Η «Εφ.Συν.» πήρε την έκτακτη και δωρεάν λεωφορειακή γραμμή του ΟΑΣΑ, την 310, που περνάει μέσα από τις πυρόπληκτες περιοχές. Το λεωφορείο εξυπηρετεί όσους βρίσκονται στις πληγείσες περιοχές και δεν έχουν μεταφορικό μέσο.
Τα δρομολόγια ξεκινάνε στις 7 το πρωί και το τελευταίο φεύγει στις 22.30. Ξεκινάει από τον Μαραθώνα και, αφού περάσει από τον Νέο Βουτζά, συνεχίζει για Ραφήνα, Κόκκινο Λιμανάκι και Μάτι, για να καταλήξει πάλι στον Τύμβο. Μια διαδρομή μέσα στα καμένα.
Δέκα το πρωί, δύο περίπου εβδομάδες μετά. Στάχτες παντού και θραύσματα από τζάμια. Φορτηγάκια του στρατού και αστυνομικοί με περιπολικά και μηχανές στη λεωφόρο Ποσειδώνος. Επικρατεί ησυχία, παρά την κινητικότητα. Οι εργασίες είναι πυρετώδεις αλλά συνεργεία, πυροσβέστες και εθελοντές περνούν σχεδόν αθόρυβα.
Από μακριά να πλησιάζει το 310, η έκτακτη λεωφορειακή γραμμή του ΟΑΣΑ για τις πυρόπληκτες περιοχές. Ενα μισάωρο στη στάση απέναντι απ’ το μίνι μάρκετ, κανείς δεν στάθηκε να το περιμένει. Σηκώνω το χέρι μου και, ένα λεπτό μετά, μπαίνω στο άδειο λεωφορειάκι.
Η έκτακτη γραμμή είναι δωρεάν και ξεκίνησε την Τρίτη, για να εξυπηρετήσει όσους βρίσκονται στις πληγείσες περιοχές και δεν έχουν μεταφορικό μέσο. Ξεκινάει απ’ τον Μαραθώνα και, αφού περάσει απ’ τον Νέο Βουτζά, συνεχίζει για Ραφήνα, Κόκκινο Λιμανάκι και Μάτι, για να καταλήξει πάλι στον Τύμβο. Μια διαδρομή μέσα στα καμένα.
Οση ώρα κάθομαι και βλέπω γύρω μου το μέγεθος της καταστροφής, περνώντας ανάμεσα σε καμένα σπίτια και το άλλοτε κατάφυτο μέρος, μου έρχεται στο μυαλό ένα τραγούδι που ερμήνευσε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας το 2007 -τότε που και πάλι δεκάδες άνθρωποι χάθηκαν σε πυρκαγιές. Πόσο επίκαιροι ακούγονται τούτες τις μέρες οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά… «Ελα να πάμε στα καμένα / στον Υμηττό και στην Αυλώνα / πουλιά και πεύκα συλλογίσου / ενός καμένου παραδείσου / δέντρα που ήτανε φαντάσου / και στη σκιά τους ξεκουράσου».
Τα δρομολόγια ξεκινάνε στις 7 το πρωί και το τελευταίο φεύγει στις 22.30 από Μαραθώνα για Νέο Βουτζά. Περνάει κάθε 35-40 λεπτά. Μπαίνει κανένας; Το ξέρουν; Ρωτάω με περιέργεια τον οδηγό. «Το ξέρουν. Μπαίνουν κάποιοι. Μπορεί τώρα να πάρω κάποιον απ’ τη Νέα Μάκρη και να τον αφήσω στην αφετηρία του Μαραθωνίου δρόμου.
Εκεί, στο Κλειστό Γυμναστήριο, κάνουν τα χαρτιά τους οι πυρόπληκτοι. Αλλους τους παίρνουμε και τους αφήνουμε στο δημαρχείο Ραφήνας πάλι για την ίδια διαδικασία», λέει ο Γιώργος Κολοκύθας. «Πριν λίγο, πήρα έναν κύριο που φιλοξενείται στις εγκαταστάσεις του στρατού, γιατί κάηκε ολοσχερώς το σπίτι του και το αυτοκίνητό του…».
«Η φωτιά ταξίδευε»
Φτάνοντας στον Νέο Βουτζά, η εικόνα από ψηλά είναι αποκαλυπτική: αμέτρητα στρέμματα στάχτης. Το μικρό μπλε λεωφορείο περνάει ανάμεσα σε σπίτια εντελώς κατεστραμμένα και δίπλα άλλα εντελώς ανέπαφα. «Η φωτιά ταξίδευε. Μιλάμε για 11 Μποφόρ δυτικό αέρα», επισημαίνει ο οδηγός, που, την ώρα που η πυρκαγιά φαινόταν απ’ την Καλλιτεχνούπολη, γύριζε στο σπίτι του στον Μαραθώνα.
«Πριν μπείτε εσείς, άφησα μια κυρία κοντά στο Λιμανάκι. Μεγάλη γυναίκα, έκλαιγε γιατί έχασε τη φίλη της… Κολυμπούσε τέσσερις ώρες και τελικά δεν άντεξε», λέει ο κ. Κολοκύθας. «Δεν σκέφτεται κανένας απ’ αυτούς που καταστράφηκαν τα σπίτια τους εντελώς να ξαναμείνει πάλι εδώ», όπως του εξομολογούνται κάποιοι απ’ τους επιβάτες.
Στον Νέο Βουτζά μπαίνει ένας κύριος. Πήγε να δει το σπίτι ενός φίλου του που ζει στο εξωτερικό και τώρα προσπαθεί να τον βοηθήσει στο θέμα της αποζημίωσης. Κοιτούσε τριγύρω και άρχισε κι αυτός το ανάθεμα για το ποιος φταίει. Απ’ το κλείσιμο της Μαραθώνος μέχρι τα πλωτά, που, όπως σχολίαζε, δεν μπορούσαν να φτάσουν στην ακτή. «Αυτό που έγινε εδώ, πρέπει να γίνει ταινία», μονολογεί.
Λίγο πριν την Αργυρά Ακτή, σε πιάνει η ψυχή σου. Είναι το μοιραίο οικόπεδο που έγινε παγίδα θανάτου για 26 ανθρώπους. Παγωμάρα στη σκέψη. Μυρίζει θανατικό. Για κάμποσα μέτρα, δεν βλέπεις άνθρωπο ούτε συνεργεία στους γύρω δρόμους. Παρακάτω στα συντρίμμια της ταβέρνας κάποιοι εργάζονται πυρετωδώς για να μαζέψουν ό,τι έχει απομείνει.
Επόμενη στάση απέναντι απ’ το μίνι μάρκετ. Κατεβαίνουμε. Κατηφορίζουμε προς τον Ναυτικό Ομιλο Ματιού, όπου το αναψυκτήριο απ’ την ημέρα της τραγωδίας έχει μετατραπεί σε κέντρο για τους εθελοντές.«Κάνουν απίστευτη δουλειά», σημειώνει ο αντιπρόεδρος του ομίλου, Κωνσταντίνος Μπούφης. «Ολα οργανώνονται από εδώ».
Πότε βλέπετε να επανέρχεται η κατάσταση σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς, τον ρωτάω. «Είναι λίγο νωρίς να το σκεφτούμε αυτό. Πρέπει να ενεργοποιηθούν κάποιοι, να βγάλουν όλα αυτά τα καμένα. Εδώ είμαστε μόνοι μας. Εκτός απ’ τους εθελοντές και όσα κάνουμε εμείς σαν ιδιώτες, δεν υπάρχει καμιά βοήθεια. Ηδη θα έπρεπε να έχουν καθαριστεί. Οι εθελοντές είναι αυτοί που καθαρίζουν τους δρόμους, σπίτια και βοηθάνε ανθρώπους. Αυτά πρέπει να γίνουν απ’ το κράτος», σημειώνει ο κ. Μπούφης.
Η επόμενη μέρα για τους επιχειρηματίες της περιοχής μοιάζει αβέβαιη. Στη μαρτυρική Ποσειδώνος, κάποια μαγαζιά και ξενοδοχεία λειτουργούν, όμως τουρίστες στον δρόμο δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Η πιτσαρία ΕΝΑ είναι ανοιχτή. Δίπλα, στην ταβέρνα Γοργόνα, ο γιος του ιδιοκτήτη και κάποιοι δικοί του άνθρωποι κάθονται σε ένα απ’ τα γεμάτα στάχτες τραπέζια και συζητούν. Το μαγαζί ετοιμάζεται να ανοίξει πάλι.
Λίγα μέτρα πιο πέρα το καφέ Niaou έχει μετατραπεί κι αυτό σε κέντρο αλληλεγγύης: εδώ συγκεντρώνονται είδη πρώτης ανάγκης και συντονίζονται διάφορες ενέργειες για την ανακούφιση των πληγέντων. Το Μαϊάμι, όπου λειτουργεί και θερινός κινηματογράφος, προσπαθεί κι αυτό να ξαναμπεί σε μια κανονικότητα.
Ο φούρνος της γειτονιάς, το Αρτιον, δεν λειτουργεί ακόμα. Τον έγλειψαν κι αυτόν οι φλόγες μαζί με τους πάνω ορόφους που κάηκαν. Εδώ, μέχρι πριν από λίγο καιρό μαζευόταν αρκετός κόσμος. Γίνονταν και live με μουσική στον χώρο του καφέ. Για την ώρα, είναι άγνωστο το πότε θα ανοίξει πάλι. Οι εργασίες, πάντως, προχωρούν. Χθες, οι ιδιοκτήτες φύτεψαν καινούργια λουλούδια…
Λάζαρος Δημόπουλος, ιδιοκτήτης πιτσαρίας ΕΝΑ
«Εχουμε γίνει μια γροθιά»
«Είναι πολύ δύσκολο για μια επιχείρηση να κρατηθεί μετά από μια τέτοια καταστροφή. Οι τζίροι έχουν πέσει πάρα πολύ. Εχει, όμως, λίγο κίνηση. Το περίμενα πολύ χειρότερα», λέει ο κ. Δημόπουλος. «Από γνωστούς μας ανθρώπους που έχουν καταστραφεί, εννοείται δεν παίρνουμε χρήματα», συμπληρώνει.
Οσο για την επόμενη μέρα, έχει κάποια αισιοδοξία. «Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά το παλεύουμε και το πολεμάμε όσο μπορούμε να ορθοποδήσουμε. Υπάρχει στήριξη και από γνωστούς και από πελάτες. Εχουμε γίνει όλοι μια γροθιά και το παλεύουμε. Ακόμα δεν έχει τελειώσει η σεζόν. Θα δείξει», αν και, όπως σχολιάζει αυτή τη στιγμή, έχει φύγει ο κόσμος που έκανε διακοπές και κυρίως είναι όσοι έρχονται να δουν τα σπίτια τους.
Μανώλης, ιδιοκτήτης ταβέρνας Γοργόνα
«Ποιος θα μείνει τώρα εδώ;»
«Τώρα έχουμε καταστραφεί. Κόσμος δεν πρόκειται να έρθει. Εχει αδειάσει ήδη το Μάτι. Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια», λέει ο Μανώλης, γιος του ιδιοκτήτη της ταβέρνας Γοργόνα που μετράει πάνω από 50 χρόνια στην περιοχή.
«Η φωτιά έφτασε μέχρι το πλυσταριό για τα πιάτα. Οταν ήρθαν οι πυροσβέστες, την προλάβαμε στο τσακ», λέει, καθώς μας δείχνει το μαγαζί και τις μεγάλες μπουκάλες υγραερίου έξω απ’ την κουζίνα που έτρεξαν να μαζέψουν την τελευταία στιγμή. «Μακάρι να είχε καεί όλη η περιοχή και να μην είχε καεί κανένας άνθρωπος», σημειώνει, καθώς μας οδηγεί στο καμένο σπίτι των παππούδων του, πίσω ακριβώς απ’ την ταβέρνα.
«Θα ανοίξουμε αύριο και αναλόγως πώς θα πάνε τα πράγματα. Ελπίζουμε σε κάτι καλό», αναφέρει ο Μανώλης, χωρίς να κρύβει την αγωνία και τη θλίψη του. «Εχει αδειάσει και από Ελληνες και από ξένους. Ποιος θα μείνει τώρα εδώ μετά απ’ αυτό; Ηδη ο κόσμος πουλάει σπίτια».
Συντάκτης: Γεωργία Σάκκουλα
Φωτό: Μάριος Βαλασόπουλος
Πηγή: www.efsyn.gr
