Η κλινική ψυχολογία είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες αλλά και παρεξηγημένες την ίδια στιγμή επιστήμες. Επιχειρεί να πιάσει από το χέρι τα γενικά κοινωνιολογικά συμπεράσματα της ψυχολογίας, και να τους δώσει κλινική διάσταση.
Επειδή, μονάχα έτσι, όταν κατανοήσεις το βάθος, τις πληθυντικές και σύνθετες πτυχές ενός ζητήματος, μπορείς να αγκαλιάσεις μια ρεαλιστική αισιοδοξία ότι θα καταφέρεις, όχι… στο μακρινό άπειρο, να βρεις το μονοπάτι της υπέρβασης του προβλήματος αυτού.
Στη χωρίς σύνορα βιβλιογραφία και επιστημοσύνη της κλινικής ψυχολογίας λοιπόν, ως μια από τις πιο επικίνδυνες νόσους της ψυχής και του πνεύματος, προσδιορίζεται και επισημαίνεται ο ετεροπροσδιορισμός.
Η ορισμένες φορές, αυθόρμητη τάση ενός ανθρώπου, να χαρτογραφήσει το προσωπικό αποτύπωμα ζωής του, σε σχέση με κάποιον άλλο. Σε σύγκριση με κάποιον άλλο. Επηρεαζόμενος από κάποιον άλλο.
Εξ… αντανακλάσεως εκείνου του άλλου.
Τα παραδείγματα πλείστα και πολλαπλασιαζόμενα. Ειδικά σε εποχές κρίσης, σαν και αυτή που βιώνουμε τα τελευταία 8 χρόνια, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου υπέγραψε για λογαριασμό μιας ολόκληρης χώρας, το πρώτο και μοιραίο Μνημόνιο εκχώρησης της εθνικής αυτοδιάθεσης.
Ειδικά σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, με γονιδιακές στρεβλώσεις και εξοργιστική ροπή προς το λάθος. Ή μάλλον, την απουσία θάρρους μπροστά στην αλήθεια.Η πολιτική, ως ακραία ανταγωνιστικός, εξωστρεφής και… φωτογενής χώρος, είναι έμπλεη παραδειγμάτων ετεροπροσδιορισμού.
Σκεφτείτε πόσες… ζωές των άλλων καταναλώνουμε καθημερινά ως δέκτες των πολιτικών μηνυμάτων, με όλες εκείνες τις χαριτωμένες φιγούρες του δημοσίου βίου να προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι κάτι άλλο. Κάτι διαφορετικό. Κάτι πολύ σημαντικότερο από την απάντηση που δίνει στον καθένα τους η ενοχλητική ερώτηση του αυτοπροσδιορισμού.
Ιδεολογίες, πολιτικά κόμματα, πολιτικές οικογένειες, είναι μερικές μόνο από τις συλλογικότητες του προσωπικού αποπροσανατολισμού. Για όσους θέλουν να κρύψουν την προσωπική υστέρησή τους, χαμένη κάπου στη φασαρία της ηχούς του όχλου. Της μάζας. Της… παρέας.
Πολύ περισσότερο, σε μια εποχή όπου το πολιτικό σύστημα θυμίζει παιδική χαρά, ακριβώς όπως είχε περιγράψει προ ετών η γαλλική “Monde” το αποτύπωμα ικανότητας του πολιτικού προσωπικού των Βρυξελλών. Εκείνων που “κόντυναν” το όραμα της πολιτικής ενοποίησης για τους λαούς της πιο ταλαιπωρημένης, αλλά και συναρπαστικής, ηπείρου του πλανήτη μας.
Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, πολιτικές σταθερές δεν υπάρχουν. Απουσιάζουν οι κομιστές πολιτικής διαδρομής, ιδεολογικής ταυτότητας και ηθικού διαβατηρίου, που θα μπορούσαν να εγγυηθούν τον επανασχεδιασμό ενός εθνικού μέλλοντος με λιγότερη ανασφάλεια. Λιγότερη μιζέρια. Λιγότερη παρακμή.
Είναι και αυτός ένας επιπρόσθετος λόγος που εξηγεί, γιατί, ειδικά και περισσότερο από κάθε άλλον, ο Κώστας Καραμανλής υπέστη και υφίσταται ακόμη την κακοφωνία του ετεροπροσδιορισμού που συνοδεύει τις… ζωές των άλλων. Όσων ήθελαν και θέλουν να αποκτούν υπόσταση, εξ αντανακλάσεως του ονόματος, της παρουσίας και της διαδρομής του. Φίλων, αντιπάλων, και εχθρών. “Καραμανλικών” και μη. Όλοι ασχολούνται μαζί του…Ακόμη βέβαια, στη διαδρομή της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν ανιχνεύτηκε ο τρόπος για να ανακληθεί το μέλλον. Δύσκολο να ανιχνευτεί σήμερα.
Και υπάρχει μακρά εμπειρία, βιβλιογραφίας και ζώσας πραγματικότητας, που επιβεβαιώνει μια βιωματική αλήθεια: Όσο σκοτεινός κι αν φαίνεται ένας ορίζοντας, στο τέλος το φως νικάει πάντα το σκοτάδι…
Πηγή: ysterografa.gr
