Από χτες θρηνεί όλη η Ραφήνα γιατί πέταξες για άλλη μια φορά, αυτήν τη φορά , όμως, για πάντα. Πρέπει να πούμε αντίο στο χαμόγελο, στην αισιοδοξία, στη θετικότητα, στη χαρά, στο όνειρο, στην αγάπη, στη ζωή… Γιατί ολα αυτά είσαι εσύ, Βάγγο μου.
“Θυμάμαι” όλα τα γυρίσματα και τις ατέλειωτες ώρες γέλιου και συγκίνησης που περάσαμε στο “θυμάμαι”… Είδες σύμπτωση; Το “θυμάμαι”που τόσο αγάπησες και μου το έντυσες με το υπέροχο βίντεό σου θα “θυμίζει” εσένα για πάντα. Ετοιμαζόμασταν για τα επόμενα. Σχεδιάζαμε.
Από χτες εύχομαι να είναι μια απ’τις πλάκες σου αυτή η είδηση. Μια απ’τις φάρσες που μας κάνατε από παιδιά, εσύ κι ο Νίκος…κι οι υπόλοιποι φίλοι-αδέρφια σου.. Δεν ήταν φάρσα αυτή τη φορά. Ίσως τελικά (όπως αναφέραμε στην τελευταία συζήτησή μας) να είναι μια φάρσα όλη μας η ζωή.
Σε αγαπώ κι εγώ κι όλος ο ντουνιάς γιατί αγαπιέσαι Βάγγο μου…
Θα σε αγαπώ και θα σε “θυμάμαι” πάντα…
Η Αρτεμούσκαγια (ελα..γέλασέ μου λίγο)
ΘΥΜΑΜΑΙ
Στίχοι: Άρτεμις Μπογιατζή
Μουσική: Άρτεμις Μπογιατζή
1η ερμηνεία: Άρτεμις Μπογιατζή
Θυμάμαι ακόμα τ’ απογεύματα του Μάη
να παίζω «λάστιχο» ενώνοντας σκαμνάκια
και να μη σκέφτομαι η ζωή που θα με πάει
αρκούσανε οι φίλοι μου κι οι φιόγκοι στα μαλλάκια.
Θυμάμαι επίσης τους γονείς μου κάθε βράδυ
ν΄ακούνε ράδιο και ξάφνου να χορεύουν
κι ενώ χτυπούσα παλαμάκια έπαιρνα χάδι
μαζί όλοι γελούσαμε, πουλιά που ταξιδεύουν.
Κι αν πέρασαν τα χρόνια τι πειράζει,
Ποτάμι ο χρόνος, πώς να τον κρατήσεις
Με πιάνει πότε πότε το μαράζι
Μα αυτό είναι η ζωή μας, αναμνήσεις.
Θυμάμαι τέλος τους δασκάλους και δακρύζω
να μου χαϊδεύουν με αγάπη το κεφάλι
να με μαθαίνουν με το νου να αλωνίζω
ποδήλατο οι σκέψεις μου με γρήγορο πετάλι.
Σκηνοθεσία & video: Βαγγέλης Παπαγεωργίου
