Το ότι το σύστημα πέριξ της παιδείας είναι διαλυμένο και πως καθημερινά καταρρέει, είναι δεδομένο εδώ και αρκετά χρόνια. Όπως επίσης προφανής είναι και η προσπάθεια κατάργησης της αριστείας. Τα προσχήματα και ευτυχώς για αυτό προσπαθούν να κρατήσουν ελάχιστοι εκπαιδευτικοί με μεγάλη προσπάθεια και αντιστάσεις…
Πριν περίπου ενάμιση χρόνο πολλά είχαν γραφτεί για όλη αυτή τη κατάσταση με έναυσμα την απόφαση για τις μαθητικές παρελάσεις και τους σημαιοφόρους από την κυβέρνηση. Αρκετοί τότε την κατέκριναν και την χλεύασαν με γνώμονα το θεώρημα περί επιβράβευσης και αξιοκρατίας!
Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί τους αν ζούσαμε σε ένα κράτος που η αξιοκρατία υπερτερούσε της πελατειακής και προσωπικής σχέσης… Θα τους επικροτούσα εάν στα σχολεία και ως επί το πλείστον στα Δημοτικά τα οποία είναι επιφορτισμένα με το να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά αξίες, βασικές γνώσεις και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιλαμβάνονται τα ερεθίσματα της ζωής, γινόταν σωστή και σοβαρή δουλεία! Θα μπορούσα βρε αδερφέ να τους πω έχετε δίκιο, αν δεν έβλεπα κάθε χρόνο τα παιδιά των ίδιων και των ίδιων άκουσον άκουσον, να έχουν ένα σοβαρό ρόλο στη παιδική παράσταση του σχολείου και τα υπόλοιπα να είναι απλοί κομπάρσοι…
Και αν νομίζετε πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν είστε εκτός τόπου και χρόνου, αντιλαμβάνονται καλύτερα από όλους την πραγματικότητα και ας μην το δείχνουν, απλά ρωτήστε τα…! Από αυτό το γελοίο, αλλά άκρως κατατοπιστικότατο παράδειγμα είναι πασιφανές πως το σύστημα το κρατάμε άρρωστο και εξαρτημένο εμείς και κανένας άλλος!
Υ.Γ: Εννοείται πως δεν αναφέρομαι στις εξαιρετικές δασκάλες των παιδιών μου.
