Σε έναν μουσικό διαγωνισμό που έχει πάψει προ πολλού να είναι μουσικός.
Σε μια διοργάνωση που έχει μετατραπεί σε θέατρο διεθνών συμπαθειών, πολιτικών ισορροπιών και επιδεικτικής woke υπερβολής.
Εκεί, μέσα σε αυτό το εκκωφαντικό πανηγύρι της εικόνας, η Ελλάδα έκανε κάτι αδιανόητο:
Έστειλε απλότητα. Έστειλε ουσία. Έστειλε την Κλαυδία.
Μια νεαρή καλλιτέχνιδα, με μια φωνή που σπαράζει και συγκινεί, με ένα τραγούδι που μιλά ελληνικά — κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Με μουσική βαθιά ριζωμένη στην παράδοση, στίχους που ξεπηδούν από τις πιο σκοτεινές μνήμες του ξεριζωμού, και μια παρουσία λιτή, σχεδόν αρχαϊκή.
Μια Καρυάτιδα πάνω σε σκηνή, ανάμεσα σε θεάματα που μοιάζουν βγαλμένα από μεταμεσονύχτια rave στο Βερολίνο.
Τι πιθανότητες έχει η Ελλάδα να διακριθεί σε αυτό το περιβάλλον;
Ελάχιστες. Ίσως και καμία.
Και όμως, αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Γιατί φέτος η Ελλάδα δεν κατέβηκε στον διαγωνισμό για να κυνηγήσει την ψήφο της Ευρώπης.
Κατέβηκε για να θυμίσει τι σημαίνει να έχεις ταυτότητα.
Κατέβηκε για να δείξει πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που δεν θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό της εντύπωσης.
Με ενδιαφέρει ποια θέση θα πάρει η Ελλάδα στον τελικό;
Ειλικρινά, θα ήμουν περήφανος και με την τελευταία.
Γιατί τότε θα αποδεικνυόταν περίτρανα ότι όταν το περιεχόμενο συγκρούεται με το περιτύλιγμα, το περιτύλιγμα πάντα νικά — τουλάχιστον σε αυτό το “τσίρκο”.
Αλλά φέτος δεν νίκησε η Eurovision.
Φέτος νίκησε η Κλαυδία.
Νίκησε η Ελλάδα.
Και αυτό δεν βαθμολογείται.
Υ.Γ. Καλή η Ελενάρα (Παπαρίζου), καλός κι ο Σάκης, κι η Καλομοίρα, αλλά Ελλάδα είναι η Κλαυδία!
