Βλέποντας από το πρωί όλα αυτά τα αφιερώματα, τα βίντεο, τις δηλώσεις, τις ευχές, λίγες ώρες πριν φύγουμε για Ν. Φιλαδέλφεια για να γιορτάσουμε τα 100 χρόνια της ομάδας της καρδιάς μας, έρχονται στο νου όλες αυτές οι μνήμες που έχω από παιδί και με συνδέουν άρρηκτα με αυτήν ομάδα.
Στην δική μου περίπτωση, η επιλογή ήταν μονόδρομος. Γεννήθηκα στη Νέα Χαλκηδόνα, δυό στενά από την Δεκελείας και άλλα δυο τρία από το γήπεδο της ΑΕΚ. Συνεπώς, υπήρχε στη ζωή μου μόνο μια ομάδα. Αυτό που λένε, ΑΕΚτζής από κούνια!!!
Μικρός, θαμουν τεσσάρων-πέντε, θυμάμαι τον εαυτό μου, τις Κυριακές να κάθομαι σε ένα μικρό παραθύρι στο σπιτάκι (όλο κι όλο ένα δωμάτιο, μια κουζίνα, κι ένα μικρό λουτρό) που μέναμε και να χαζεύω με τις ώρες τους φιλάθλους της ΑΕΚ που πήγαιναν στο γήπεδο όταν είχε αγώνα. Και μετά από δυό ώρες να τους κοιτάω χαρούμενους και ευτυχισμένους όταν κερδίζαμε ή με το κεφάλι κάτω όταν χάναμε.
Θυμάμαι επίσης κάποιες Κυριακές στη Νέα Φιλαδέλφεια, έξω από το γήπεδο, εκεί που είναι η εκκλησία, που ο μπαμπάς για να βγάλει έξτρα μεροκάματο, έπαιρνε ένα τρίκυκλο που είχε με την καρότσα μπροστά και πουλάγαμε «λεμονάδες, πορτοκαλάδες, ταμ-ταμ…». Εγώ ήμουν η καλύτερή του διαφήμιση! Και σε μερικά παιχνίδια έμπαινα κι εγώ ο μικρούλης μέσα στο γήπεδο μαζί με τους φίλους του, για να παρακολουθήσω την ομάδα. Η χαρά μου απερίγραπτη…
Στο τετράγωνο που μέναμε, εκεί στη γειτονιά, ήταν (και είναι ακόμα), το περίπτερο του Κασαπίδη. Σ΄αυτό αγόραζα με δέκα ή είκοσι λεπτά τις γκοφρέτες που είχαν κάρτες παιχτών. Εκεί λοιπόν πέρναγαν με τις κούρσες τους αρκετοί παίκτες. Ο Νεστορίδης ας πούμε, ήταν τότε μεγάλη φίρμα και όλοι τον περιτριγύριζαν. Παίκτες όμως μαζευόντουσαν και στο μπιλιαρδάδικο που πήγαινε ο μπαμπάς.
Στον τελικό του 1968, ήθελα να ακούσω τον αγώνα στο τρανζινστοράκι. Ένα μικρό ραδιοφωνάκι που είχαμε στην κουζίνα. Έλα όμως που η μάνα μου ήθελε να φάω λαχανόρυζο που δε μ άρεσε καθόλου; Μαντέψτε: Το φαγα με το ζόρι. Τι νακανα… Κι έτσι καρφωμένος στο ράδιο άκουγα τον Βασίλη Γεωργίου να δίνει ρεσιτάλ και να αποθεώνει τον γίγαντα Τρόντζο, τον αέρινο Αμερικάνο, τον Ζούπα και τους άλλους ήρωες που σήκωσαν την κούπα μπροστά σε 80.000 κόσμο.
Η συχωρεμένη η γιαγιά μου η Αγγελική, από το σόι του μπαμπά μ΄ αγαπούσε πολύ. Ήμουν ο μικρότερος της εγγονός και με είχε στα ώπα, ώπα. Εννοείται πως ήταν ΑΕΚ κι εκείνη κι ας μην είχε ιδέα από μπάλα. Όταν πια πήγαινα με φίλους στο γήπεδο όντας έφηβος, η γιαγιά με περίμενε να γυρίσω. Αν κερδίζαμε φώναζε «ζήτω η ΑΕΚι». Όταν χάναμε έλεγε στον μπαμπά «μη του μιλάτε του παιδιού, έχασε η ΑΕΚι». Έτσι την έλεγε…
Κι έπειτα ήρθε ο Λουκάς Μπάρλος. Ο θείος Λουκάς. Και πήρε προπονητή τον Φάντροκ και έφτιαξε ομαδάρα, που κέρδιζε παντού. Τότε ήταν που μαζί με τον ξαδελφό μου, τον συνονόματο, τον Βαγγέλη δεν χάναμε αγώνα. Θα μείνουν στην ιστορία οι πανηγυρισμοί μας, πίσω από το τέρμα (σκεπαστή δεν υπήρχε ακόμα) υπό την καθοδήγηση του Μπάμπη Καρανούτσου. Γυμνός από τη μέση και πάνω εννοείται. Εκεί ήμουν και με την ΚΠΡ που πήγαμε στα πέναλτι. Εκεί γλεντήσαμε τον Ερυθρό Αστέρα, την Ντέρμπι και τα΄ άλλα μεγαθήρια. Σαν τώρα θυμάμαι που καθόμουν σε κάθε ματς.
Στη ρεβάνς με την ΚΠΡ και για να μου κάνει το χατίρι ο μπαμπάς κάναμε ολόκληρο ταξίδι στο Λονδίνο. Παράτησε τη δουλειά του για τρείς μέρες. Περάσαμε τέλεια. Το θυμάσαι μπαμπά! Τι κρίμα να μην διαβάσεις αυτά που γράφω. Πάντα θα σε μνημονεύω.
Η αλήθεια είναι ότι κάτι μας συνδέει συναισθηματικά μ αυτή την ομάδα. Θες ο κόσμος, η ιστορία, οι μνήμες, η διαφορετικότητα. Δεν ξέρω αν «Η ΑΕΚ είναι ιδέα», ξέρω ότι είμαι υπερήφανος για αυτή την ομάδα. Για αυτά που ζω, γι αυτά που βίωσα. Για τις χαρές και τις λύπες. Και ο γιος; ΑΕΚ τι άλλο. Δεν τον έσπρωξα, από μόνος του έγινε ΑΕΚτζής. Πόσο χαρούμενος κι ευτυχισμένος είμαι που τώρα πηγαίνουμε μαζί στην Αγιά Σοφιά και βιώνουμε όλα αυτά. Και κάθε φορά που πάω, οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν.
Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι ΑΕΚ! Πάνω απ΄όλα η οικογένεια, τα παιδιά, ο εγγονός και μετά μόνο ΑΕΚ.
Βαγγέλης Ιωάννου
Υ.γ Κάπου εδώ σταματώ γιατί πήρα φόρα και δε σταματάω. Φεύγω να γιορτάσω μαζί με τον υιό τη σημερινή μέρα.
