To irafina.gr βρέθηκε στο Κέντρο Επιχειρήσεων Πολιτικής Προστασίας του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου και με αφορμή την μαύρη επέτειο της 23ης Ιουλίου συνομίλησε με τον Μάνο Τσαλιαγκό, τον Κώστα Ζαμπάρα και τον Μάκη Ασβεστάρη πως βίωσαν εκείνη την ημέρα ως οι άνθρωποι της “πρώτης γραμμής”.
Οι μαρτυρίες τους παρότι πέρασαν δύο χρόνια από εκείνη την… καταραμένη μέρα, είναι ανατριχιαστικές. Γυναίκες να τρέχουν να σωθούν, οδηγοί αυτοκινήτων να μην ξέρουν πού να πάνε για να ξεφύγουν από τη μανία της φωτιάς. Κόσμος, με τα κατοικίδιά του αγκαλιά αλλά και άνθρωποι με προβλήματα κίνησης να τρέχουν, ουρλιάζοντας.
Και οι τρεις ήταν στο ίδιο πυροσβεστικό όχημα του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου και όσα είδαν τα μάτια τους, δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Έσωσαν πολύ κόσμο, όμως όπως χαρακτηριστικά λένε: “Δεν παύουμε να σκεφτόμαστε πως όσους και να βοηθήσαμε, όσους κι αν σώσαμε από την πύρινη λαίλαπα, 102 ψυχές χάθηκαν και πάρα πολλοί άνθρωποι έμειναν αβοήθητοι γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι”.
Ο Μάνος Τσαλιαγκός, ο οποίος έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις για τα θλιβερά γεγονότα της 23ης Ιουλίου κι έχει μεγάλο θέμα ως ένας από τους ήρωες εκείνης της ημέρας, μας αποκάλυψε πως “την προηγούμενη μέρα την Κυριακή, από ένστικτο και μόνο εκεί γύρω στις 11 το βράδυ αποφάσισα να αλλάξω τις βάρδιες και να βάλω σε υπηρεσία τη Δευτέρα το μεσημέρι τους πιο έμπειρους. Θες γιατί ο καιρός ήταν έτσι, αφού ξέραμε ότι θα έχει θυελλώδεις ανέμους. θες γιατί ένιωθα κάπως, είχα ένα προαίσθημα”.
Επίσης πιο έντονη στιγμή του ήταν όταν κάποια στιγμή επέστρεψαν στη βάση τους κατά τις 8 το βράδυ και μετά από αυτή την υπερπροσπάθεια που έκαναν, φορτισμένος όπως ήταν ξέσπασε σε λυγμούς”. Ήταν ένα ξέσπασμα ανθρώπινο που είχε “ανάγκη” ο ίδιος.
«Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε», λένε οι πυροσβέστες της Πολιτικής Προστασίας δύο χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά. Εξιστορούν τις ιστορίες πόνου αλλά και οργής για μια φωτιά που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 102 ανθρώπων. Περιγράφουν, όμως, και πως πήγαν στην πρώτη γραμμή, την διαδρομή που ακολούθησαν, την εντολή που παράκουσαν για να φτάσουν στο Κόκκινο Λιμανάκι, και χάρη σ αυτούς αποφεύχθηκαν τα χειρότερα σε πολλούς από τους συνανθρώπους μας, που εκείνη την στιγμή έψαχναν απεγνωσμένα ένα χέρι βοηθείας.
Όπως λέει και ο Μάκης Ασβεστάρης “εκεί συναντήσαμε το χάος, την κόλαση αλλά έπρεπε να είμαστε εκεί για να βοηθήσουμε τον κόσμο και αυτό κάνουμε κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε παρόμοιες καταστάσεις. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτεσαι τίποτα. Ανεβαίνει στο όχημα και πας…”.
Για τον Κώστα Ζαμπάρα η πιο έντονη στιγμή πέρα από όλο αυτό το τρίωρο που έδινα την δική τους μάχη έχοντας απέναντί τους μια τεράστια πύρινη απειλή ήταν ένα 20 λεπτο στα “Λουλούδια του Ευβοίκού”, όπου έχουμε κατέβει από το αμάξι και βοηθάμε τον κόσμο που ήταν σε πανικό”.
Ευκαιρίες δοθείσης μιλήσαμε με τον Μάνο, τον Κώστα και τον Μάκη και για την επόμενη ημέρα, αλλά και για το αν μετά από το τραγικό συμβάν έχουν βελτιωθεί οι συνθήκες στο “σύστημα” της πυροπροστασίας και της πυρασφάλειας. Όπως επίσης τους ρωτήσαμε για το που βρισκόμαστε σήμερα αλλά και να δώσουν κάποιες χρήσιμες συμβουλές για τον κόσμο.
- Ευχαριστούμε τον Μάνο Τσαλιαγκό, τον Κώστα Ζαμπάρα και τον Μάκη Ασβεστάρη που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του irafina.gr και μίλησαν για τις δραματικές ώρες που έζησαν πριν δύο χρόνια με την φωτιά στο Μάτι.
