Στις 19 Απριλίου 1995, οι Μακάρθουρ Γουίλερ και Κλίφτον Τζόνσον επιχείρησαν να ληστέψουν μια τράπεζα. Είχαν καλύψει τα πρόσωπα τους με χυμό λεμονιού, και ήταν απόλυτα βέβαιοι πως αυτό το τέχνασμα θα μπορούσε να τους κάνει «αόρατους» μπροστά από τις κάμερες ασφαλείας.
Φυσικά, συνελήφθησαν αμέσως. Στη συνέχεια, οι δύο φτωχοδιάβολοι και το ασύλληπτης γελοιότητας τέχνασμα τους, έγιναν ένα πρώτης τάξης παράδειγμα, για την επαλήθευση μιας αρκετά σημαντικής θεωρίας. Θα εξηγήσουμε.
In a strange event on April 19th, 1995, McArthur Wheeler executed a bank robbery while wearing a disguise consisting of lemon juice smeared on his face. His rationale was rooted in the belief that lemon juice, commonly used as invisible ink, would render him undetectable by CCTV… pic.twitter.com/Rq2TKC1T5M
— Historic Vids (@historyinmemes) August 22, 2023
Dunning-Kruger Effect: Η χαζομάρα στη ζυγαριά;
Κάνοντας μια μίνι αναδρομή στην προετοιμασία αυτής της ληστείας, πρέπει να τονίσουμε ότι οι δύο ληστές δεν είχαν τυχαία αποφασίσει να βάλουν σε εφαρμογή το τέχνασμα με το λεμόνι. Πριν από το «ριφιφί» τους, είχαν τεστάρει αυτή την ιδέα, με τον Τζόνσον να φωτογραφίζει τον Γουίλερ με μια μηχανή πολαρόιντ. Το τελικό αποτέλεσμα τους είχε αφήσει άφωνους. Το πρόσωπο του Γουίλερ δεν φαινόταν πουθενά!
Όταν η αστυνομία ανέκτησε το συγκεκριμένο στοιχείο, υπέθεσε πως οι δύο μικρο-εγκληματίες είχαν κάνει κακή εστίαση στη φωτογραφία, δεν είχαν τοποθετήσει νέο φιλμ, και γενικότερα, είχαν κάνει κακή χρήση της φωτογραφικής μηχανής. Ύστερα, αυτά τα δύο λαμπρά μυαλά (#not) συναντήθηκαν με την επιστήμη.
Ο Ντέιβιντ Ντάνινγκ, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κορνέλ, ανακάλυψε τυχαία την ιστορία μέσα από μια έκδοση του βιβλίου «1996, Παγκόσμιο Άλμανακ», και αναρωτήθηκε το εξής: Αν ο Γουίλερ ήταν τόσο ηλίθιος για να κάνει αυτή τη ληστεία, μάλλον ήταν επίσης πολύ ηλίθιος για να έχει γνώση πως ήταν ηλίθιος για να κάνει αυτή τη ληστεία». Με λίγα λόγια, η ηλιθιότητα του Γουίλερ ήταν τόσο μεγάλη, που τον προφύλαξε από το να διαπιστώσει την ηλιθιότητα της ληστείας με το καμουφλάζ του λεμονιού.
Στη συνέχεια, ο Ντάνινγκ, μαζί με τον φοιτητή του, Τζάστιν Κρούγκερ, οργάνωσαν ένα πρόγραμμα ερευνών, επιχειρώντας να απαντήσουν στο ερώτημα αν η εκλαμβανόμενη ικανότητα ενός ατόμου μπορεί να μετρηθεί κόντρα στην πραγματική του ικανότητα.
Η κοινή τους έρευνα, είχε τίτλο «Χωρίς ικανότητα και χωρίς συναίσθηση. Πώς οι δυνατότητες στο να αναγνωρίζουμε την προσωπική μας ανικανότητα μπορούν να οδηγήσουν σε διογκωμένες αυτο-αξιολογήσεις». Τι σημαίνει το παραπάνω: Πώς οι άνθρωποι που δεν έχουν επίγνωση της άγνοιας τους πάνω σε ένα θέμα, οποιαδήποτε διατύπωση άποψης ή οποιαδήποτε πράξη πραγματοποιήσουν επ’ αυτού, θα καταλήξει σε διπλό φιάσκο: Όχι μόνο θα εκφράσουν/πράξουν κάτι τελείως λάθος, αλλά δεν θα καταφέρουν και να συνειδητοποιήσουν το λάθος τους. Αυτό ήταν το θεώρημα Dunning-Kruger, ή αλλιώς, όσα διαβάζουμε και ακούμε από «ψεκασμένους» για τα εμβόλια του κορονοϊού, το τσιπάκι στις ταυτότητες και τόσα άλλα «θεωρήματα».
Η λύση που προτάσσει το θεώρημα Dunning – Kruger για την αποτροπή γελοιοτήτων όπως η ληστεία με το λεμόνι, είναι η πρακτική της διανοητικής ταπεινότητας, της συνειδητοποίησης δηλαδή, πως υπάρχει ένα όριο στην ευφυΐα και στις γνώσεις του καθενός μας.
reader.gr
