Tο προαύλιο του σχολείου αποτελούσε τον ιδανικό χώρο άθλησης της πιτσικο-μαρίδας της περιοχής γιατί ήταν στρωμένο (όλοι οι δρόμοι αρχικά ήταν χωμάτινοι) και περιφραγμένο (για να μην πέφτουν οι αθληταί ή ή μπάλλα κάτω, αν και πολλές φορές έπεφτε, οπότε όποιος την έριχνε έκανε τον κάου-μπόυ).
Ξεκινήσαμε μαθαίνοντας ποδήλατο στο σχολείο και μετά παίζοντας ποδόσφαιρο. Τέρμα ένα μονόζυγο από την μία μεριά και τα κάγκελα μέχρι μία καπνοδόχο από την άλλη. Στη μέση από την μεριά του σχολείου υπήρχε πλατύσκαλο – υπερυψωμένο επίπεδο από όπου οι δασκάλοι απαγγέλαν τους πανηγυρικούς των εορτών (φαντάζομαι μια και δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο, έχω δει όμως φωτό του Μικρόπουλου να απαγγέλλει ποιήματα). Σε αυτό το πλάτωμα καθόντουσαν οι μικροί και βλέπαν το παιχνίδι και αργότερα τα κορίτσια και όσοι δεν ήταν του ποδοσφαίρου.
Η φωτό δείχνει κλασσική στιγμή από ένα τέτοιο ματς. Πρέπει να είναι από τα τελευταία ματς, μετά προχωρήσαμε σε άλλα σπορ όπως μπάσκετ, κλασσικό στίβο (σφαίρα), βόλεϊ, πόλο στην θάλασσα και τελειώσαμε με πρέφα και τάβλι.
“Καρφιά” και μπλοκ
Είχαμε στήσει έναν φιλέ από την «Ειρήνη» (σπιτάκι που μέναν οι Λυμπεροπουλαίοι) μέχρι τον τοίχο του σχολείου. Εϊχαμε κάνει και τις σωστές διαγραμμίσεις (φαίνονται οι κόκκινες γραμμές) και γινόντουσαν τρομερά παιχνίδια βόλεϊ. Στον ίδιο χώρο ήταν και η βαλβίδα για την σφαιροβολία (κόκκινος κύκλος πίσω από Μακρή). Υπάρχουν ακόμα τα σημάδια από την σφαίρα στον δρόμο.
Στο γηπεδάκι αυτό παίζαμε μέχρι και 6 άτομα ανά ομάδα, πανηγύρι δηλαδή. Βέβαια ήταν πάνω στον δρόμο οπότε περνάγανε που και που αυτοκίνητα, όπου το αστείο ήτανε ότι, καθώς περνάγανε από κάτω από τον φιλέ, σκύβανε και το κεφάλι τους οι οδηγοί και ας υπήρχε η οροφή του αυτοκινήτου από πάνω τους. Εμείς φωνάζαμε «περνάει – περνάει, για να περάσουν στα γρήγορα, και μετά φωνάζαμε και «σκύψτε – σκύψτε» για να τους κάνουμε να σκύψουν, αν δείχναν άνετοι.
Κείμενο-Φωτό: Ν. Λυμπ. (Ψηλός)
