Καταξιώθηκε ως παραγωγός δίσκων, τραγουδοποιός και συνθέτης στη Νέα Ορλεάνη, όμως ο κόσμος της νύχτας, στον οποίο ήταν βυθισμένος, του προκαλούσε συχνά προβλήματα.
Κάπνιζε μαριχουάνα από τα 12 χρόνια του, κατόπιν άρχισε να παίρνει ηρωίνη, πριν αποβληθεί από το γυμνάσιο και καταλήξει στη φυλακή για ναρκωτικά το 1965, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του. Αφού εξέτισε την ποινή του στο Τέξας, του συνέστησαν να φύγει από την Πολιτεία.
Επανεμφανίστηκε στη μουσική σκηνή του Λος Αντζελες, σχεδόν 3.200 χιλιόμετρα από τη γενέτειρά του, με την περσόνα Dr. John the Night Tripper, ως σαμάνος με αλλόκοτη εμφάνιση: φόραγε γούνες, καπέλα με φτερά της καρναβαλικής παράδοσης του Μαρντί Γκρα, κολιέ. Εμφανιζόταν στη σκηνή βγαίνοντας μέσα από σύννεφα καπνού.
Τα άλμπουμ που τον έκαναν διάσημο
Συνεργάστηκε με γνωστούς μουσικούς, από τους Sonny και Cher ως τους Monkees, σε παραγωγές σε στούντιο πριν ηχογραφήσει τον πρώτο δικό του δίσκο το 1968, με τίτλο Gris-Gris, που παραπέμπει σε φυλαχτό με υποτιθέμενες προστατευτικές ιδιότητες, κατά τις δοξασίες του βουντού.
Το 1972 και το 1973 θα κυκλοφορούσε δύο άλμπουμ με τα οποία θα γινόταν διάσημος, τους δίσκους Dr. John’s Gumbo και In the Right Place.
Αυτός ο δίσκος, χάρη στην ιδιαίτερη ερμηνεία του – κάποιος είχε γράψει πως η φωνή του θύμιζε βάτραχο με πονοκέφαλο έπειτα από μέθη – θα αποδεικνυόταν μεγάλη εμπορική επιτυχία.
«Η μουσική με κρατάει ζωντανό»
«Η μουσική είναι το μόνο που με κρατάει ζωντανό και χαρούμενο. Αν δεν υπήρχε η μουσική, θα την είχα πετάξει την πετσέτα», παραδέχθηκε στην εφημερίδα Times-Picayune το 2011.
Ακόμα και Αμερικανοί εξοικειωμένοι με τη Νέα Ορλεάνη συχνά χρειάζονταν… διερμηνέα για να καταλάβουν τι έλεγε ο Ντόκτορ Τζον, που ανακάτευε χιουμοριστικές ατάκες, κρεόλ, εκφράσεις της αργκό κι επινοημένες λέξεις με ύβρεις.
Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και το 1989 επιτέλους απεξαρτήθηκε. Γύρισε στη Νέα Ορλεάνη. Δεν σταμάτησε ποτέ να ηχογραφεί: συνολικά, κυκλοφόρησε 35 άλμπουμ, για τρία από τα οποία πήρε βραβεία Γκράμι. Ανάμεσά τους, οι δίσκοι Goin’ Back to New Orleans (1992) και City That Care Forgot (2008).
Ο τελευταίος είναι αφιερωμένος στην καταστροφή και την οδύνη που σήμανε για τη Νέα Ορλεάνη και τους ανθρώπους της ο κυκλώνας Κατρίνα. Εγινε μέλος του Rock and Roll Hall of Fame, το 2011.
ΑΠΕ
