Ο Αύγουστος πρέπει εδώ και πάρα πολλά χρόνια να πάρει τον τίτλο, ο μήνας των ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ. Των πραγματικών, των αληθινών, των χαρισματικών και των εγκαταλειμμένων! Των ελαχίστων χορηγών, της αυταπάρνησης των γονιών, της δύναμης και της θέλησης αυτών των αγοριών και των κοριτσιών!
Όχι του βρώμικου ποδοσφαίρου, της λαμπερής καλαθοσφαίρισης, των πολιτικάντηδων που τους αναφέρουν πλέον μόνο στα ποσταρίσματα τους και θυμούνται να φωτογραφηθούν μαζί τους μόνον σε κάποια επιτυχία. Ούτε φυσικά της πολιτείας που δεν τους παρέχει τις απαραίτητες υποδομές, προπονητές, δομές υποστήριξης, εξοπλισμό αλλά ταυτόχρονα, χαρίζει στους επιχειρηματίες των ΠΑΕ εκατομμύρια.
Από την μία λοιπόν η ανύπαρκτη κρατική υποστήριξη στον αθλητισμό, οι τραγελαφικές αποφάσεις του ΣτΕ, ο αστείος νόμος περί ερασιτεχνικού αθλητισμού ΚΑΙ από την άλλη λες και το κάνουν επίτηδες τα «παλιόπαιδα», αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τα χρυσά, τα αργυρά, τα χάλκινα! Παιδιά που κάποιοι τα θεωρούν ενός κατώτερου θεού, παιδιά που κάποιοι τα στιγμάτισαν για λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος, παιδιά που ξέρουν να αντέχουν στο πόνο, σηκώνουν την Ελληνική σημαία γελώντας, τραγουδάνε τον Εθνικό μας ύμνο και μας κοιτάνε στα μάτια λέγοντας μας χωρίς να μιλάνε πως περάσαμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ, αλλά τώρα, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ! Διαθέτουν, όμως, το σπάνιο χάρισμα των ανθρώπων που δεν συμβιβάζονται με τίποτα άλλο, παρά μόνο με την πρωτιά. Τα κατορθώματά τους είναι αποκλειστικά δικά τους.
Ο Πετρούνιας, μία κατηγορία μόνος του. Όλα εκτελεσμένα στην εντέλει. Το χρυσό το θεωρούμε κάτι ως αυτονόητο, το ότι παραλίγο λόγω τραυματισμού να αποσυρθεί λίγες ώρες πριν αγωνιστεί δεν το πήραμε χαμπάρι. Το παλικάρι αυτό, δεν την «ψώνισε», δεν αποδέχθηκε τίποτα ως δεδομένο, πορεύτηκε μόνος ξεπερνώντας τεράστιες δυσκολίες και σήκωσε το βάρος της επιτυχίας χωρίς να… γκρεμιστεί.
Το να φτάσεις στη κορφή είναι δύσκολο, το να διατηρηθείς εκεί αποτελεί άθλο! Και κάτι ακόμα για τον αθλητή αυτόν. Ο Λευτέρης έμεινε εδώ, να παλεύει με συνθήκες προπόνησης τριτοκοσμικές, τις οποίες έχει περιγράψει στον ίδιο τον Πρωθυπουργό (κανείς δεν έχει μιλήσει για την κατάντια του κατ’ ευφημισμό υψηλού πρωταθλητισμού στην Ελλάδα καλύτερα από αυτόν). «Υπάρχουν τεράστια προβλήματα που δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να λυθούν. Μόνο λίγη φροντίδα και σωστή οργάνωση. Ελάτε να δείτε και μόνος σας…». Του τα ‘πε με το θάρρος του πολίτη που δεν έχει να περιμένει τίποτα από το κράτος. Ε, και; Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας πήγε να δει τις εγκαταστάσεις, ούτε κάποιος αρμόδιος του απάντησε. Τι να του έλεγαν;
Η Στεφανίδη πλέον σου δημιουργεί την εντύπωση της αλάνθαστης πρωταθλήτριας. Δημιουργεί την εντύπωση πώς όλες οι επιτυχίες της είναι αποτέλεσμα της μεγάλης προσήλωσης στο στόχο τον οποίο βρίσκει τον τρόπο, ξεπερνώντας τις δυσκολίες, να επιτυγχάνει.
Ο στίβος σάρωσε. Η Νικολέτα Κυριακοπούλου, 2η στο επί κοντώ, ο Μίλτος Τέντογλου, ένα παιδί 20 ετών πρώτος άλτης στο μήκος στην Ευρώπη, ο Τσάμης Δημήτρης, 3ος στο τριπλούν, η Μαρία Μπελιμπασάκη με την απίστευτη κούρσα της στα 400 μέτρα και την 2η θέση που πήρε. Σε ότι αφορά την Παπαχρήστου. Είναι εύκολο κανείς να την υπερασπιστεί υπενθυμίζοντας τις λεπτομέρειες εκείνης της παλιάς ιστορίας, που της στοίχισε κάποτε την συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Μπορείς να πεις ότι τότε ήταν μικρή, ότι εν τέλει πλήρωσε και ότι εκείνη η ποινή της, από μόνη της, αποτελεί και τιμωρία. Είναι επίσης εύκολο και το αντίθετο, δηλαδή να εξακολουθείς να την καταδικάζεις με βάση τα προηγούμενα. Αν σας ενθουσίασε το κατόρθωμα της αθλήτριας πείτε μπράβο, αν όχι αδιαφορήστε. Όσο για εμένα, ανάμεσα στην ακατάσχετη μπουρδολογία για προβολή και στην τεράστια προσπάθεια για ένα μετάλλιο προτιμώ το δεύτερο.
Στο κολύμπι ο Χρήστου 3ος στη Γλασκόβη στα 100 μέτρα ύπτιο, στο beach χάντμπολ τα κορίτσια έγιναν Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες, στο πόλο οι έφηβοι το ίδιο!
Για το τέλος άφησα τον Τσιτσιπά ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες για αυτούς που παρακολουθούν το άθλημα, έγινε το παιδί που μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας εκπλήσσοντάς με την ταχύτητα της εξέλιξής του. Σε μια εβδομάδα ο άγνωστος Στέφανος που απασχολεί ολόκληρο τον κόσμο πλέον καθαρίζει τέσσερις τύπους που κατοικοεδρεύουν στο τοπ 10 της παγκόσμιας κατάταξης. Μετά παίζει με το Ναδάλ κι εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει θρίαμβος κατά παραγγελία, ούτε υπάρχει κάποιος Θεός που μοιράζει νίκες για να γράφονται ιστορίες. Υπάρχει μόνο δουλειά από αυτές που επιτρέπουν σε κάποια σπάνια παιδιά να χτίζουν όνειρα.
Όλοι οι παραπάνω και όχι μόνο αυτοί, γιατί υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια, στα κολυμβητήρια στους αθλητικούς χώρους, που ιδρώνουν, πονάνε, κλαίνε και προχωράνε. Παιδιά που δεν έχουν χρόνο να βγουν, να πιουν, να διασκεδάσουν. Αυτά τα παιδιά αντιπροσωπεύουν τον αληθινό αθλητισμό. Πέρα για πέρα, και οι ιστορίες αυτών των αθλητών θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία.
Τόσο απλά.
Γράφει ο Βασίλης Σπαντούρος
Πηγή: Εφημερίδα “Polis”
