούς εγκληματίες, μεταξύ των οποίων σίριαλ κίλερς και δράστες πολλαπλών ανθρωποκτονιών καταδικασμένους σε ισόβια κάθειρξη, και είχε την ευκαιρία να τους μελετήσει.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, όπου πέρασε μια δεκαετία ως κιθαρίστας πολυάριθμων γκλαμ ροκ συγκροτημάτων, πριν εγκαταλείψει το επάγγελμα του μουσικού για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή. Μέχρι σήμερα έχει γράψει 12 μυθιστορήματα με ήρωα τον ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ. Όλα του τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ, με πωλήσεις που ξεπερνούν τα τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα, και μεταφράζεται σε 25 γλώσσες.
Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον συγγραφέα, ο οποίος επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα το διήμερο 18-19 Μαΐου. Στην Αθήνα, στην εκδήλωση που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του 4ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας με αφορμή την κυκλοφορία του νέου μυθιστορήματός του, Ο γρίφος του κακού (μτφρ. Αντώνης Γιαννούλης, Εκδόσεις Bell 2023), μας δόθηκε η ευκαιρία για μια κατ’ ιδίαν συνάντηση και μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.
Από την πρώτη χειραψία και τις συστάσεις ο Κρις Κάρτερ ήταν χαμογελαστός, φιλικός και πρόθυμος να μας μιλήσει για τα έργα και τις εμπειρίες του, αρχίζοντας από την επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη και ακολούθως στην Αθήνα και κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στη φιλοξενία των Ελλήνων, κάτι που τον έκανε αμέσως να αισθανθεί οικεία, αλλά και στα μοναδικά δώρα που έλαβε από το ελληνικό φανατικό κοινό του, με εμφανή τη συγκίνησή του.
Έχοντας ζήσει στη Βραζιλία, στις ΗΠΑ και πλέον στην Αγγλία, βιώνοντας διαφορετικές κουλτούρες και συνήθειες της κάθε χώρας, ανέφερε ότι σε αυτή τη φάση της ζωής του προτιμά την ηρεμία και τη σταθερότητα του σπιτιού του στο Λονδίνο, όπου μπορεί να εργάζεται και να απολαμβάνει την καθημερινότητά του.
Παράλληλα, τόνισε ότι είναι άνθρωπος του προγράμματος και του αρέσει να λειτουργεί εντός αυτού, περιγράφοντας μια τυπική του μέρα, η οποία περιλαμβάνει απαντήσεις σε emails και μηνύματα στα social media, γυμναστική, συγγραφή μέχρι να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος αριθμός λέξεων που έχει θέσει ως καθημερινό στόχο ανεξαρτήτως ωραρίου, ολοκληρώνοντας τη μέρα του με ένα δείπνο ή έναν περίπατο στο πάρκο.
Εργάζεται μόνο τις καθημερινές, εκτός αν βρίσκεται πίσω στο χρονοδιάγραμμα για την παράδοση ενός βιβλίου, ενώ όταν βρίσκεται σε επαγγελματικό ταξίδι δεν ασχολείται καθόλου με τη συγγραφή. Διευκρίνισε, μάλιστα, ότι γράφει μόνο στο γραφείο του: ενώ δεν τον ενοχλεί η φασαρία στον χώρο, του αποσπά την προσοχή η ύπαρξη κίνησης γύρω του, γι’ αυτό και δεν επιλέγει τους εξωτερικούς χώρους.
Τα εγκλήματα εκτός λογοτεχνίας είναι αυτά που τον τρομάζουν και τον ανησυχούν πραγματικά
Σχετικά με το συγγραφικό του έργο, δεδομένου ότι οι ιστορίες του περιλαμβάνουν σκηνές ωμής βίας, περιγράφοντας γλαφυρά τον εκάστοτε τόπο του εγκλήματος και τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο δολοφόνος, τον ρώτησα αν αποβάλλει –και αν ναι, με ποιον τρόπο– όλες αυτές τις εικόνες από το μυαλό του, ώστε να μην τον επηρεάζουν εκτός του συγγραφικού πλαισίου.
Η απάντησή του ήταν πως, έχοντας σπουδάσει εγκληματολογία και συνεργαστεί με την Αστυνομία στην Αμερική, τα φρικτά εγκλήματα που έχει δει να συμβαίνουν στην αληθινή ζωή μπροστά στα μάτια του ήταν αυτά που τον κρατούσαν ξάγρυπνο τη νύχτα, σε αντίθεση με τη συγγραφή, που ξέρει ότι μόλις κλείσει τον υπολογιστή, όλα αυτά είναι προϊόντα μυθοπλασίας και θα μείνουν σφραγισμένα εκεί ή ανάμεσα στις γραμμές του βιβλίου. Οπότε σε σύγκριση με το παρελθόν του, τα εγκλήματα εκτός λογοτεχνίας είναι αυτά που τον τρομάζουν και τον ανησυχούν πραγματικά.
Όσον αφορά τη δημιουργία των ιστοριών του, επισήμανε ότι αυτό που τον ενδιαφέρει να παρουσιάσει στο κοινό και να εξετάσει εξονυχιστικά στα βιβλία του είναι το γιατί πράττει κατ’ αυτόν τον τρόπο ο κάθε δολοφόνος, όλο το σκεπτικό που κρύβεται και αποκαλύπτεται σιγά-σιγά μέσα από την εξέλιξη της υπόθεσης, να μπει δηλαδή στο μυαλό του και όχι να αποκαλύψει απλώς το πρόσωπό του, το ποιος κρύβεται πίσω από τους σκληρούς φόνους που διαπράττονται.
Επιπλέον, ένα στοιχείο που θέλει να έχουν οι δράστες του, ώστε να προσδίδει ένα μυστήριο στην ταυτότητά τους, είναι η «υπογραφή» τους πάνω στα θύματα, καθώς αυτό είναι που προκαλεί το ενδιαφέρον των αναγνωστών, ώστε να συνεχίσουν να γυρνούν τις σελίδες για να φτάσουν στην αποκάλυψη, στην ολοκλήρωση κάθε ιστορίας. Το πιο απλό θα ήταν να βάλει ένα μαχαίρι ή ένα όπλο στο χέρι του δολοφόνου, όμως αυτό που τον προκαλεί νοητικά είναι η μοναδικότητα του κάθε ήρωα, γι’ αυτό γίνεται τόσο δημιουργικός ως προς τον τρόπο δράσης του θύτη και το αποτέλεσμα των πράξεών του.
Όπως είπε, όλα ξεκινούν από μια απλή ιδέα που καταγράφει σε μία πρόταση στο χαρτί ή ηχητικά στο τηλέφωνό του, αν βρίσκεται εκτός γραφείου, από κάτι που σκέφτηκε, είδε ή διάβασε, και κατόπιν αρχίζει να χτίζει όλο το οικοδόμημα γύρω του, πάντα με κεντρικό πυλώνα τον ντετέκτιβ Ρόμπερτ Χάντερ, του οποίου το όνομα προτάθηκε από ένα μέλος του εκδοτικού οίκου, όταν παρουσίασε την πρώτη περιπέτειά του, ως πιο εύηχο, ώστε να εντυπωθεί στο μυαλό του κοινού.
Ωστόσο, και ο ίδιος επιλέγει για τους ήρωές του, ειδικά τους δολοφόνους, ένα ονοματεπώνυμο που θα σημαίνει κάτι είτε στα αγγλικά είτε σε μια άλλη γλώσσα, όπως συμβαίνει και στον Γρίφο του κακού, όπου ο δολοφόνος ονομάζεται Λούσιεν (από τη λέξη Λούσιφερ, που σημαίνει Διάβολος) Φόλτερ (που στα γερμανικά σημαίνει βασανιστής), κάτι που ταιριάζει απολύτως στο προφίλ του συγκεκριμένου χαρακτήρα.
Όσον αφορά τη σχέση του με τον ήρωά του, τον ντετέκτιβ Χάντερ, και κατά πόσο μοιάζουν μεταξύ τους, ανέφερε ότι έπειτα από τόσα χρόνια που γράφει γι’ αυτόν και τις περιπέτειές του τον νιώθει πλέον σαν φίλο του, σαν κάποιον που κάνουν παρέα και θέλει να γνωρίσει παραπάνω, είναι ένα κομμάτι του, ενώ όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, τόνισε ότι σίγουρα έχει πολλά κοινά με τον ήρωά του, καθώς σε κάθε βιβλίο περνά όλο και περισσότερα στοιχεία του χαρακτήρα και του εαυτού του, όπως τις μουσικές προτιμήσεις και την αϋπνία που ταλαιπωρεί και τον ίδιο στην καθημερινή του ζωή, αλλά και βαθύτερα κομμάτια του, όταν μεταφέρει στον ήρωά του ό,τι νιώθει ο ίδιος τη στιγμή που γράφει.
Ορμώμενος από την τελευταία του απάντηση, τον ρώτησα πώς νιώθει όταν ολοκληρώνει την κάθε ιστορία και παραδίδει το βιβλίο του, και μου εκμυστηρεύτηκε ότι, ενώ αρχικά αισθάνεται τη λύτρωση και την ανακούφιση της ολοκλήρωσης μιας αποστολής, το συναίσθημα που κυριαρχεί στη συνέχεια είναι η στεναχώρια και η θλίψη, καθώς σκέφτεται ότι από την επόμενη μέρα και για ένα χρονικό διάστημα δεν θα έχει να ασχοληθεί με τη δημιουργία και τη συγγραφή, μένοντας μακριά από τους ήρωές του.
Νιώθει σαν να εργάζεται σε έναν χώρο, όπου βλέπει καθημερινά τους συναδέλφους του και κάνουν παρέα, και τώρα αναγκαστικά πρέπει να αποχαιρετιστούν και να μην ιδωθούν ξανά για ένα διάστημα. Αυτό ακριβώς είναι το συναίσθημα που επικρατεί όταν τελειώνει ένα βιβλίο, ένα ανεκπλήρωτο κενό, γι’ αυτό και θα συνεχίσει να γράφει για όσο μπορεί και όσο ο κόσμος εξακολουθεί να διψά για τις ιστορίες του.
Τέλος, θέλησε να ευχαριστήσει το ελληνικό αναγνωστικό κοινό για την αγάπη και την αφοσίωση που έδειξε από την πρώτη στιγμή στα έργα του και συνεχίζει να δείχνει, ακολουθώντας πιστά αυτόν και τον ήρωά του, καθώς και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στις Εκδόσεις Bell, που μεταφέρουν με τεράστια επιτυχία κάθε έργο του στους Έλληνες αναγνώστες, δίνοντάς του την ευκαιρία να γνωριστεί και να επικοινωνήσει μαζί τους.
Τέλος, έδωσε δύο υποσχέσεις: θα συνεχίσει να μας προσφέρει νέες περιπέτειες του ντετέκτιβ Χάντερ και οπωσδήποτε θα επανέλθει στη χώρα μας στο άμεσο μέλλον, μετά τις μοναδικές εμπειρίες που έζησε εδώ και την ελληνική υποδοχή και φιλοξενία που απόλαυσε.
Ο γρίφος του κακού
Chris Carter
μετάφραση: Αντώνης Γιαννούλης
Bell
σ. 432
ISBN: 978-960-507-171-4
Τιμή: 12,90€
diastixo.gr
