The Father (2020): Η μάχη με την άνοια, η σχέση πατέρα-κόρης, η εκπληκτική οσκαρική ερμηνεία του Χόπκινς και το ελληνικό ενδιαφέρον

Εν όψη της τελετής απονομής των φετινών βραβείων Όσκαρ, μία ταινία που ακούγεται έντονα με έξι υποψηφιότητες σε βασικές κατηγορίες είναι η ταινία “The Father”, ένα δράμα με πινελιές θρίλερ (από την άποψη της αγωνίας), με πρωταγωνιστές τους βραβευμένους Άντονι Χόπκινς και Ολίβια Κόλμαν. Η υπόθεση αφορά ένα 80χρονο άντρα, τον Άντονι, κάτοικο Λονδίνου, ο οποίος έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια άνοιας, αλλά αρνείται κατηγορηματικά την οποιαδήποτε εξωτερική ή εσωτερική βοήθεια της κόρης του Ανν, διώχνοντας οποιαδήποτε γυναίκα προσλαμβάνουν ώστε να τον βοηθά στις καθημερινές του ανάγκες που επίμονα ισχυρίζεται ότι μπορεί να φροντίζει ακόμα μόνος του.

Το έργο αυτό αποτελεί δημιούργημα του 41χρονου Φλοριάν Ζελέρ, το οποίο αρχικά έγραψε με την μορφή θεατρικού έργου και ανέβασε στην Γαλλία με τίτλο “La Pere” (Ο Πατέρας) το 2012, ενώ πέντε χρόνια μετά το διασκεύασε για τον κινηματογράφο, έχοντας αποκλειστικά στον νου του για τον ρόλο του πατέρα τον Άντονι Χόπκινς, στον οποίο έστειλε αμέσως το σενάριο, περιμένοντας την θετική απάντηση του, διαφορετικά, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, δεν θα γύριζε καθόλου την ταινία στα Αγγλικά, αλλά θα επέστρεφε στην Γαλλία για την παραγωγή της. Παράλληλα με την συγγραφή του σεναρίου, ο Γάλλος δημιουργός υπογράφει και την σκηνοθεσία της ταινίας, η οποία αποτελεί το σκηνοθετικό κινηματογραφικό ντεμπούτο του.

Οι θεματικές της ταινίας είναι συνάμα καθημερινές, αλλά και τόσο μοναδικές και συναισθηματικά φορτισμένες, καθώς περιλαμβάνουν τον εκφυλισμό που προκαλεί η ασθένεια της άνοιας πάνω στο άτομο που βάλλεται, την σχέση γονέα – παιδιού και πόσο δοκιμάζεται στα γεράματα του πρώτου, τον αποχαιρετισμό είτε μιας σχέση, είτε του παρελθόντος είτε ακόμα και της ίδιας της ζωής και τον φόβο και την συνειδητοποίηση του ενδεχόμενου ερχομού του τέλους.

Αρχικά, βλέπουμε στην οθόνη την σχέση πατέρα – κόρης μεταξύ των ηρώων, που από την μία ο ένας παλεύει με την αποδοχή της φθοράς, σωματικής και νοητικής, και της απώλειας της ανεξαρτησίας του, φοβούμενος ότι το τέλος πλησιάζει και φανερώνοντας την προτίμηση και την λατρεία του στην άλλη του κόρη, και από την άλλη βλέπουμε την ηθική μάχη που γίνεται μέσα στην κόρη, η οποία βλέπει τον πατέρα της να “χάνεται” παρότι είναι ακόμα ζωντανός και να ακροβατεί μεταξύ της προσωπικής της ζωής και της φροντίδας του πατέρα της, προσπαθώντας να πάρει την οριστική απόφαση που θα εφαρμόσει οριστικά για το καλό και των δυο τους.

Όμως, όσο περνάει η ώρα και κάποιες σκηνές και διάλογοι επαναλαμβάνονται ελαφρώς αλλαγμένα, γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι παρακολουθούμε σχεδόν αποκλειστικά την οπτική από την πλευρά του Άντονι και τα συμπτώματα της άνοιας στον άνθρωπο που τον κάνουν να αρχίζει να αμφισβητεί την πραγματικότητα και το ίδιο του το μυαλό. Όλα είναι τόσο μπλεγμένα, δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις προθέσεις ακόμα και του παιδιού του, παρόν και παρελθόν υφαίνουν μια νέα πραγματικότητα και οι αναμνήσεις, καλές και κακές, επιστρέφουν για να τον μπερδέψουν ακόμα περισσότερο με αποτέλεσμα να βιώνει ξανά σε μέγιστο βαθμό όλα τα συναισθήματα τους. Έτσι, λοιπόν, ο Άντονι αμφιβάλλει πλέον για όλους και για όλα.

Η ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς είναι εκπληκτική, ένα σεμινάριο υποκριτικής και εμβάθυνσης του ηθοποιού στον ρόλο που υποδύεται, όσο κοντά ή μακριά είναι από το ποιόν του ίδιου αυτό που του έχει ανατεθεί, δίνοντας μορφή στον χαρακτήρα του Άντονι (που φαίνεται ότι είναι κομμένος και ραμμένος πάνω του, όπως αναφέραμε και προηγουμένως) μέσω των εκφράσεων και των κινήσεων του, του “χαμένου” και γεμάτου απορία βλέμματος στο αντίκρισμα όλων αυτών που “βλέπει” να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του, της σύγχυσης που του προκαλεί η άνοια, με αποκορύφωμα το ξέσπασμα μικρού παιδιού που διαδραματίζεται προς το τέλος της ιστορίας. Επομένως, γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί θεωρείται ως φαβορί για το Όσκαρ καλύτερου Α’ ανδρικού ρόλου ανάμεσα στους άξιους συνυποψηφίους του. Δίπλα του, στέκεται επάξια η Ολίβια Κόλμαν που με την ερμηνεία της προσθέτει και ολοκληρώνει το βάθος της ιστορίας και των χαρακτήρων και μας βοηθά να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα ταυτοχρόνως την οπτική της ίδιας ως κόρη, αλλά και του πατέρα, βιώνοντας τα ίδια γεγονότα μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά.

Η ταινία “ντύνεται” αριστοτεχνικά από τις μουσικές δημιουργίες του Λουντοβίκο Εϊνάουντι, ενώ υπάρχει και το ελληνικό στοιχείο που εκπροσωπείται από τον μοντέρ Γιώργο Λαμπρινό του οποίου η φανταστική δουλειά έφερε ως αποτέλεσμα την πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα του στην κατηγορία Καλύτερο Μοντάζ, έχοντας ήδη κερδίσει το βραβείο της Ενωσης Κριτικών του Λος Αντζελες και το βραβείο για το Καλύτερο Μοντάζ στα British Independent Film Awards (ΒIFAs).

Μετά την ολοκλήρωση της παρακολούθησης των 97 λεπτών που διαρκεί η ταινία, ο θεατής είναι σίγουρα συγκινημένος και δακρυσμένος από ολόκληρο το έργο και ό,τι περιλαμβάνει αυτό, έχοντας διανύσει μια διαδρομή που στην αρχή μπορεί να μην βγάζει νόημα και να μην είναι σίγουρος για τίποτα, όμως στο τέλος καταλαβαίνει αλλά προπαντός νιώθει και αισθάνεται τα πάντα που έχει να του προσφέρει η ταινία.

Το “The Father” ανήκει στην κατηγορία των καλλιτεχνικών δημιουργιών που συζητιούνται μετά την θέαση τους και για πολύ παραπάνω χρόνο μετέπειτα. Είναι μια “θεατρική” ταινία, αν είναι δόκιμος ο όρος, που διαδραματίζεται σε κλειστό χώρο, προσωπικά θα έλεγα ότι ο κλειστός χώρος δεν αναφέρεται στο διαμέρισμα και στα δωμάτια που κινείται ο Άντονι, αλλά στον χώρο του μυαλού του που βρίσκεται κλεισμένο μέσα στο κεφάλι του και που με κάνει να αναρωτιέμαι πώς θα αισθανόμουν, τι συναισθήματα θα μου προκαλούσε αν όλα αυτά διαδραματίζονταν μπροστά μου πάνω στο σανίδι, όντας απόλυτα δοσμένος σε αυτό που παρακολουθώ.

Εν κατακλείδι, η ιστορία, έχοντας ένα καλά δομημένο σενάριο που αποφεύγει τους συναισθηματικούς εκβιασμούς, σου μεταφέρει, παρά την πολυπλοκότητα της, ρεαλιστικές καταστάσεις που είναι πιθανό να βιώσει ο καθένας από μας, είτε είναι γονιός, είτε ως παιδί, είτε ζώντας και τους δύο αυτούς ρόλους, αγγίζοντας τον καθένα ξεχωριστά.

Προσωπικά, όντας στην πλευρά του παιδιού, ακόμα τουλάχιστον, η σκέψη – ερώτημα που με ακολούθησε μετά την προβολή είναι πώς γίνεται ταυτόχρονα από την μία να εκνευρίζεσαι, να κουράζεσαι, να υπομένεις, να θυμώνεις, να αγανακτείς και από την άλλη να θλίβεσαι, να θρηνείς, να παρηγορείς, να φροντίζεις τους γονείς σου, πώς γίνεται να νιώθεις ταυτόχρονα αυτή την πολλαπλή μίξη συναισθημάτων; Μήπως γιατί πάντα θα είσαι παιδί γι’ αυτούς και έτσι νιώθεις και εσύ και ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος να τους αποχαιρετιστείς οποιεσδήποτε και αν είναι οι συνθήκες και οι καταστάσεις..

Χρήστος Ιωάννου

Υ.Γ. 1 “I feel as if I’m losing all my leaves” – Άντονι

Υ.Γ.2 Η προσωπική αγαπημένη μουσική επιλογή του Άντονι Χόπκινς, Georges Bizet “The Pearl Fishers” που συμπεριλήφθηκε και ακούγεται στην ταινία

Το trailer της ταινίας:

Δείτε τις ειδήσεις από την Ανατολική Αττική και όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο στο irafina.gr.
Κάντε like στη σελίδα του irafina.gr στο Facebook
Ακολούθηστε το irafina.gr στο Twitter

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.

© 2022 - iRafina. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.