Όσο ξεκαθαρίζει σε επίπεδο υποψηφιοτήτων το τοπίο στο δήμο Ραφήνας – Πικερμίου, τόσο «θολώνει» ως προς τις τελικές προθέσεις πολλών εκ των υποψηφίων διεκδικητών του Δημαρχιακού θώκου.
Μπορεί όλοι να δηλώνουν οι αυριανοί Δήμαρχοι, να ομνύουν στο διάλογο και τη σύνθεση (προσοχή στη λεπτομέρεια: μεταξύ τους μόνο) συγκροτώντας defacto ένα αντι-Μπουρνούς μέτωπο, δεύτερης Κυριακής.
Τι σημαίνει όμως αυτή η στρατηγική, πόσο αναγκαστική είναι και γιατί επιλέγεται;
Με αυτά που, μέχρι σήμερα έχουμε δει:
Ο Δ. Φαφούτης ακόμη και με το δαχτυλίδι στο δάχτυλο και με μια έτοιμη παράταξη «δώρο», δείχνει να μην «τραβάει» και να αδυνατεί να αρθρώσει πειστικό λόγο και ηγετικό προφίλ για να συσπειρώσει ευρύτερες των δυνάμεων που ήδη έχει γύρω του σε μια προοπτική αυτοτελούς νίκης.
Ο Γ. Χριστόπουλος παρά την παντελή απουσία του την τελευταία 5ετία από τα δημοτικά (ούτε καν στα συμβούλια δεν παρευρισκόταν τις περισσότερες φορές) εξακολουθεί να έχει ισχυρό έρεισμα στη Ραφήνα, πολύ χαμηλή αποδοχή στο Πικέρμι, αλλά «έδειξε τα δόντια» του προς όλους με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του, πρακτικά λέγοντας στο μέτωπο: «χωρίς εμένα, κανείς». Γιαυτό ίσως και ο κ. Φαφούτης «ξέχασε» και τις χαμένες 5ετίες που έλεγε το μακρινό 2014, αλλά και ο γιατρός κάνει ότι δεν θυμάται τα όσα βαριά και προσωπικά του έχει «σύρει» κατά καιρούς ο μέντορας του διεκδικητή, Α. Κεχαγιόγλου.
Λέει όμως με νόημα προς όλους, «όποιος θέλει έρχεται μαζί μου».
Η παράταξη Β. Πιστικίδη, ή ο,τι έχει απομείνει από αυτήν μετά τον πολιτικό παραλογισμό της ανακοίνωσης αυτόνομης καθόδου έναντι του Β. Μπουρνούς, παραμένοντας όμως ταυτόχρονα στη διοίκηση του Δήμου υπό τον Δήμαρχο με τρεις θέσεις κλειδιά: 2 αντιδημαρχίες και τη Γενική Γραμματεία, επιχειρεί να παίξει το ρόλο του μπαλαντέρ και της ομπρέλας-σκέπης του ονόματος και της ιστορίας Πιστικίδη, ως τελική λύση.
Ο Α. Βασιλόπουλος κινείται πιο πολιτικά από όλους. Διεκδίκησε μέχρι τελευταία στιγμή το γαλάζιο χρίσμα, ασχέτως αν δεν του βγήκε, κάνοντας παράλληλα πολύ καλή και συστηματική δουλειά βάσης, κυρίως στο Πικέρμι, έχοντας και πάλι τη Ραφήνα ως Αχίλλειο πτέρνα. Δεν μπαίνει πολύ έξυπνα (τουλάχιστον μέχρι τώρα) στο «κάδρο» αυτό των αντι, κάνοντας αντιπολίτευση θέσεων, επιλέγοντας ακόμη και συγκρούσεις, αλλά και συμφωνίες σε πλείστα θέματα της πόλης και με τη νυν διοίκηση.
Τα «κουκιά» λοιπόν δε βγαίνουν. Όπως και αν τα μετρήσει κανείς.
Η «ακτινογραφία» δείχνει σήμερα ότι ο Μπουρνούς είναι ο πρώτος της πρώτης Κυριακής και μένει να δει κανείς σε τι ποσοστό θα σκαρφαλώσει και ποια θα είναι η διαφορά με τον δεύτερο. Γιατί αυτό θα είναι και ο καταλύτης των εξελίξεων. Πού θα φτάσει το εκλογικό σώμα τον κάθε συνδυασμό. Ασχέτως εάν στο επιτελείο Μπουρνούς μιλούν ακόμη και για εκλογή από την πρώτη Κυριακή.
Τι μένει για το «μέτωπο»; Ο δεύτερος, που θα πάει στη σύγκρουση της δεύτερης Κυριακής.
Και στο σημείο αυτό είναι το άκριτο και το απολίτικο της επιλογής του ετεροπροσδιοριμού ως αντί και όχι ως δύναμη με νέα πρόταση, που δείχνουν να συγκλίνουν οι διεκδικητές.
Ή συμφωνούν πολιτικά σε ένα κοινό πρόγραμμα, με συγκεκριμένες δεσμεύσεις λύσεις και προτάσεις για την πόλη και συντάσσονται όλοι κάτω από έναν επικεφαλής, σε μια παράταξη, από την πρώτη Κυριακή, καθαρά και πάνω στο τραπέζι με όλα τα χαρτιά ανοιχτά προς τον πολίτη, ή απλά οι φιλοδοξίες ενός εκάστου, εξαντλούνται στην δημαρχιακή καρέκλα.
Αλλιώς τι προτείνουν στον πολίτη; Ψηφίστε κάποιον από εμάς, και αδιάφορο προγραμμάτων, προσώπων ή στρατηγικών συγκλίσεων θα ρίξουμε μετά τα ζάρια.
Και δεν έχει σημασία τι ψήφισες. Τι πρόγραμμα επέλεξες. Μετά όλοι μαζί πίσω από τον δεύτερο, όποιος κι αν είναι, για να μοιράσουμε τις θέσεις.
Το κακό με την δημαρχιακή καρέκλα είναι ότι σε αυτήν χωράει ένας. Και 4 περισσεύουν. Δεν κατασκευάστηκε ακόμη η καρέκλα που να χωράει ταυτόχρονα τις ετερόκλητες ενώσεις και τις φιλοδοξίες των αρχηγών και διαφόρων τινών συν αυτοίς.
