Όποιος αναλογιστεί τι έχει συμβεί από το τέλος της ανοιξιάτικης καραντίνας μέχρι σήμερα, και πως έχει αντιδράσει, ως πολίτης μίας θεωρητικά ανεπτυγμένης κοινωνίας θα μείνει με την απορία και μόνο.
Το Matrix που βλέπαμε την προηγούμενη δεκαετία δεν είναι τίποτα σε αυτό που ζούμε και βιώνουμε ως άνθρωποι, ως χώρα.
Το πρώτο lockdown είχε συμμάχους την άγνοια, τον φόβο, την υπομονή, την μικρή αλλά υπαρκτή οικονομική δυνατότητα της πλειονότητας. Τότε ακούγαμε, προσέχαμε, στηρίζαμε και σκάγαμε. Ο καιρός πέρασε και δειλά – δειλά πήγαμε να ξαναμπούμε στη ρουτίνα μας… Και ξαφνικά ήρθε το δεύτερο κύμα που άφησε έκπληκτους κυβέρνηση και ειδικούς! Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους μάλιστα, ούτε τον χρόνο ούτε το μέγεθος είχαν προβλέψει.
Όταν η αυτοδοξασία του «τα κάναμε όλα καλά» καταρρέει αρχίζουν τα όργανα… Δεν αναφέρομαι καθόλου μα καθόλου στον ιό, τις μεταλλάξεις, τα εμβόλια και τις συνέπειες… Αναφέρομαι στο ποιος τελικά αποφασίζει πως και για τι.
Ο Έλληνας δεν καμία σχέση με τον Έλληνα της άνοιξης. Τώρα ξέρει, είδε, κατάλαβε. Είδε πως δεν έγινε τίποτα για την πρόληψη, για την εκπαίδευση, για την υγεία. Κατάλαβε πως τα ΜΜΕ ακόμα και σε αυτό το θέμα, δείχνουν ότι τους λένε και όπως τους συμφέρει και εξεπλάγη όταν είδε τους επιδημιολόγους να αλλάζουν άποψη από κανάλι σε κανάλι και από λεπτό σε λεπτό. Αντικειμενικά, η διχογνωμία και η αλλαγή των απόψεων τους κοντεύουν να ξεπεράσουν και αυτές των σεισμολόγων.
Ο πρωταρχικός στόχος του ανοίγματος των σχολείων της κυβέρνησης, μετατράπηκε σε άνοιγμα λιανεμπορίου (που κανονικά δεν έπρεπε να είχε κλείσει…) και αν δεν έπεφτε κράξιμο θα άνοιγαν και τα χιονοδρομικά. Το ασφαλέστερο καταφύγιο των παιδιών που σύμφωνα με τα λεγόμενα των ειδικών είναι το σχολείο, έμειναν κλειστά πάνω από 6 μήνες όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μίλησε για τις άνισες ευκαιρίες που προκαλούνται από το γεγονός αυτό.
Όταν ο πολίτης βλέπει να αντιμετωπίζεται σαν να έχει το ίδιο ιικό φορτίο το μαγαζάκι της γειτονιάς με το μεγάλο εμπορικό κέντρο. Όταν διαπιστώνει πως δεν λειτουργούν οι ανοικτές πισίνες αλλά μιλάς για άνοιγμα των χιονοδρομικών κέντρων. Όταν αντιλαμβάνεται πως θεωρείται ο ψαράς με τον κυνηγό επικίνδυνοι για διασπορά του ιού ενώ ταυτόχρονα τσουβαλιάζονται μέσα στα ΜΜΜ. Τότε ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε…
Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα δεν έχει να κάνει ούτε με το χάσιμο της υπομονής, ούτε με την οικονομική στενότητα πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ούτε με αντιπολιτευτική προδιάθεση. Έχει να κάνει με το ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται από τους «ειδικούς» φαίνονται στον απλό κοσμάκη πως δεν έχουν κανένα συνειρμό καμία λογική!
Όταν λοιπόν μία σχέση και εν προκειμένου, το κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, περνάει από την αμφισβήτηση στην αδιαφορία… τότε το παιχνίδι έχει χαθεί και αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε πραγματικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας…
Και μακάρι να διαψευσθεί αυτό που υπονοεί η ατάκα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα, ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».
Βασίλης Σπαντούρος
Πηγή: Εφημερίδα Polis
