Με μια ανάρτησή της στο Facebook, η δημοσιογράφος και συγγραφέας, Έλενα Ακρίτα, ενημέρωσε τους ακολούθους της ότι η παραίτηση που είχε υποβάλει στην εφημερίδα «Τα Νέα», μετά την καταγγελία της για λογοκρισία σε κείμενό της, έγινε δεκτή.
«Με καθυστέρηση δυο ημερών, η παραίτηση μου από τα Νέα έγινε δεκτή», έγραψε συγκεκριμένα η κυρία Ακρίτα.
Την ίδια ώρα, σήμερα στα «Νέα», ο σύμβουλος έκδοσης του Μέσου, Γιώργος Παπαχρήστος, υπογράφει το εξής άρθρο, χωρίς να κατονομάζει την Ελενα Ακρίτα, αφήνοντας όμως σαφείς αιχμές για εκείνη:
«Σφαγή
Αθόρυβη σφαγή
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στις 14 Δεκεμβρίου, που θα τελείωνε το lockdown, θα άνοιγε η αγορά, και θα προετοιμαζόμασταν να κάνουμε Χριστούγεννα, οι χριστιανοί κάθε κατηγορίας, ως και οι αριστεροί, όπως εγώ. Αλλά το lockdown παραμένει, και το μόνο που αλλάζει είναι ότι του λοιπού θα έχουμε κομμωτήρια να κουρευτούμε (όσοι έχουμε τέλος πάντων τριχοφυΐα επί της κεφαλης) και βιβλιοπωλεία να αγοράσουμε κανένα βιβλίο, να σκοτώσουμε τις ώρες μας, στις γιορτές. Δυστυχώς, η πανδημία δεν υποχωρεί, το ΕΣΥ κρατιέται με τα χίλια ζόρια όρθιο, και ένα «τσακ» να γίνει να αυξηθούν τα κρούσματα, μπορεί να μην υπάρχει ούτε αυτό πια. Και η καθημερινή σφαγή συνεχίζεται. Αθόρυβα. Ησυχα. Ηρεμα. Αθόρυβα. Χωρίς πολλά πολλά. Κιχ δεν ακούγεται. Από πουθενά. Ούτε το κλάμα των συγγενών και των φίλων. Κι αυτό βουβό είναι. Ενας ακόμη, δυο εδώ, τέσσερις εκεί, δέκα πιο πάνω. Μια εκατόμβη την ημέρα. Πανάθεμά το, δεν παλεύεται όλο αυτό…
Μικρές, καθημερινές, τραγωδίες
Και οι μικρές τραγωδίες, μικρές στην κλίμακα, τεράστιες επί προσωπικού. Ο φίλος. Που πριν από οκτώ-εννιά μήνες έχασε τον πατέρα του. Που πήγε στο καφενείο για μια μπιρίμπα με τους άλλους γερόντους, και γύρισε χτυπημένος από τον ιό. Πού βρέθηκε ο ιός από τη μακρινή Ουχάν της Κίνας, στο καφενείο στη Δάφνη; Πόσο ταξίδεψε, και με τι; Αγνωστο. Και θα παραμείνει και άγνωστο. Ο φίλος, που εδώ και μερικές ημέρες μετράει και δεύτερη απώλεια. Τη γυναίκα του. Που είναι θύμα, προφανώς, του συνωστισμού στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Που πήγαινε κάθε μέρα με το μετρό στο Μεταξουργείο, στη δουλειά της, άλλα εκείνη τη μέρα την ηλιόλουστη, πήρε λεωφορείο. Ηθελε να περπατήσει λιγάκι από την Ομόνοια στη δουλειά. Να πάρει ήλιο. Και τρεις μέρες μετά, εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα. Πάλεψε, σκληρά πέντε εβδομάδες. Και δεν τα κατάφερε. Και τώρα μένει ο φίλος με δυο κοριτσάκια στην εφηβεία και μια γριά μάνα. Να κλαίει την τύχη του, μέσα στον αβάσταχτο πόνο που νιώθει και όλοι μαζί για το κακό που τους βρήκε.
Μικρές καθημερινές τραγωδίες, σε έναν ωκεανό ανάλογων. Στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Ακούς, και δεν πιστεύεις. Είναι υπερβολές; Εγινε κάτι, και μετά μεγαλοποιήθηκε; Συνέβη κάτι άλλο και πήρε τη μορφή που σου αφηγήθηκαν;
Οχι, είναι η αλήθεια. Στυγνά. Και στεγνά. Χωρίς ωραιοποιήσεις ή διορθωτικές παρεμβάσεις. Η πραγματικότητα, δεν χρειάζεται τίποτε για να είναι αυτή που δείχνει – σκληρή και αδυσώπητη…
Εμπόριο συναισθημάτων
Η πραγματικότητα. Και η επίδειξη συναισθημάτων. Μιλάω για ό,τι συμβαίνει, άρα είμαι πιο ευαίσθητος από εσένα που ασχολείσαι με αλλότρια. Ιδού εγώ ο ευαίσθητος, αποθεώστε με, αποθεώστε με λέω, είμαι ο συναισθηματικός, ο δακρύων σε κάθε ευκαιρία, ο ουμανιστής, ο αλληλέγγυος, ο σαμαρείτης. Και ιδού – τον βλέπετε – αυτός είναι ο ανάλγητος, ο σκληρός στον ανθρώπινο πόνο, ο αδιάφορος στη δυστυχία, στις ζωές που χάνονται, στις τραγωδίες που τις ακολουθούν. Ετοιμαστείτε να τον λιθοβολήσουμε.
Το καινούργιο είδος στη ζωή μας. Ο έμπορος των συναισθημάτων. Που τα ξέρει όλα και μπορεί – έτσι πιστεύει – να εισχωρήσει μέσα σου να δει τι αισθάνεσαι. Αν πονάς με τον πόνο του διπλανού σου, αν στενοχωριέσαι για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, αν θλίβεσαι για ό,τι συμβαίνει. Και έχει και μέτρο ο έμπορος. Πήχη. Πώς έκοβαν τα υφάσματα παλιότερα, οι έμποροι της οδού Καλαμιώτου, στις πελάτισσες; Τρεις πήχες και μισό, το φόρεμα; Τούτοι εδώ, που τους ξεφούρνισε κι αυτούς η πανδημια και τους ξέβρασε τα κύμα της συμφοράς, κυκλοφορούν με έναν πήχη ανά χείρας και μετρούν τα συναισθήματα του καθενός – οικτίρεις ή όχι ρε το κράτος που δεν βρέθηκε έτοιμο όσο θα έπρεπε για να αντιμετωπίσει την πανδημία; Κι αν το οικτίρεις, το οικτίρεις σκέτα ή το ελέγχεις κιόλας που έμεινε πίσω η προετοιμασία επειδή ο Μητσοτάκης πήγε ποδηλατάδα στην Πάρνηθα και δεν φορούσε μάσκα;
Και τόσα άλλα, που βαριέμαι, αλήθεια, να καταγράψω.
Διχασμός…
Διότι στη βαθιά διχασμένη χώρα που ζούμε, όπου τα πάντα είναι πια Ολυμπιακός -Παναθηναϊκός, και όπου δεν υπάρχει τίποτε τρίτο, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Γιάννινα (να βάλω και την ομάδα της πατρίδας μου στο κάδρο), είναι προφανές ότι και ο πόνος έχει και κόμματα και χρώματα. Αν είσαι με τους δεξιούς ή έστω αν εγώ πιστεύω ότι είσαι με τους δεξιούς είσαι εκ προοιμίου άπονο τέρας και βράχος ανάλγητος. Αλλά αν είσαι αριστερός είσαι ουμανιστής, δικαιωματικός, αλληλέγγυος, ανθρωπιστής, φιλάνθρωπος. Είσαι άγιος, «τα Σα εκ των Σων» της ανθρώπινης φύσης, είσαι ο Αδάμ, λίγο πριν ξεσπάσει η οργή του Πανάγαθου και σου δείξει την έξοδο του παραδείσου. Μέσα είσαι ακόμη και παρατηρείς τη λαίμαργη Εύα να καταναλώνει με λαιμαργία το μηλο τη γνώσης. Δεν θα περιγράψω πόσο λάθος είναι αυτό, και πόσο αντικοινωνικό και εν τέλει πόσο βαθιά αρρωστημένο. Ούτε θα επιμερίσω ευθύνες, αν και υπάρχουν και είναι βαριές. Θα σημειώσω μόνο ότι είμαι βαθιά απογοητευμένος από το γεγονός ότι ο διχασμός αυτός παίρνει ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά και κυρίως από το ότι, μοιάζει αδύνατον να αναχαιτιστεί, από κανέναν. Θα συνεχίσει να κατατρύχει τη χώρα και τον λαό για πολύ ακόμα…
…και μίσος
Και δεν είναι που ο διχασμός έχει επικαθίσει πάνω στην ελληνική κοινωνία και τη διαιρεί, τη διαιρεί, τη διαιρεί εξαντλητικά με ρυθμους και πρακτικές αμοιβάδας. Είναι ότι σε αυτή τη διαίρεση, πορεέεται χεράκι χεράκι με το μισος. Και μπροστά τους, προπορεύεται στρώνοντάς τους το χαλί, η μεγάλη των social media «πληγή». Ανθρωποι που ανήκουν στους άλλους, όχι στο στρατόπεδο στο οποίο ανήκεις ή σε έχει κατατάξει η διαίρεση, σου επιτίθενται με τον χυδαιότερο τρόπο, γράφουν τα πιο άθλια πράγματα για σένα, εκτοξεύουν εναντίον σου χολή αλλά και εμετό, και ύστερα επιστρέφουν στην κανονικότητα μιας ζωής ανάπηρης από συναισθηματισμούς και καλοσύνη. Δεν σε ξέρουν, προφανώς δεν θα σε μάθουν και ποτέ, αγνοούν την πορεία που έχεις διαγράψει σε αυτή την κοινωνία, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις, τι έχεις προσφέρει στο κοινωνικό συνολο, και στέκονται στο επιφαινόμενο. Είσαι ο… και ως εκ τούτου, είσαι κάθαρμα, αλήτης, πληρωμένος, λαμόγιο, υποκριτής, λασπολόγος – άτομο, που αν κάνεις το λάθος να μπεις σε διάλογο μεταξύ τους κακώς υπάρχεις εν ζωή. Κανονικά θα έπρεπε να μας είχες αδειάσει από καιρό την γωνιά.
Δεν είναι ελληνικό το φαινόμενο – είναι παγκόσμιο. Οι λεγόμενοι haters (οι μισούντες, όπως θα λέγαμε, παρά το άκυρο του όρου) είναι η πληγή της… πληγής των social media και όσο πάει το πράγμα αυξάνονται και πληθύνονται. Γιατί το μίσος τρέφει τα κατώτερα αισθήματα του ανθρώπου. Το δικό μας πρόβλημα είναι ότι εδώ, αυτοί οι… haters των social media, χρησιμοποιούνται από τα πολιτικά κόμματα, και ειδικά τα δύο μεγάλα, για να δολοφονηθούν χαρακτήρες! Και ο υποφαινόμενος ξέρει, το έχει υποστεί κατ΄ επανάληψιν, και εξακολουθεί να το υφίσταται…».
Η παραίτηση μετά την καταγγελία για λογοκρισία
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας υπέβαλε την παραίτησή της το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου, απόφαση την οποία γνωστοποίησε και πάλι μέσω των social media, αναφέροντας χαρακτηριστικά στην ανάρτησή της, μεταξύ άλλων: «Στα Νέα ξεκίνησα πριν είκοσι χρόνια με διευθυντή τον Λέοντα Καραπαναγιώτη κι αποχωρώ με σύμβουλο έκδοσης τον Γιώργο Παπαχρήστο. Ας είναι. Την αγάπη μου στους συναδέλφους που αφήνω πίσω μου».
Ολόκληρη η ανάρτηση της κυρίας Ακρίτα, σχετικά με την παραίτησή της:
«Χτες το πρωί έστειλα επιστολή παραίτησης στον κ. Γιώργο Μαντέλα διευθυντή των Νέων. Ακόμα δεν έχει γίνει δεκτή, δεν έχει καν απαντηθεί. “Γείτονες” συνάδελφοι μού λεν πώς στην εφημερίδα δεν περίμεναν να δημοσιοποιήσω το λογοκριμένο κείμενο. Πίστευαν ότι θα το αφήσω να περάσει έτσι και θα συνεχίσω κανονικά κάθε Σάββατο, σαν να μην τρέχει τίποτα.
“Γείτονες” μού λένε επίσης ότι υπάρχουν εντάσεις και διχογνωμίες (για να το θέσω κομψά) πάνω στο θέμα μου. Όμως, επειδή, ως δημοσιογράφος έχω μάθει να μην στηρίζομαι σε μαρτυρίες “γειτόνων”, δεν θα επεκταθώ. Έτσι κι αλλιώς, την απόφασή μου την έχω πάρει.
Στα Νέα ξεκίνησα πριν είκοσι χρόνια με διευθυντή τον Λέοντα Καραπαναγιώτη κι αποχωρώ με σύμβουλο έκδοσης τον Γιώργο Παπαχρήστο. Ας είναι. Την αγάπη μου στους συναδέλφους που αφήνω πίσω μου.
Υ.Γ. Δεν παραιτούμαι για να πολιτευτώ όπως λένε άλλοι “γείτονες”. Αν ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική, δεν θα πέταγα 25.000 ευρώ το μήνα όταν πέρσι μου πρότειναν να γίνω ευρωβουλευτής κι αρνήθηκα».
Το κείμενο που έγραψε η Ελενα Ακρίτα και λογοκρίθηκε από Τα Νέα
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Έλενα Ακρίτα με ανάρτησή της στο προφίλ της στο Facebook το Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου, υποστήριξε ότι λογοκρίθηκε κείμενό της από τη διεύθυνση της εφημερίδας «Τα Νέα», ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη. Η Έλενα Ακρίτα έγραψε, μάλιστα, στην ανάρτησή της ότι κείμενό της που είχε γραφτεί για τη στήλη του Σαββάτου, δεν δημοσιεύτηκε, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα 20 χρόνια συνεργασίας της με την εφημερίδα. Η Έλενα Ακρίτα δημοσίευσε το κείμενό της «Το σπίτι του Τσίπρα και το σπίτι του κρεμασμένου» στο Facebook:
«Το σπίτι του Τσίπρα …Και το σπίτι του κρεμασμένου.
Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα; Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί. Τί με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα.
Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία;
Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου. Το ένα λάθος μετά το άλλο, η μία γκάφα πάνω στην άλλη, φάσκουν και αντιφάσκουν και μάς παν από το κακό στο χειρότερο.
Και μάς παν ποδηλατώντας. Ανέμελα. Ποδηλατούν στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη με εκατό νεκρούς την ημέρα. Νεκρούς με ονοματεπώνυμο, νεκρούς με οικογένεια και παιδιά και κολλητούς και φίλους κι εχθρούς. Νεκρούς με στέκια αγαπημένα και τραγούδια πανάκριβα και μνήμες παιδικές, και χούγια περίεργα, κι αναποδιές και νεύρα και φιλιά κι αγκαλιές. Νεκρούς γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ, νεκρούς γιατί ανοίξανε τα σύνορα, νεκρούς γιατί στοιβάζονται στα λεωφορεία, νεκρούς γιατί οι κυβέρνηση πρώτη δίνει το κάκιστο παράδειγμα όταν κόβει βόλτες χωρίς μάσκα και χωρίς προφυλάξεις σε φιέστες και σε Πάρνηθες.
Λογικό λοιπόν να θέλουν να στρέψουν τα φώτα στο σπίτι του Τσίπρα. Να εστιάσουν στο ασήμαντο και στο παραπολιτικό. Αυτά γλυκούλα μου, ο Μακιαβέλι τα έκανε πριν καν μπουσουλήσει κι αυτοί νομίζουν πως εφηύραν την πυρίτιδα.
Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Όταν το σπίτι που έχει δήθεν αγοραστεί 1.300.000 ευρώ, αποδεικνύεται με έγγραφα και συμβόλαια ότι νοικιάζεται 500 ευρώ, ε συγγνώμη κιόλας.
Κι εγώ σού λέω δεν νοικιάζεται 500 ευρώ. Κι εγώ σού λέω λέει ψέματα ο Τσίπρας. Μπορείς να το αποδείξεις; Διότι όταν αφήνεις τέτοιες αιχμές, θα πρέπει να ξέρεις πως ο κατήγορος κι όχι ο ‘κατηγορούμενος’ φέρει το βάρος της απόδειξης του πραγματικού περιστατικού. Αν εγώ κουκλίτσα μου σε πω πχ κλέφτρα, πρέπει εγώ να το αποδείξω. Με χαρτιά και ντοκουμέντα. Εσύ δεν χρειάζεται να κουνηθείς απ’ την καρέκλα.
Αν λοιπόν δεν μπορούμε γραπτώς να αποδείξουμε ότι το νοίκιασε για τα διπλάσια και τα τριπλάσια – τότε το μίσθωμα είναι 500 ευρώ. Όσο γράφει το συμβόλαιο. Ούτε 449 ούτε 501. Πεντακόσια. Τέλος.
Δεν ξέρω ποιοι γείτονες ρωτήθηκαν και μίλησαν για διχίλιαρα ενοίκια. Γιατί κι εγώ γείτονας είμαι. Παραδίπλα εχω σπίτι – από τη γιαγιά μου για τους κακόβολους. Την περιοχή την ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου και τις τιμές και τις αξίες και τα πάντα. Κι εγώ όταν ζορίστηκα οικονομικά, προσπάθησα και να πουλήσω και να νοικιάσω. Ειλικρινά πιστεύει άνθρωπος ότι θα μπορούσαμε να εισπράττουμε νοίκι 1.500; Σοβαρά; Μέσα στην κρίση; Σε μια περιοχή όπου πωλούνται εκατοντάδες ακίνητα, και νοικιάζονται ελάχιστα;
Δηλαδή τι λέμε ακριβώς; Ότι θα μπορούσα εγώ και η κάθε εγώ, να βγάλω έξι χιλιάρικα τη σεζόν και θα μού ξίνιζαν; Τεμενάδες θα κάναμε. Αυτά τα τρελλά ποσά το 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου που μάς παρακάλαγαν να αγοράσουν τα σπίτια μας όσο όσο.
Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο.
Και όπως είπε ο ποινικολόγος Θανάσης Καμπαγιάννης.
“Όταν πεθαίνουν 100 άτομα τη μέρα και το μόνο πράγμα που απασχολεί ολόκληρη κυβέρνηση είναι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος αστικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργός μπορεί να νοικιάζει εξοχικό με 500 ευρώ το μήνα, καταλαβαίνεις ότι τη πρωτοχρονιά, εν μέσω πανδημίας και της ελλείψεις του συστήματος υγείας, πιθανότερο είναι να συναντήσεις τον άγιο Πέτρο παρά τον άγιο Βασίλη”».
Η ΕΣΗΕΑ στηρίζει την Ελενα Ακρίτα
To Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με ανακοίνωσή του εκφράζει την συμπαράστασή του στην Έλενα Ακρίτα, η οποία είδε έπειτα από 20 χρόνια να «κόβεται» το άρθρο της στην εφημερίδα «Τα Νέα», ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη. Η ΕΣΗΕΑ ζητεί από την διεύθυνση της εφημερίδας να διασφαλίσει την ελευθερία της έκφρασης.
