Όχι δεν θα ασχοληθώ με τις ιστορίες περί εμβολίου με φυσικό ορό και ουχί με την παρασκευασθείσα ουσία για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Αυτά είναι για άλλους. Μακριά από εμάς…
Ούτε θα ασχοληθώ με το αν είχε λεκέ το φανελάκι του Σωτήρη -συγγνώμη κύριε Τσιόδρα δεν φταίω εγώ ο Πρωθυπουργός σε αποκάλεσε έτσι-, διότι χάνουμε την ουσία κι απομακρυνόμαστε από την είδηση και το σοβαρόν της υπόθεσης.
“Η όποια κριτική μπορεί να γίνει στον Σωτήρη Τσιόρδα αν προέρχεται από την αριστερά (στο σύνολό της), θα πρέπει να περιορίζεται στο πολιτικό της σκέλος. Θα πρέπει να περιορίζεται στις στιγμές που ο Επιστήμονας Σωτήρης Τσιόρδας έδωσε τη θέση του στον “Σωτήρη” και επέλεξε να παριστάνει περισσότερο την πολιτική “πατερίτσα” της κυβέρνησης”. Τάδε έφη ο καλός συνάδελφος Αργύρης Λιόντος και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Άλλωστε έχει συμβεί σε πολλούς και να ξεχάσουν τη λαδωμένη φανέλα στο πρώτο ραντεβού και να πουν κι ένα “Χτύπα ξύλο” παραπάνω!!! Μέχρι και το “παιδί του λαού” του ελληνικού σινεμά, ο Νίκος Ξανθόπουλος με το πολυφορεμένο φανελάκι πήγαινε στην οικοδομή και στα ναυπηγεία για το μεροκάματο.
Όπως επίσης ταυτίζομαι και με την ανακοίνωση του Σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Αττικόν όταν λένε πως ” Ο εμβολιασμός να μη γίνει τηλεοπτικό σόου ή αντικείμενο γελοίων fake news”. Ο εμβολιασμός σε ζωντανή σύνδεση από κανάλια που έχουν την στάμπα της “αντικειμενικότητάς” τους, προσωπικά δε με συγκινεί, ούτε πρόκειται να με πείσει για τις αγνές προθέσεις των “ειδικών”.
Όχι γιατί είμαι από τους από δω ή τους από κει, ούτε επειδή είμαι απέναντι ή μαζί. Καμία σχέση απολύτως. Είναι γιατί όσο και αν δεν έχουμε άλλη επιλογή πλην του εμβολιασμού, επιβάλλοντάς τον με “καλό” ή “κακό” τρόπο, στο βάθος του μυαλού μου θα υπάρχει πάντα η αμφιβολία και τα πολλά ερωτηματικά που γεννήθηκαν από τη στιγμή της ύπαρξης αυτού του εμβολίου.
Να το πω πιο απλά: Δεν με πείθει το γεγονός ότι μέσα σε ελάχιστους μήνες φθάσαμε στην παραγωγή ενός εμβολίου κατά του κορονοϊού. Ενός ιού που ακόμα οι ίδιοι οι επιστήμονες ακόμα και σήμερα ψάχνουν τα πως και τα γιατί, και αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι γνώμες και αποφάσεις. Και κανείς δεν μας λέει τι γίνεται με το φάρμακο. Όλα τ΄άλλα είναι φιλοσοφίες, θεωρίες και σενάρια.
Όσον αφορά την ιστορία της περιβόητης διαφήμισης της εποχής εκείνης (τέλη δεκαετίας του ΄70), διαβάστε από το gazzetta.gr:
«Και ο παππούς με το φανελάκι»;
«- Ο παππούς με το φανελάκι;» ήταν η ερώτηση. «- Με το φανελάκι!» ήταν η απάντηση. Ήταν μια άκρως επιτυχημένη διαφήμιση του 1979 για τους θερμοσυσσωρευτές Exas Aerodyn, με ένα σλόγκαν που έμεινε ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Ήταν η εποχή που άρχιζε η μεγάλη ανάπτυξη των θερμοσυσσωρευτών, οι οποίοι άλλαξαν τις συνθήκες θέρμανσης σε σπίτια και γραφεία, με πιο βασικό τους πλεονέκτημα το γεγονός ότι προσέφεραν σταθερή και ομοιόμορφη κατανομή της θέρμανσης σε όλο τον χώρο, κάτι μάλλον πρωτόγνωρο για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της εποχής εκείνης. Την καμπάνια των θερμοσυσσωρευτών Exas Aerodyn είχε επιμεληθεί η διαφημιστική εταιρεία Δυάς με τη συνεργασία του Δ. Χαριτόπουλου. Και ήταν ιδιαίτερα εύστοχη η εστίαση της διαφήμισης στις ευαίσθητες ηλικίες, όπως στους ηλικιωμένους, αλλά και στα μικρά παιδιά: «- Και το παιδί με το φανελάκι;». «-Με το φανελάκι!».
Για το γνήσιον της υπογραφής…
Βαγγέλης Ιωάννου
Χρόνια πολλά και με το καλό να μπεί το επόμενο έτος. Από 2020 χορτάσαμε!
